Groundhog Day

Ik ben weer onder de levenden. Net zoals een vriendin afgelopen maandag na een festival, maar dan zonder de lol. Het weekend na de 2e vrijdag van een kuur, een korte chemodag met alleen Paclitaxel, ben ik totaal in een andere wereld. Dat kan soms heerlijk zijn, zoals een film, een goed boek of een festival je tijdelijk uit je eigen omgeving kan halen. Dat after-second- chemo-weekend zelf is misschien niet eens het ergste. Het is de maandag daarna die me ook na vier keer nog volledig overvalt. Die maandag waarop ik, als ik wakker word, steeds opnieuw lijk te moeten beginnen. Het doet me denken aan de filmklassieker Groundhog Day. Die gaat over een man die iedere dag opnieuw wakker wordt op 2 februari en diezelfde dag steeds opnieuw beleeft.  

Vrijdagmiddag thuis na de dagbehandeling val ik meteen op de bank in slaap. Na een paar uur word ik wakker, dwing ik mezelf een cracker te eten en te drinken en val ik weer in slaap. In de avond kijk ik versuft  B&B Vol Liefde en slaap ik weer 12 uur. De zaterdag en zondag volgen hetzelfde patroon. Mensen bellen om te vragen hoe het gaat. Ik ben moe, doodmoe en ik voel me raar, zeg ik. Nee, misselijkheid valt mee. Moe maar niet doodziek, en fijn dat je zo goed slaapt, is de conclusie. Ik kan het niet uitleggen. Mijn lijf schiet in overlevingsmodus. Slapen, eten, drinken, de rest valt uit. Er zitten watten in mijn hoofd, mijn ogen vallen vanzelf dicht. Ik laat het gebeuren. Als ik slaap dan merk ik niets.

Na twee dagen word ik wakker van het geluid van een windmolen. Een ritmisch bonzend geluid drukt op mijn oren. Het blijkt mijn eigen lijf te zijn dat aan het werk is, buiten mezelf om. Ik ben er weer, denk ik. Ik sta op, ontbijt en drink koffie, moet nog even gaan liggen en kleed me aan om naar buiten te gaan. Als een zombie ontwaakt uit een winterslaap loop ik door het bos. Ik zweef en zwalk voor mijn gevoel een beetje. Maar alles ziet er hetzelfde uit, de wereld is gewoon doorgegaan. Langzaam lijk ik terug te komen op aarde.

Dan pas word ik echt wakker. Mijn lijf heeft duidelijk iets ondergaan, maar mijn bewustzijn heeft stilgestaan. Dat staat nog op toen alles nog normaal was. Op voor de diagnose kanker, voordat mijn relatie vlak daarna definitief strandde, op vakantieplannen voor de zomer, op een gelukkige gezonde toekomst. Ik word wakker op de dag dat ik me voor het eerst realiseerde dat ik kanker had, dat ik dat zonder partner aan moest gaan, dat mijn lijf nooit meer hetzelfde zou zijn. De dag waarop mijn toekomstbeeld in grote brokstukken van zijn sokkel donderde. Tijdens mijn mentale afwezigheid heeft mijn bewustzijn feilloos haar weg teruggevonden naar die hersenpaden die weliswaar waren afgesloten maar nog niet overwoekerd genoeg waren om geen doorgang meer te bieden. Alsof ik ben vergeten dat ik een andere kant op moet.

Als het dan lichamelijk stapje voor stapje weer beter gaat, word ik overspoeld door een ongeloof en verdriet alsof deze hele situatie nieuw voor me is. Waarschijnlijk hoort het erbij en zullen de terugslagen blijven komen. Maar ik wil het moment niet steeds opnieuw beleven alsof het de eerste keer is. Als ik de afleveringen van B&B Vol Liefde opnieuw heb teruggekeken, ik heb werkelijk geen flauw idee meer wat ik gezien heb dit weekend, ga ik Groundhog Day opnieuw bekijken. In de film weet de onnavolgbare Bill Murray uiteindelijk zijn tijdlus te doorbreken en wordt hij op het eind wakker op 3 februari. Het kan dus wel. In de film. Ik voel dat ik weer een ‘goede’ week tegemoet ga. Misschien ga ik zelfs ’s middags wel even een filmpje pakken. Even lekker in een andere wereld.