Chemo brein
Sinds vorige week ben ik mijn werk weer aan het oppakken. Ik heb er zo ontzettend naar uit gekeken en was zo blij dat ik weer bij AlleskITs aan de slag kon. Dat ben ik nog steeds hoor maar o, wat is het mij tegengevallen. Ik kwam dinsdag terug van vakantie en ben donderdag 5 uurtjes gaan werken en vrijdag 4. Wat zat ik het weekend erna er doorheen. Zo ontzettend moe, zo lusteloos, ik heb halve dagen op bed gelegen en er zijn heel wat traantjes gevloeid. Ik was bang dat ik echt in een depressie terecht zou komen. Waar ik het meest tegen aanloop is mijn concentratie. Ik moet me zo ontzetten focussen op alles. Ik had het thuis ook wel gemerkt dat mijn (chemo) brein mij parten speelt. Het gebeurt zo vaak dat ik naar boven loop om iets te halen ergens door afgeleid wordt en weer beneden kom zonder het voorwerp dat ik ging halen. Dit gebeurd, zonder overdrijven, echt dagelijks en meerdere keren. Ik kan goed omgaan met cynische humor en zelfspot, ik hou er van maar als mijn gezin grapjes maakt over mijn vergeetachtigheid/concentratie kan ik dat maar slecht hebben. Ik maak me er zorgen over. Wat als het zo blijft, kan ik mijn werk dan weer volledig oppakken, of kan ik alleen maar de minder leuke klusjes doen waar je je niet zo bij hoeft te focussen, vind ik het dan nog wel leuk om te werken, willen ze me dan nog wel in dienst houden, ga zo maar door........Natuurlijk weet ik dat ik niet te ver vooruit moet kijken maar dat is zo makkelijk gezegd. Waar ik op het moment het meeste verdriet van heb is dat ik zo graag wil dat het wordt zoals het was voor kanker zo onverbiddelijk hard in mijn leven kwam. Ik realiseer me nu dat het nooit meer wordt zoals het was en dat doet pijn. Dat moet ik even verwerken en daar heb ik het op dit moment erg moeilijk mee.
15 reacties
hallo Mieke,
Wat een worsteling inderdaad. Denk je dat alles weer goed gaat, gebeurt er dit.....Maar ik wil je zeker op je hart drukken dat je het allemaal supergoed hebt gedaan en nog steeds doet. Je positiviteit is voor velen een voorbeeld en ik ben er dan ook van overtuigd dat je je ook hier weer doorheen slaat en ook dit een plaatsje kan geven en dat het misschien toch wat meer tijd nodig heeft dan gehoopt. Ondanks dat ik zelf geen chemo heb gehad is de concentratiestoornis wel heel herkenbaar, ik die nooit iets vergat, plaats, datum, tijd etc, alles tot in detail onthouden, vergeet nu ook vaak waarom ik naar boven liep, dat ik een eitje op het vuur heb staan, belangrijke details van lieve mensen vergeet ik en zo nog veel meer. Iets wat ik nog steeds niet helemaal een plaatsje heb kunnen geven maar hopelijk gaat ook voor mij dit nog komen en wordt het langzaamaan ook weer steeds beter. Zoals al door alle anderen gezegd, leg de lat niet te hoog en gun jezelf alle tijd! Heel veel sterkte, kracht en liefs.
Las net je berichtje, ik begrijp dat het allemaal niet meevalt en dat terwijl je je als geen ander door deze moeilijke periode heen hebt geslagen. Sinds ik je volg, ben je zo positief en werkelijk een voorbeeld voor anderen, ben steeds zo trots op je, hoe je er mee omgaat. Ik heb dan geen chemo gehad, maar bestralingen, ook deze werken nog lang door. Het vergeetachtige heb ik niet zo, maar wel overal tegenop zien, eten koken vooral, bah wat moet er nu weer gemaakt worden, boodschappen doen enz. Werk af en toe wel eens thuis, ben met pensioen (maar eigen zaak) en manlief neemt wel eens wat mee naar huis, nou soms staat het zweet op mijn rug, terwijl ik daar vroeger mijn hand niet voor omdraaide, dus van mijn kant herkenning. Het gaat echt wel steeds beter, dus dit gaat jou ook zeker lukken. Liefs Corine
herkenbaar wel dat chemobrein. Bij mij is dat vanzelf versleten. Toen ik mijn werk weer op pakte, moest ik belangrijke handelingen zoals medicijnen klaar maken voor mijn patienten langzaam en met al mijn concentratie doen. Ik deed er heel lang over en liet me extra controleren.
Ik liep van A naar B om iets te doen en als ik bij B stond, was ik volledig kwijt wat ik ging doen. Het was zooo vermoeiend Om me zo heel erg te moeten focussen, ik kon weinig meer op de automatische piloot.
gelukkig, nu een paar jaar verder gaat het supergoed en kan ik mijn werk weer prima aan.
maar zoals voor mijn kanker, nee zo wordt het nooit meer, je neemt het mee. Ik kan nooit meer zo volledig zorgeloos leven, zo van "het gaat mijn deurtje wel voorbij" want dat is dus niet zo.
ik wens je alle kracht en sterkte in de strijd Mieke!
Wat was ik blij dat het een naam kreeg, ik schreef er eerder al eens een blog over. Dus ik snap wat je bedoelt en kan me indenken hoe het voelt. Op mijn 1e werkdag kreeg ik niet eens mijn mail naar voren........heb een half uur zitten tobben en toen om hulp gevraagd. Had ik veel eerder moeten doen. Als je collega's weten wat er speelt kunnen ze ook meehelpen om oplossingen te vinden.
Ook een coachingstraject heeft mij enorm geholpen om stukje bij beetje in te zien dat er daadwerkelijk een leven voor en na is , maar dat ik het leven erna lief mag hebben , mag omarmen. En dat ik mezelf niet hoef te bewijzen want dat had ik immers al gedaan door de rollercoaster in te stappen.
Maar blijf vertrouwen op jezelf , ook hier vindt je een oplossing voor. En blijf vooral de humor zoeken en laat je niet klein krijgen.
liefs Corrie.