VIJF JAAR

Vandaag was een bijzondere dag voor mij. Vijf jaar geleden kreeg ik de diagnose NEC3 (ook al duurde het een tijdje voor ik door had dat een kleincellige tumor in de blaas het zelfde is als NEC3 in de blaas). 

Ik ga hier niet weer mijn hele verhaal beschrijven, als iemand dat nog wil lezen kan die de onderstaande link aanklikken. 

https://www.net-kanker.nl/verhalen/Ervaringsverhaal_NEC_Mieke_van_Atten…

Vandaag was de laatste officiële controle, een echo en de uitslag bij dr. Boormans, mijn uroloog. Alles was goed, zoals ik eigenlijk al verwacht had. Ik voel me de laatste tijd erg goed en meer energiek dan in tijden. Maar toch.....toen ik de diagnose kreeg voelde ik me ook goed!

HOE KIJK IK NU TERUG OP DIE VIJF JAAR:                                                                                                                                                                                            Het is vaak moeilijk en zwaar geweest, de chemo, de operatie, het wennen aan een stoma, leven met de angst dat je het niet overleefd, de eenzaamheid van de ziekte,  dat het terug komt en je niet meer te genezen kunt, maar over het algemeen is het steeds goed gegaan. Heb ik me positief gevoeld en van veel dingen genoten. 

Wat de laatste jaren het moeilijkst was is het accepteren dat ik mijn werk als medisch secretaresse niet meer kan doen. Door concentratiestoornissen en vermoeidheid lukt het me niet om dat werk weer op te pakken. Het heeft wel even geduurd voor ik dat kon accepteren (3 proefplaatsingen via het UWV die helaas niet gelukt zijn). Lastig om een uitkering te hebben. Ik vond mijn werk altijd leuk, heb hard gewerkt en met heel veel plezier zeker bij mijn laatste werkgever AlleskiTs!

Sinds ruim een jaar werk ik nu als vrijwilliger bij een Inloophuis voor mensen, die op wat voor manier dan ook, door kanker zijn geraakt.  Je kunt je voorstellen dat dit werk me na aan het hart ligt. Hierdoor heb ik een nieuwe balans in mijn leven gevonden. 

Ook het feit dat ik de meest fantastische kleinzoon heb die je je maar kunt wensen heeft veel  aan mijn levensgeluk bijgedragen. Dit zonder mij gezin te kort te willen doen: zonder mijn man, meiden en schoonzoon was het ondraaglijk zwaar geweest. 

Sinds kort sta ik elke morgen vroeg op en ga ik rond zonsopgang minimaal een halfuur buiten wandelen, in weer en wind. Ik trek  ook dagelijks tijd uit voor meditatie. Ik merk dat ik hierdoor nog beter in balans kom en het heeft een positieve uitwerking op mijn energie. Ik voel me weer volop in het leven staan. 

Is mijn vermoeidheid weg? Nee, soms slaat het hard toe en kan ik er alleen maar aan toe geven maar ik kan er beter mee omgaan. 

De andere kant is dat ik soms een diep verdriet kan voelen voor mijn lotgenoten, zeker binnen deze groep van NEC3, die het niet halen. Maar ook bij alle andere vormen van kanker! Vanaf het begin ben ik deel gaan uitmaken van kanker.nl en heb daar veel contacten opgebouwd. Helaas van veel ook afscheid moeten nemen. Mensen die net zo graag als ik willen overleven maar het niet halen, die net zo hard vechten en net zo positief zijn. 

Ik weet nog dat toen Maarten van der Weijden zijn legendarische 11 stedentocht zwom ik voor het eerst het woord overlevingsschaamte hoorde. Ik vond het een naar woord maar toch.... zo af en toe komt het wel bij mij op. Waarom ik wel en die ander niet, die net zo hard vecht, die net zo graag wil, die net zoveel heeft om voor te leven.....

Ik wil er niet teveel bij stil staan. Het is zo als het is. Ik ben er, ik heb het overleefd en ik mag verder van mijn leven genieten. Dat ga ik met volle teugen doen. 

Heel veel sterkte voor iedereen die vecht tegen deze nare ziekte, die iemand heeft verloren aan deze nare ziekte, of die weet dat hij/zij het niet gaat halen. Mijn gedachten gaan altijd naar jullie uit!