Het begin van het einde

Hallo allemaal.

Nou gaat het toch echt gebeuren. Ben volledig uitbehandeld en de artsen geven mij nog max 3 tot 6 maanden. En waarom ik deze blog nu schrijf is omdat ik sinds vandaag eigenlijk pas besef wat dit allemaal gaat betekenen. De zenuwen gieren door mijn keel. Van mijn arts mag ik slikken wat ik wil. Maar eigenlijk ben ik ondertussen ook wel blij dat er nu eindelijk na twee jaar een reactie is vanuit mezelf. Tot nu toe ben ik erg stoÏcijns geweest. Ik vond mezelf ook best wel hard, had er geen gevoelens bij. Het is zo en ik kan er niets aan veranderen. Ga ik in een hoekje zitten dan heb ik daar alleen mezelf mee. Ik heb net wel een slaappil ingenomen om toch nog een beetje nachtrust te krijgen. Ben anders bang hele nachten wakker te liggen

Lieve mensen, eigenlijk wil ik helemaal nog niet dood. Ik ben, ondanks veel pijn en benauwdheid (ik heb ook COPD Gold 4, Diabetes, Schildklierproblemen) nog niet klaar om de boel de boel te laten. Voor mezelf is het wel klaar. Ik heb mijn beslissing genomen en zal me daar ook aan houden. Ik laat euthanasie plegen op  het moment dat ik afhankelijk wordt van andere mensen voor zelfzorg en toiletbezoek. Daar trek ik de grens. Jammer dat mijn familie daardoor in een mega-wak zal vallen. Ik ben de spil van de familie en ijzersterk in mijn kracht om zolang mogelijk verder te gaan. Maar eens komt er een einde aan en waarschijnlijk zelf al voor de zomer. Heb met zware dispnoe twee dagen na de kerst in het ziekenhuis gelegen en kreeg daar de keuze om a. naar huis te gaan, b. in het ziekenhuis te blijven en c. te blijven in het ziekenhuis en vandaar door naar een hospice.

Daar ben ik niet mee akkoord gegaan. Ik ben naar huis gegaan en de zorg voor mij is overgedragen aan de huisarts. Deze is helemaal op de hoogte en hij zal zelf, zodra dit nodig is, de uithanasie verzorgen. 

Wonder boven wonder ben ik toch weer een beetje aan het opkrabbelen. In overleg met de huisarts ben ik begonnen aan een antibioticakuur en pretnison voor beiden 15 dagen. Dit blijkt te werken, want mijn saturatie zakt niet meer onder de 85 wat vlak voor de exacerbatie 72 was. Ook de energie komt heel langzaam terug.  Toch weet ik ergens in mijn achterhoofd dat ik niet teveel hoop moet gaan hebben. De pijn die ik tegenwoordig heb varieert van dagenlang niets tot een klein beetje naar heel heftig met steken waarbij ik letterlijk dubbel klap. De pijnstillers werken dan ook niet voldoende. Helaas ben ik daarnaast ook nog allergisch voor opiaten, daarvan wordt in een levende zombie. Ik kan niets meer en lig dan op de bank of op bed een beetje te vegeteren. Het is dan dat er nog net af en toe iemand komt kijken of ik nog leef en mij een glas drinken of wat te eten brengt, anders zou ik dat ook niet meer doen. Ik heb nu neusspray gekregen die eigenlijk bedoeld is voor doorbraakpijn, maar als het zo hevig is neem ik die. Gelukkig helpen ze, hoewel redelijk kort.

Maar goed, als jullie er prijs op stellen wil ik nog wel af en toe laten weten hoe het ermee staat. Anders wordt het voor nu tot hopelijk een volgende keer.

Voor iedereen die dit gelezen heeft, dank jullie wel. Met name de reactie's op mijn vorige blogs hebben mij erg geholpen om deze ziekte voor mij een gezicht te geven.