Hoe gaat het thuis?

Vorige week belde mijn huisarts, gewoon om even te vragen hoe het ging. Geïnteresseerd en kordaat als altijd, fijn. Zij vroeg en ik vertelde haar hoe het lichamelijk gaat, moe en steeds minder fit, en hoe erg ik opzie tegen de operatie. Toen ze vroeg hoe het thuis ging met de jongens, brak ik.

Ze hoorde aan hoe moeilijk ik het vind dat we niet samen op vakantie konden deze zomer. Ze konden gelukkig nog even weg met hun vader, met wie ik al lang niet meer samen ben, maar onze geplande vakantie naar Spanje ging niet door. Ze steunde me met de gedachte dat dat déze zomer was en dat ze daar echt wel overheen zouden komen. Ze dacht mee en opperde dat hun school best wel eens flexibel zou kunnen zijn, mocht ik komend schooljaar tussendoor alsnog met hen wegwillen. Toen ik daarna snotterend vertelde dat ook mijn relatie na vijf jaar gestrand was, viel ze even stil. Maar lieve schat, dat ís ook wel erg veel allemaal. Je kán psychische hulp krijgen in het ziekenhuis hè?

Ik sta inmiddels op de wachtlijst voor een medisch psycholoog. Per e-consult aangevraagd bij mijn verpleegkundig specialist. Zij heeft mij nog niet één keer gevraagd naar mijn thuissituatie. Mijn oncoloog heeft na een prettig open kennismakingsgesprek in mijn dossier melding gemaakt van het feit dat mijn relatie na de diagnose verbroken is en ik alleen woon met mijn twee puberzonen. Daarna heb ik voor de controles veelal contact gehad met de verpleegkundig specialist. Zij belt me tussen dag 1 en dag 8 en werkt haar lijstje af. Geen last van tintelende vingers of tenen? Check. Hoe is de ontlasting? Check. Verder nog iets? Net iets te snel gevraagd, zodat je eigenlijk niets kan zeggen. Zoals een collega van mij in het onderwijs gekscherend zijn les afsluit met vragen, geen vragen. Mooi, dan zie ik jullie volgende week. Of in mijn geval: mooi, dan kunnen we door naar dag 8.

Ze reageerde op het e-consult dat de aanvraag is doorgezet naar psychologie, en we het er vandaag over zouden hebben tijdens het controle bezoek. Ik zag haar vanochtend. Opnieuw werkte ze hetzelfde lijstje af en tikte ze mijn antwoorden in in haar computer. Is er verder nog iets? Ik barstte, ook door de spanning van het gesprek, in huilen uit en zei dat ik het gewoon ontzettend moeilijk vind in mijn eentje. Ze knikte. Vroeg en zei niets. Niet iets in de trant van wat naar voor je joh, ik heb me dat helemaal niet gerealiseerd. Ze zei dat ze de aanvraag heeft doorgezet naar psychologie en ging over naar mijn bloedwaarden. O ja, ze zou er vandaag wel even een mailtje achteraan sturen, dan ging het misschien wat sneller.

Het is echt wel een lieve meid denk ik. Het is net alsof hoe ik me mentaal voel, geen onderdeel is van haar takenpakket. Zij is er voor de fysieke kant, de psychologische kant is een andere afdeling. Het is voor mij ondenkbaar om mijn les aan volwassen studenten te beginnen zonder even in te checken, even te peilen hoe iedereen erbij zit. In het onderwijs is een veilige en prettige leeromgeving een voorwaarde om te kunnen leren. Zodra ik merk dat er meer speelt dan een slechte dag, verwijs ik iemand door naar een decaan of studentenpsycholoog. Maar vaak is gewoon even aandacht genoeg. Ik kan mijn ‘werk’, kennis bijbrengen, beter doen als studenten zich mentaal ondersteund voelen.

Ik begrijp dat verpleegkundigen geen psychologen zijn, en dat hoeft ook niet. Ik heb geen psycholoog nodig om me te laten inzien dat ik gewoon gezien wil worden, net als ieder mens. Ik heb ook geen psycholoog nodig om te bevestigen dat ik mijn verdriet mag voelen. Ik begrijp dat verpleegkundigen in dit werk zoveel leed tegenkomen dat ze de nodige afstand moeten bewaren. Het is natuurlijk fantastisch dat ik over een paar weken iemand krijg toegewezen die mij psychisch gaat ondersteunen. Maar ik zou er eigenlijk al zijn als ze gewoon eens zou vragen, hoe gaat het thuis?