Maandag 11 september: Na regen komt zonneschijn

Zoals beloofd: een terugblik op het afgelopen jaar.

Voor het avontuur in Spanje kon beginnen wou ik in Nederland nog de laatste controle. Ik dacht: dan ben ik er voorlopig even vanaf. Geen gestress in een ziekenhuis omdat je de taal nog niet goed genoeg spreek. Dit was een slimme zet.

Op naar de mammografie, waar mijn cup H in het formaat van een pizza veranderd. Een eeuwigheid alleen op een kamertje wachten en een blije radioloog met het goede nieuws dat er geen tumoren te zien zijn.
Altijd leuk dat ze het dossier niet schijnen te lezen, aangezien ze de primaire tumor vanaf dag 1 niet hebben kunnen vinden. Dus een dubbel gevoel. Ene kant blij dat het in orde lijkt te zijn en aan de andere kant weer de onzekerheid waar die uitzaaiingen vandaan zijn gekomen, hebben ze wel de goede borst bestraalt, speelt de tumor verstoppertje of heeft mijn lijf de tumor opgeruimd. Jakkie....beste is verstand op nul en verder gaan.

Inmiddels proberen de huurwoning zo goed mogelijk achter te laten. Alle spullen weggegeven, meubels en vloeren eruit, muren en plafond witten. Ondertussen van het ene naar het andere adres, omdat het huis leeg moet en vanaf sleutel inleveren tot vertrek naar Spanje hebben we geen huis.
Tof dat we mochten slapen bij camping In den Hof, waar ons R2R fest elk jaar gehouden wordt. Slapen in een tent bleek echt een ramp. Ik kon amper opstaan van het luchtbed, pijn in mijn hele lijf en continu liep de tent onder water. Nog nooit zoveel regen gezien. Als het te erg werd, gingen we met het hele gezin en hond in de auto zitten. Onze spullen die nog uitgezocht moesten worden, lagen bij mijn beste vriendin in de tuin onder een plastic zeil.

Mijn broertje ging nog snel trouwen voor de emigratie. Tof, want zo kon ik de hele familie nog even zien. Helaas kon onze hond niet alleen in de tent blijven, dus mijn man was er die dag niet bij. Wel lekkere hapjes meegenomen voor hem, maar die zijn verzopen tijdens een regenbui. Ik zag het even niet meer zo zitten.

Totdat we visite kregen van Danny en zijn vrouw. Mede organisator van het festival en groenteboer, die al twee keer opnieuw moest beginnen na brand in zijn zaak. Toen hij de tent zag, twijfelde hij geen moment. Instappen en bij ons slapen tot jullie vertrekken naar Spanje ! Spullen ophalen en bij ons verder uitzoeken. Wat een lieve mensen. Zijn vrouw bleek meer organisatie talent dan ik, wat niet zo moeilijk is aangezien ik chaotisch ben. Zonder haar hadden we een extra verhuiswagen nodig gehad.

Ik heb daar nog een kras in de auto van de buurman gereden. Kortom er ging nog vanalles mis de laatste week.
Gauw nog naar de huisarts vlak voor vertrek. Medicatie geregeld, een hele koffer vol moest mee.
Mijn man zegt nog: gelukkig wordt onze auto in ieder geval naar Spanje gereden morgen. En 5 minuten later kregen we het bericht van de chauffeur die zou rijden. Sorry, maar ik kan niet rijden naar Spanje. We hadden voor hem en zijn zoon al de terugreis geboekt en betaald. Geen keuze: de auto moet op transport. Duur grapje, maar gelukkig mocht ik de auto zo volproppen met spullen die mee moesten. Dus vertrokken we met maar twee koffers, 1 met zomerkleding en 1 vol medicijnen.

Eerste paar weken verbleven we in Mutxamel op de campo. Het leuke vakantiehuisje in de tuin van een oud nederlands echtpaar bleek gemaakt van een ijzeren bouwkeet met in de achtertuin een vuilnisbelt. Met temperaturen boven de 40 graden was dit bijna onmogelijk vol te houden. De kinderen sliepen in een tent en werden lekgeprikt door muggen. We hadden meteen wat extra huisdieren erbij. In onze keuken woonde een huisrat en er liepen muizen rond. Eten buiten kon niet vanwege de wespen en vliegen.

De eerste week hadden we nog geen auto, dus alles te voet vanuit de campo. Het gestrompel in Nederland was wel snel over, waarschijnlijk door de warmte en de zeelucht. Binnen een week liep ik 10 km zonder pijn in mijn lijf. Dus Costa Blanca bleek een goede keuze. Ik ben zelf niet zo avontuurlijk, gelukkig durft mijn man soms risico's te nemen. Onder het motto : als je het niet probeert, dan krijg je misschien spijt ! ben ik hem gevolgd. En daar ben ik hem nu echt dankbaar voor.

Het idee om naar Torrevieja te gaan bij de zoute meren, werd ons door veel mensen hier afgeraden. Voor de kinderen blijkt er meer toekomst te liggen in de omgeving van Benidorm. Na ongeveer 2 maanden waren we echt klaar met onze vakantie woning en verhuisden naar een tijdelijke woning hoog op een berg in Finestrat. Het was heerlijk om allemaal weer in een gewoon bed te slapen en er was een klein zwembad bij. Op een berg wonen beviel ons prima. Alleen de voorraad medicijnen werd steeds minder en het bleek lastig om dingen te regelen hier in Spanje. Het was nog steeds niet gelukt om een plek te vinden waar we cannabis olie vandaan konden krijgen. Gelukkig had ik steeds minder pijnstillers nodig, maar ook mijn Anastrazol was bijna op. De hormoontherapie moest ik eigenlijk nog 7 jaar gebruiken, hoewel ik nog steeds twijfelde of ik dat wel wilde. Wat is belangrijker levenskwantiteit of levenskwaliteit. Aan die twijfel kwam gauw een einde toen bleek dat de Anastrazol, die ik op dat moment zelf moest betalen echt te duur was. Stoppen dus en eventueel later weer beginnen.
Al snel verdwenen de bijwerkingen en gelukkig vond ik een plek waar ik mijn Cannabis olie kon kopen. In een speciale club, waar alles officieel geregistreerd wordt, dus volledig legaal. Nederlandse en Engelse eigenaars, dus het was een beetje thuiskomen. Heel mooie club, gericht op medicinaal gebruik, maar ook voor de ontspanning. Groot buiten terras met zicht op de bergen en de zee, regelmatig bbq of film avonden. De inrichting super mooi en netjes. Geen donkere koffieshop, maar een plek met respect voor cannabis als medicatie.

Sinds mijn stoppen met de Anastrazol en weer beginnen met CBD en THC olie kon ik stoppen met alle pijnstillers. Ik voel met goed en hopelijk blijven de slapende kankercellen in mijn lijf zo onder controle.

Inmiddels hebben we een eigen huurwoning gevonden. Een villa in de bergen van Villajoyosa met een groot zwembad en een mega tuin vol met fruitbomen en struiken. Het is er heerlijk rustig en zwemmen en wandelen doet me goed.

Ik ben heel blij dat ik me goed voel nu, maar realiseer me dat het ook zo weer kan veranderen. Vooral als ik rugpijn of andere pijntjes heb, ben ik bang dat er uitzaaiingen groeien. Angst voor de toekomst blijft.
Daarom probeer ik van elk moment te genieten en dat is een stuk makkelijke in het mooie, zonnige Spanje.