Hoe ver ben ik met mijn verwerking.......

Het is al weer een tijd geleden dat ik hier wat geschreven heb. Voor mij een teken dat het goed gaat en ik mijn leven weer aardig op de rit heb maar zo af en toe loop ik er tegen aan dat het nog maar een heel wankel evenwicht is.
Als ik 's morgens wakker wordt is het eerste wat ik doe naar mijn nachtzak kijken hoeveel urine er inzit. Ruim een week geleden deed ik dat dus ook en tot mijn grote schrik was mijn nachtzak helemaal leeg! Mijn eerste gedachte was: dan is er iets ergs aan de hand, geen urineproductie.....dan moet er iets heel erg mis zijn. Ik voelde aan mijn buik maar ik had helemaal geen pijn gehad en alles voelde normaal. Vervolgens keek ik beter en zag dat er een ontzettend grote plas urine onder mijn bed lag. Mijn man laat 's morgens altijd mijn nachtzak leeglopen, spoelt die en hangt hem vervolgens weer aan mijn bed (ontzettend fijn en lief) maar was deze keer vergeten het kraantje dicht te doen. Het was voor mij een confrontatie met het feit dat ik toch wel heel erg incontinent ben. Ik wist het wel kan er goed mee dealen maar dit bracht mij erg van mijn stuk. Ik heb erg gehuild en er veel last van gehad.
Het volgende confronterende moment was vandaag. We hadden een nascholing/training van mijn werk over feedback geven en feedback krijgen. Een ontzettend fijne dag maar ook confronterend. Het is een beetje lastig uitleggen maar op een gegeven moment moesten we een plek in de ruimte waar de training werd gegeven zoeken waar je je prettig voelde en je concentreren op wat de coach/trainer zei. Mocht met ogen dicht of open, eigen keus. In het kort gezegd kwam het er op neer dat we 2-3 hulpbronnen moesten bedenken die ons konden helpen als we spanning voelden in een bepaalde situatie of ons onzeker voelden. We moesten bij elke hulpbron terug gaan naar een situatie waarin we ons op dat moment wel sterk en goed voelden. één van de hulpbronnen die ik had bedacht was concentratie, dat heb ik soms zo hard nodig in mijn werk en dagelijks leven en ik mis het soms zo. Ik was met gesloten ogen zo geconcentreerd aan het terug denken, aan de periode dat die concentratie nog dusdanig aanwezig was zodat er geen problemen ontstonden..... dat was voordat ik ziek werd. Ik voelde me even echt terug in de tijd, terug naar de tijd dat ik geen kanker had gehad, het voelde zo licht, zo vertrouwd. Opeens kwam er zoveel op me af van het hele proces wat achter me lag, of waarvan ik dacht dat het achter me lag en voor ik het wist liepen de tranen over me wangen. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Net zo snel als ik de tranen weg veegde kwamen er nieuwe tranen. Weer die confrontatie dat ik zo graag wil dat het wordt als het was voordat ik kanker kreeg en meteen de wetenschap dat het zo nooit meer wordt. Gelukkig voel ik me met mijn collega's veilig en op mijn gemak. Het werd op een positieve manier opgepakt en ik denk dat het voor mij weer een stap verder is in het verwerkingsproces.
Door deze momenten realiseer ik me dat het goed gaat maar dat het inderdaad nog een heel wankel evenwicht is. Het gaat steeds beter, ik kan steeds meer maar loop ook nog regelmatig tegen mijn grenzen aan. Het laat me zien dat het nooit meer wordt als het was voordat ik kanker kreeg en zo af en toe kost me dat nog heel veel moeite om dat te accepteren.