Dinsdag 22 juli 2014: even de vuist op tafel
dinsdag 22 juli 2014:
De thuiszorg komt controleren hoe het gaat en geeft het advies om toch te puncteren. De holte in mijn oksel staat inmiddels weer flink op spanning en voelt hard aan. Als ik het ziekenhuis bel krijg ik het advies om toch tot vrijdag te wachten, i.v.m. de risico's voor infectie en puncteren maakt de situatie erger. Dus nog even volhouden maar.
's Avonds begint de druk echt pijn te doen en later op de avond beginnen er weer bloeduitstortingen zichtbaar te worden. Eigenlijk wil ik niet afwachten tot morgenvroeg want ik ken de gevolgen inmiddels als het bloed niet weg kan loopt het mijn borst in en zit ik weer een week met een blauwe opgezwollen toeter. Terwijl het nu net beter lijkt te gaan.
Nu heb ik zelf de neiging om tactisch en rustig te blijven, met het gevolg dat ik me snel laat afschepen.
Mijn geluk dus dat mijn man het op deze momenten overneemt. Hij is meteen duidelijk en to the point als hij de spoedeisende hulp belt : ze gaan mij vannacht nog helpen, punt.
Ze vragen hem of het echt nodig is, want het is erg druk. Dit is het punt waarop ik mij normaal laat overtuigen om tot morgenvroeg te wachten, dus het is goed dat hij aan de telefoon is. De chirurg is bezig en zal zo terug bellen.
Na een half uur wachten bel ik terug. De chirurg is nog bezig, maar ze zullen het hem nog eens doorgeven. Inmiddels breiden de bloeduitstortingen zich snel uit.
Drie kwartier later, inmiddels half 2 geweest is mijn man er klaar mee. Het wordt een pittig gesprek waarin hij vraagt waar we wel terecht kunnen, Maastricht of Roermond bellen, want dit is echt niet normaal. Zelfs als ik flink pissig bent, kan ik dit soort gesprekken niet zo aan en haak ik af. Zijn aanpak werkt en hij heeft me weer eens gered. Is niet de eerste keer trouwens.
We worden meteen doorverbonden met de chirurg en ik " mag" komen.
Tegen half 3 's nachts wordt ik eindelijk geholpen en iedereen is poepie aardig en meewerkend. Ze drainen me helemaal leeg, deze keer doen 2 chirurgen het. Ze zetten een soort infuus in de holte en checken tussendoor mijn bloedwaarden, omdat het lijkt alsof er nog iets open is aan de binnenkant en hij wil niet blijven drainen tot ik er niet meer ben. Na anderhalve maand moet het bloeden eigenlijk wel gestopt zijn. Als ik alleen lig te wachten op bed voel ik mijn benen zwaar worden en mijn hoofd licht. Normaal zou mijn man erbij zijn, maar hij moest natuurlijk bij de kids blijven. Ik vind ook geen bel in de buurt om iemand te roepen. Ik kan niet opstaan of anders gaan liggen, want bij elke beweging voel ik dat infuus en ben bang dat ik iets stuk maak. Ik heb het super koud en het lukt na wat gedoe om met mijn voet het laken te pakken en over me heen te trekken. Even krijg ik een rampscenario in mijn hoofd, dat ik langzaam het loodje leg hier. En dan? Volgens mij is dit het angstigste moment dat ik heb gehad tot nu toe.
Voor mij duurt het een eeuwigheid, maar volgens mij waren het maar een paar minuten voor de chirurgen weer terug zijn. Mijn waarden zijn nog ok (7) , dus gaan ze door. Hij zegt wel dat ze waarschijnlijk snel moeten opereren, maar niet vannacht al.
Als alles leeg is hoor ik een soort slurp geluid. De chirurg legt uit dat het nu vacuüm is. Zo leeg is de holte volgens mij nooit geweest.
Hij stelt voor dat ik in het ziekenhuis blijf en morgenvroeg de waarden nog eens worden gecontroleerd. Ik stel voor dat ik even naar huis ga en over een paar uur weer terug kom. Ja, daar was ik al bang voor ! was het antwoord. Het is mijn beslissing, maar hij durft het wel aan om me te laten gaan.
Ik ben blij dat ik thuis ben. Alles is hier rustig, perfect.
De thuiszorg komt controleren hoe het gaat en geeft het advies om toch te puncteren. De holte in mijn oksel staat inmiddels weer flink op spanning en voelt hard aan. Als ik het ziekenhuis bel krijg ik het advies om toch tot vrijdag te wachten, i.v.m. de risico's voor infectie en puncteren maakt de situatie erger. Dus nog even volhouden maar.
's Avonds begint de druk echt pijn te doen en later op de avond beginnen er weer bloeduitstortingen zichtbaar te worden. Eigenlijk wil ik niet afwachten tot morgenvroeg want ik ken de gevolgen inmiddels als het bloed niet weg kan loopt het mijn borst in en zit ik weer een week met een blauwe opgezwollen toeter. Terwijl het nu net beter lijkt te gaan.
Nu heb ik zelf de neiging om tactisch en rustig te blijven, met het gevolg dat ik me snel laat afschepen.
Mijn geluk dus dat mijn man het op deze momenten overneemt. Hij is meteen duidelijk en to the point als hij de spoedeisende hulp belt : ze gaan mij vannacht nog helpen, punt.
Ze vragen hem of het echt nodig is, want het is erg druk. Dit is het punt waarop ik mij normaal laat overtuigen om tot morgenvroeg te wachten, dus het is goed dat hij aan de telefoon is. De chirurg is bezig en zal zo terug bellen.
Na een half uur wachten bel ik terug. De chirurg is nog bezig, maar ze zullen het hem nog eens doorgeven. Inmiddels breiden de bloeduitstortingen zich snel uit.
Drie kwartier later, inmiddels half 2 geweest is mijn man er klaar mee. Het wordt een pittig gesprek waarin hij vraagt waar we wel terecht kunnen, Maastricht of Roermond bellen, want dit is echt niet normaal. Zelfs als ik flink pissig bent, kan ik dit soort gesprekken niet zo aan en haak ik af. Zijn aanpak werkt en hij heeft me weer eens gered. Is niet de eerste keer trouwens.
We worden meteen doorverbonden met de chirurg en ik " mag" komen.
Tegen half 3 's nachts wordt ik eindelijk geholpen en iedereen is poepie aardig en meewerkend. Ze drainen me helemaal leeg, deze keer doen 2 chirurgen het. Ze zetten een soort infuus in de holte en checken tussendoor mijn bloedwaarden, omdat het lijkt alsof er nog iets open is aan de binnenkant en hij wil niet blijven drainen tot ik er niet meer ben. Na anderhalve maand moet het bloeden eigenlijk wel gestopt zijn. Als ik alleen lig te wachten op bed voel ik mijn benen zwaar worden en mijn hoofd licht. Normaal zou mijn man erbij zijn, maar hij moest natuurlijk bij de kids blijven. Ik vind ook geen bel in de buurt om iemand te roepen. Ik kan niet opstaan of anders gaan liggen, want bij elke beweging voel ik dat infuus en ben bang dat ik iets stuk maak. Ik heb het super koud en het lukt na wat gedoe om met mijn voet het laken te pakken en over me heen te trekken. Even krijg ik een rampscenario in mijn hoofd, dat ik langzaam het loodje leg hier. En dan? Volgens mij is dit het angstigste moment dat ik heb gehad tot nu toe.
Voor mij duurt het een eeuwigheid, maar volgens mij waren het maar een paar minuten voor de chirurgen weer terug zijn. Mijn waarden zijn nog ok (7) , dus gaan ze door. Hij zegt wel dat ze waarschijnlijk snel moeten opereren, maar niet vannacht al.
Als alles leeg is hoor ik een soort slurp geluid. De chirurg legt uit dat het nu vacuüm is. Zo leeg is de holte volgens mij nooit geweest.
Hij stelt voor dat ik in het ziekenhuis blijf en morgenvroeg de waarden nog eens worden gecontroleerd. Ik stel voor dat ik even naar huis ga en over een paar uur weer terug kom. Ja, daar was ik al bang voor ! was het antwoord. Het is mijn beslissing, maar hij durft het wel aan om me te laten gaan.
Ik ben blij dat ik thuis ben. Alles is hier rustig, perfect.