Vrijdag 16 mei: Diagnose kanker, tijd voor aktie !!
Vrijdag 16 mei:
De huisarts belt me op. Het begint tot ons door te dringen hoe serieus het is.
Gisteren de moeilijke taak om mijn ouders te bellen. Als moeder ben je liever zelf ziek dan dat je kind iets heeft. Voor mijn ouders is dat niet anders. Maar ik kan het niet mooier maken dan het is.
's Avonds voor het eten vertellen we het eerst samen aan onze oudste zoon van 9 jaar. We zeggen dat mama slechte knikkers in haar lijf heeft en dat de dokters die proberen weg te halen of ze weg toveren met een soort toverdrank waar mama eerst ziek van wordt. Hij weet het verhaal van mijn schildklier nog en benoemt zelf de woorden tumor en kanker. We zijn zo eerlijk mogelijk, zodat hij niet een eigen verhaal ervan maakt uit de flarden gesprekken die hij zal opvangen de komende tijd.
Hij vraagt meteen of ik dood ga en we vertellen voorlopig nog niet. Maar als mama niet beter wordt vertellen we dat eerlijk. Het is een langzame ziekte, dus dan duurt het toch nog lang. We vinden het belangrijk dat hij weet dat ik niet ineens onverwachts dood kan zijn.
Hij vraagt meteen waar zij naartoe moeten als ik er niet meer ben en er gebeurd iets met papa. We beloven dat we dat gaan regelen, ook al is het misschien helemaal niet nodig.
Verder hoopt hij dat ik tijdens de chemo in het ziekenhuis mag blijven, anders moeten ze de kots hier opruimen. Geweldig hoe praktisch hij nadenkt !!
Daarna komt onze jongste zoon van 7 jaar er bij zitten en vertellen we het hem iets eenvoudiger. Hij zegt dat hij me zal missen als ik dood ben, maar dat hij het fijn vindt dat we elkaar dan in de hemel weer zien. Het is niet voor altijd en ik krijg in de hemel een nieuw lijfje. Verder vindt hij het belangrijk dat hij t.v. kan gaan kijken.
Tegen de kinderen in de straat probeert hij uit te leggen dat we allemaal geesten zijn en ons oude lijfje dood gaat en onze geest een nieuw lijf krijgt. 's Avonds probeer ik hem uit te leggen dat je geest toch niet zo'n goed woord is, omdat kinderen dan aan spoken moeten denken. Ik pieker me suf en vindt ziel ook niet zo'n goed woord.
In eens komt hij zelf met de oplossing. We noemen het je onzichtbare ikke !! Wat een intelligent kind is het toch, ik ben er helemaal trots op.
Zaterdag 17 mei:
De kinderen gaan een weekend naar opa en oma en wij besluiten een hotel met wellness te nemen. Heerlijk ontspannen, veel kunnen bespreken en plannen gemaakt. Oude herinneringen opgehaald en samen kunnen lachen.
Het is zo duidelijk waarvoor wij het al bijna 30 jaar volhouden samen. Ondanks de kanker, of misschien wel dankzij de kanker voelen we ons dichter bij elkaar dan ooit.
Maandag 19 mei:
Ik merk dat de kinderen veel naar papa toe trekken. Hij is op het moment een echte steun, ik ben trots op de manier hoe hij met alles om gaat.
Er is veel te regelen. Ik wil voor de behandeling begint alles in orde hebben thuis. Gelukkig krijg ik veel hulp van een vriendin en vriend en hun dochter en schoonzoon die de kinderen opvangen.
De school heb ik ingeschakeld en een vriendin die een uitvaartburo heeft komt op visite. Ik wil zelf de uitvaart geregeld hebben. Moet er niet aan denken dat Dennis moet gaan zoeken tussen mijn A.D.H.D. puinhoop naar papieren.
Het zijn gewoon de praktische dingen, zodat ik straks alle energie kan steken in beter worden.
Woensdag 21 mei:
Vandaag de CT-scan en PET-scan. Ik heb me goed voorbereid op wat er gaat gebeuren. Licht de verpleegkundige maar alvast in dat ik snurk. Alles gaat zoals ik verwacht had. En ik val inderdaad kort in slaap tijdens de PET-scan.
De contrast vloeistof voor de CT-scan was een heel raar gevoel, maar hier hield ik ook al rekening mee.
Zaterdag 24 mei:
Mijn vader en een goede vriend komen de nieuwe bedden brengen. Mijn ouders hebben een auto gekocht speciaal voor mij. Mijn broertje komt hem brengen. Mijn vriendin helpt mee met de inrichting en ze rijden 2 keer naar het stort om oude spullen weg te brengen.
Ik ben zo blij met de mensen om me heen. En steeds trotser op mijn man en kids !!
De huisarts belt me op. Het begint tot ons door te dringen hoe serieus het is.
Gisteren de moeilijke taak om mijn ouders te bellen. Als moeder ben je liever zelf ziek dan dat je kind iets heeft. Voor mijn ouders is dat niet anders. Maar ik kan het niet mooier maken dan het is.
's Avonds voor het eten vertellen we het eerst samen aan onze oudste zoon van 9 jaar. We zeggen dat mama slechte knikkers in haar lijf heeft en dat de dokters die proberen weg te halen of ze weg toveren met een soort toverdrank waar mama eerst ziek van wordt. Hij weet het verhaal van mijn schildklier nog en benoemt zelf de woorden tumor en kanker. We zijn zo eerlijk mogelijk, zodat hij niet een eigen verhaal ervan maakt uit de flarden gesprekken die hij zal opvangen de komende tijd.
Hij vraagt meteen of ik dood ga en we vertellen voorlopig nog niet. Maar als mama niet beter wordt vertellen we dat eerlijk. Het is een langzame ziekte, dus dan duurt het toch nog lang. We vinden het belangrijk dat hij weet dat ik niet ineens onverwachts dood kan zijn.
Hij vraagt meteen waar zij naartoe moeten als ik er niet meer ben en er gebeurd iets met papa. We beloven dat we dat gaan regelen, ook al is het misschien helemaal niet nodig.
Verder hoopt hij dat ik tijdens de chemo in het ziekenhuis mag blijven, anders moeten ze de kots hier opruimen. Geweldig hoe praktisch hij nadenkt !!
Daarna komt onze jongste zoon van 7 jaar er bij zitten en vertellen we het hem iets eenvoudiger. Hij zegt dat hij me zal missen als ik dood ben, maar dat hij het fijn vindt dat we elkaar dan in de hemel weer zien. Het is niet voor altijd en ik krijg in de hemel een nieuw lijfje. Verder vindt hij het belangrijk dat hij t.v. kan gaan kijken.
Tegen de kinderen in de straat probeert hij uit te leggen dat we allemaal geesten zijn en ons oude lijfje dood gaat en onze geest een nieuw lijf krijgt. 's Avonds probeer ik hem uit te leggen dat je geest toch niet zo'n goed woord is, omdat kinderen dan aan spoken moeten denken. Ik pieker me suf en vindt ziel ook niet zo'n goed woord.
In eens komt hij zelf met de oplossing. We noemen het je onzichtbare ikke !! Wat een intelligent kind is het toch, ik ben er helemaal trots op.
Zaterdag 17 mei:
De kinderen gaan een weekend naar opa en oma en wij besluiten een hotel met wellness te nemen. Heerlijk ontspannen, veel kunnen bespreken en plannen gemaakt. Oude herinneringen opgehaald en samen kunnen lachen.
Het is zo duidelijk waarvoor wij het al bijna 30 jaar volhouden samen. Ondanks de kanker, of misschien wel dankzij de kanker voelen we ons dichter bij elkaar dan ooit.
Maandag 19 mei:
Ik merk dat de kinderen veel naar papa toe trekken. Hij is op het moment een echte steun, ik ben trots op de manier hoe hij met alles om gaat.
Er is veel te regelen. Ik wil voor de behandeling begint alles in orde hebben thuis. Gelukkig krijg ik veel hulp van een vriendin en vriend en hun dochter en schoonzoon die de kinderen opvangen.
De school heb ik ingeschakeld en een vriendin die een uitvaartburo heeft komt op visite. Ik wil zelf de uitvaart geregeld hebben. Moet er niet aan denken dat Dennis moet gaan zoeken tussen mijn A.D.H.D. puinhoop naar papieren.
Het zijn gewoon de praktische dingen, zodat ik straks alle energie kan steken in beter worden.
Woensdag 21 mei:
Vandaag de CT-scan en PET-scan. Ik heb me goed voorbereid op wat er gaat gebeuren. Licht de verpleegkundige maar alvast in dat ik snurk. Alles gaat zoals ik verwacht had. En ik val inderdaad kort in slaap tijdens de PET-scan.
De contrast vloeistof voor de CT-scan was een heel raar gevoel, maar hier hield ik ook al rekening mee.
Zaterdag 24 mei:
Mijn vader en een goede vriend komen de nieuwe bedden brengen. Mijn ouders hebben een auto gekocht speciaal voor mij. Mijn broertje komt hem brengen. Mijn vriendin helpt mee met de inrichting en ze rijden 2 keer naar het stort om oude spullen weg te brengen.
Ik ben zo blij met de mensen om me heen. En steeds trotser op mijn man en kids !!