en door...

Vorige week kreeg ik de uitslag van de eerste MRI scan na 12 chemo’s: geen tumor meer te zien. Sindsdien kan ik alleen maar huilen. Waar ik vijf maanden geleden geconfronteerd werd met een foto van een borst vol tumoren, zag ik nu dezelfde foto zonder witte stippen. De beste uitslag die ik kon krijgen. In tegenstelling tot eerdere verwachtingen blijkt borstamputatie medisch gezien niet noodzakelijk en heeft een borstbesparende operatie met bestraling dezelfde prognose. Waar ik al nadacht over type borstreconstructie na amputatie, mag ik terugschakelen naar een optie waar ik voorheen ‘blij’ mee zou zijn geweest. Maar terwijl er verkapte felicitaties in mijn app binnenkomen en hoe graag ik het ook wil, ik kan niet blij zijn.

Gisteren had ik sinds een half jaar weer een afspraak met mijn verpleegkundig specialist van de mammapoli, afdeling chirurgie. Mijn allereerste contact in dit ziekenhuis, die me de diagnose bevestigde na de mammografie en het eerste behandelplan met me besprak. Daar was hij nog bij. We zaten samen in dezelfde wachtkamer waar ik gisteren in mijn eentje al brak voordat ik werd binnen geroepen. Twee weken na die eerste afspraak werd duidelijk dat de relatie definitief over was en begon ik met de chemokuren. Sindsdien sta ik in overlevingsstand.

De afgelopen maanden gingen over leven en dood. Het enige wat ik kon doen was me overgeven en een beetje goed voor mezelf zorgen. Dag voor dag leven, niet verder kijken dan noodzakelijk, en al helemaal niet terug. Nu de eerste tekenen hoopvol zijn, gaat het weer over mijn leven. Het lijkt alsof het verdriet nu pas doorkomt. De borstoperatie raakt alles van een tijd van voor de diagnose en een tijd daarna. Er is opeens weer een verleden en een toekomst. Leven, lijf, liefde en intimiteit die ooit waren en een toekomst waar ik niet voor gekozen heb. 

Waar lieve vrienden en familie me de afgelopen maanden fantastisch konden helpen, sta ik voor een keuze die zo intiem is dat je die alleen met een partner wil maken. Waar schrijven me voorheen hielp mijn gedachten te ordenen, is er nu een groot leeg wit vel. Verdriet laat zich niet duiden. Het kan er alleen maar zijn. Tijd voor een writers block is er niet, want ik word onmiddellijk in de volgende wagon geplaatst. De trein moet door.

Een team van chirurgen en verpleegkundigen rijdt met me mee en helpt me alle informatie te filteren. Ik vaar op hen en mijn intuïtie. Na de operatie wordt het weefsel onderzocht. Pathologisch moet het goede of slechte nieuws nog komen. Een weg terug is er niet. Het heden zit te vol. Als ik dan toch geen kant lijk op te kunnen, kan ik gelukkig nog vooruit.