Boven water

De vakantie is voorbij, mijn pubers weer naar school en collega’s zijn weer aan het werk. Ze appen lief om te vragen hoe het gaat, mijn leidinggevende met de vraag wanneer het uitkomt om te bellen. Of voor vrijdag of de week daarna, als ik weer boven water ben na de chemokuur, app ik terug. Hij kiest voor volgende week. ‘We hebben je boven water nodig’.

Weer boven water komen klinkt alsof je je weer prima staande weet te houden. Voor je omgeving leef je per definitie boven water. Het is het enige wat zichtbaar is. Wat je bij mij ziet valt reuze mee. Je ziet de tranen maar zoals mijn oncoloog zegt, het zou raar zijn als je niet zou huilen. Ik kan zeggen dat ik eigenlijk geen goeie dagen meer heb, maar dat zie je niet. Je ziet dat ik niet meer naar de sportschool ga en veel thuis ben. Waar stofzuigen een dagtaak is die met tussenpozen moet worden uitgevoerd. Waar blogs schrijven kleine reddingboeitjes zijn. 

Thuis waar ik ook gezellig koffie met je drink, met pet of pruik. Met een blosje op mijn wangen van de afvalstoffen die door mijn lijf gieren en mijn hart doen bonzen, maar dat me voor de buitenwereld een gezonde gloed geeft. Waar ik dankzij Youtube tutorials wenkbrauwen heb waarvan je niet ziet dat ze niet echt zijn tenzij ik je er op wijs. Boven water lijkt alles best okay.

Ik vind het onder water zo eng dat ik tegen beter weten in probeer om boven de waterlijn te blijven. Dat vreet energie. Bij een gevaarlijke onderstroom moet je je laten meevoeren. Dat kost minder energie dan ertegenin zwemmen en vergroot je overlevingskans. Dat kan alleen als je rustig blijft en niet in paniek raakt. Ik betrap mezelf erop regelmatig hard tegen de stroom in te zwemmen, vastberaden om niet te verzuipen. Fysiek word ik inmiddels lamgelegd en moet ik me wel overgeven. Ook mentaal voel ik de onderstroom trekken. Misschien is morgen wel de laatste chemokuur en ga ik het operatietraject in, misschien ook niet. Ik hoor het over twee weken.

Ik merk dat mensen reageren alsof het er dan op zou zitten. Alsof ik dan weer boven water ben. Dat de kust in zicht is en de golven me binnen afzienbare tijd aan wal zullen spoelen, weliswaar uitgeput maar veilig. Maar ik heb het gevoel alsof het voor mij nu pas begint. Dat ik nu pas af en toe kopje onder mag gaan. Voor mijn gevoel lig ik nog op volle zee.

Soms willen we zo graag geloven dat er iets onder water is dat we zelf gaan verzinnen wat het is, zonder dat we het echt waargenomen hebben. Denk aan de nieuw ingeblazen hoop op het traceren van Nessie in Lochness. Als niet ooit die mythische foto was geplaatst van die lange nek boven water, zou niemand nu nog steeds nieuwsgierig zijn naar wat er zich op de bodem van dat mysterieuze meer begeeft. Je kunt alleen maar weten dat er zich iets onder de oppervlakte beweegt als het zich boven water laat zien. Ik ben de enige die aan kan geven dat ik er nog lang nog niet ben. Die zichzelf moet toestaan om naar de bodem te gaan om te kijken wat daar is.

Mezelf iets leuks in het vooruitzicht stellen helpt om die angst te overwinnen. Ooit ga ik die reis naar de Schotse meren te maken. Om zelf te ervaren dat ook al kunnen we het monster niet zien, dat niet wil zeggen dat ie niet bestaat.