Nieuwe dromen

Op de verpleegafdeling vooraf krijg ik een operatieschort in precies de goede kleur koningsblauw. Op Vinted zou het categorie goed zijn, te verwassen om te kopen maar ooit mooi blauw. Ik word in mijn bed naar de voorbereidingsruimte gereden waar een lieve verpleegkundige me klaar maakt voor de operatie. Ze plakt stickertjes, legt het infuus aan en vertelt me wat er gaat gebeuren. De anesthesie medewerker zal tijdens de operatie bij me blijven om te zorgen dat ik niet wakker word. Dat vind ik een geruststellende gedachte. Dan zegt ze, bedenk maar vast waar je aan wil denken als je in slaap valt. Waar wil je over dromen?  

Die zag ik niet aankomen. De dromen die meteen bij me opkomen vergroten het gevoel van een complete nachtmerrie en sta ik niet toe door te dringen. Mijn benen trillen van de spanning en ik heb al mijn aandacht nodig om rustig te blijven ademen. Koortsachtig zoeken mijn gedachten naar een toekomstbestendige droom. Waar ik niet aan wil denken, de liefde, een zakelijke droom, komt des te harder door. Denk niet aan een roze olifant.

De chirurg komt langs om te vertellen wat ze gaat doen en om te vragen hoe het gaat. Gespannen zeg ik. Kan ik iets doen om dat weg te nemen, vraagt ze lief en ontspannen. Let’s get it over with, zeg ik. Dan vraagt ook zij, heb je al een mooie droom? Wij brengen je in slaap maar kunnen niet beïnvloeden waar je over droomt. Ik realiseer me dat net als in ieder vak chirurgen en verpleegkundigen hun standaard zinnen hebben om te zeggen. Er komen flarden reisbestemmingen door maar ze bieden geen houvast. De operatiekamer is ijskoud en indrukwekkend. Ik realiseer me nog hoe de chirurg totale rust en ontzagwekkende controle heeft over haar domein en haar team. Mijn snelle hartslag is het laatste wat ik hoor voordat ik me overgeef aan de slaap.

Als ik wakker word, blijkt de paniek nog in mijn lijf te zitten. De verpleegkundige zegt dat alles goed is gegaan. Ze konden hem alleen niet vinden, hoor ik. Wat niet? De schildwachtklier? De plek waar de grootste tumoren zaten? Hoezo niet? Ik begin te huilen. Het was de operatie BH die ze eerst niet konden vinden maar die ze inmiddels aan hebben kunnen doen. Of ik een ijsje wil? In tranen eet ik een rakketje voordat ik word teruggereden naar de verpleegafdeling. Pas als de chirurg is langs geweest die me nogmaals verzekert dat de operatie goed is gegaan, er verwijderd is wat verwijderd moest worden, me vertelt dat de uitslag ook positief kan zijn en mijn zus er is, word ik weer rustig.

Na een paar uur mag ik weer naar huis. Even wil ik de koningsblauwe operatieschort in mijn tas doen omdat het dezelfde kleur heeft als mijn halve garderobe. Die mag blijven, tot de volgende operatie. Welke uitslag ik ook zal krijgen, een tweede en waarschijnlijk derde operatie komt er sowieso. Ik neem me voor om me dan niet zo uit het veld te laten slaan door dromen die geen waarheid meer zullen worden.

Ik begin het leven in het hier en nu net een beetje onder de knie te krijgen, niet wetende hoe de toekomst eruit zal zien. Tegelijkertijd bouwen aan nieuwe dromen is lastig. Het is alsof ik over de oude dromen heen moet schilderen terwijl de verf nog nat is. Dat kan best mooi worden, maar blurry. Ik zie ergens echt wel een horizon maar alles is vaag. Vage dromen bieden geen houvast tijdens een narcose. Die horizon krijg ik op korte termijn niet helder. Gelukkig heb ik nog wel even om een heldere fijne voorgrond scherp te krijgen. De kleur heb ik al.