Een week van uitersten!!
Mijn laatste week voordat ik weer 3 dagen wordt opgenomen voor mijn tweede chemokuur. Het hangt als een zwarte wolk aan de horizon en komt veel te snel dichterbij. Dus............alles uit deze week halen wat er in zit!!!
Maandag begint met een bezoek aan de bedrijfsarts, die alleen weet dat ik op 27 augustus (ostium incisie die bij wakker worden uit de narcose opeens een TUR blaas bleek te zijn geworden) de ziektewet ben ingegaan. Ik vertel (verkort) mijn verhaal, heb niets met deze arts en wil ook zo snel mogelijk weer weg. Zij komt niet verder dan een keer of vijf te zeggen: zo, dat is heftig! In overleg met haar bepalen we dat ik niet hoef te werken en ze over een week of acht telefonisch contact met mij opneemt.
Ik ga wel regelmatig naar mijn werk, drie keer per week een paar uurtjes en dat doet mij enorm goed, Mijn werk, zowel de artsen voor wie ik werk, als mijn collega's voelen als een warm bad, in overleg doe ik wat hand en spandiensten en heb ook gewoon lekker aan de balie gezeten. Ik hoop van harte dat ik na mijn tweede chemo dit ook weer kan oppakken.
Ook ben ik heel veel wezen lunchen met vrienden, veel gewandeld (we hebben toch wel een prachtige nazomer, ik ervaar die echt als een cadeautje) en online wat leuke (nacht)kleding uitgezocht met in mijn achterhoofd dat het ook draagbaar moet zijn als ik een stoma heb.
Het moeilijke punt van deze week is mijn haaruitval. Mijn oudste dochter had vanaf het begin er heel moeilijk mee dat ik kaal zou worden, ik zei dan steeds heel stoer: joh, dat is het minste probleem, het groeit weer aan en er zijn goede oplossingen. Nu sinds een dag of twee gaat het heel hard en heb ik soms hele plukken haar in mijn hand. Het stoere is even weg....ik wordt hier toch wel erg verdrietig van. Het is een keiharde confrontatie met het ziek zijn. Ik ga straks bellen om een afspraak te maken bij de kapper waar ook mijn pruik vandaan komt, al het haar er dan maar ik één keer vanaf. Ik heb zondag meteen een verjaardag (voornamelijk familie) en dan meteen mijn vuurdoop om met pruik onder de mensen te komen.
Deze week weer zoveel positieve reacties van de mensen om mij heen, zoveel kaartjes waar zulke lieve dingen in staan. Een prachtig boeket bloemen dat bezorg wordt door vrienden uit Servie, waar ik dit jaar helaas niet heen kan. Reacties die me echt raken en waar ik van opknap! Zo af en toe een reactie waar ik wat minder mee uit de voeten kan: ik ga met een vriendin lunchen en van haar krijg ik het boek: meisje met de negen pruiken, het gaat over een jonge vrouw die kanker heeft en het niet overleeft. Het lijkt mij een prachtig boek maar ik leg het nog even weg. Of een vriendin die n.a.v. een foto van mij met pruik op mijn verborgen Facebook site met de reactie komt: erg mooi......je weet dat ik nooit een fan was van je coupe omhoog. Ben ik extra gevoelig?? Ik weet het niet, ik kan het snel naast me neer leggen maar het raakt me wel even. Mijn "coupe omhoog" , ik ga het missen en verheug me erop als mijn eigen haar weer lang genoeg is en ik het weer in mijn vertrouwde model kan föhnen.
Mijn voorgaande blogs: https://www.kanker.nl/miekek/blog
Maandag begint met een bezoek aan de bedrijfsarts, die alleen weet dat ik op 27 augustus (ostium incisie die bij wakker worden uit de narcose opeens een TUR blaas bleek te zijn geworden) de ziektewet ben ingegaan. Ik vertel (verkort) mijn verhaal, heb niets met deze arts en wil ook zo snel mogelijk weer weg. Zij komt niet verder dan een keer of vijf te zeggen: zo, dat is heftig! In overleg met haar bepalen we dat ik niet hoef te werken en ze over een week of acht telefonisch contact met mij opneemt.
Ik ga wel regelmatig naar mijn werk, drie keer per week een paar uurtjes en dat doet mij enorm goed, Mijn werk, zowel de artsen voor wie ik werk, als mijn collega's voelen als een warm bad, in overleg doe ik wat hand en spandiensten en heb ook gewoon lekker aan de balie gezeten. Ik hoop van harte dat ik na mijn tweede chemo dit ook weer kan oppakken.
Ook ben ik heel veel wezen lunchen met vrienden, veel gewandeld (we hebben toch wel een prachtige nazomer, ik ervaar die echt als een cadeautje) en online wat leuke (nacht)kleding uitgezocht met in mijn achterhoofd dat het ook draagbaar moet zijn als ik een stoma heb.
Het moeilijke punt van deze week is mijn haaruitval. Mijn oudste dochter had vanaf het begin er heel moeilijk mee dat ik kaal zou worden, ik zei dan steeds heel stoer: joh, dat is het minste probleem, het groeit weer aan en er zijn goede oplossingen. Nu sinds een dag of twee gaat het heel hard en heb ik soms hele plukken haar in mijn hand. Het stoere is even weg....ik wordt hier toch wel erg verdrietig van. Het is een keiharde confrontatie met het ziek zijn. Ik ga straks bellen om een afspraak te maken bij de kapper waar ook mijn pruik vandaan komt, al het haar er dan maar ik één keer vanaf. Ik heb zondag meteen een verjaardag (voornamelijk familie) en dan meteen mijn vuurdoop om met pruik onder de mensen te komen.
Deze week weer zoveel positieve reacties van de mensen om mij heen, zoveel kaartjes waar zulke lieve dingen in staan. Een prachtig boeket bloemen dat bezorg wordt door vrienden uit Servie, waar ik dit jaar helaas niet heen kan. Reacties die me echt raken en waar ik van opknap! Zo af en toe een reactie waar ik wat minder mee uit de voeten kan: ik ga met een vriendin lunchen en van haar krijg ik het boek: meisje met de negen pruiken, het gaat over een jonge vrouw die kanker heeft en het niet overleeft. Het lijkt mij een prachtig boek maar ik leg het nog even weg. Of een vriendin die n.a.v. een foto van mij met pruik op mijn verborgen Facebook site met de reactie komt: erg mooi......je weet dat ik nooit een fan was van je coupe omhoog. Ben ik extra gevoelig?? Ik weet het niet, ik kan het snel naast me neer leggen maar het raakt me wel even. Mijn "coupe omhoog" , ik ga het missen en verheug me erop als mijn eigen haar weer lang genoeg is en ik het weer in mijn vertrouwde model kan föhnen.
Mijn voorgaande blogs: https://www.kanker.nl/miekek/blog
2 reacties