Vrijdag de 13e

De operatie vindt plaats op vrijdag de 13e. Ik geloof in veel tussen hemel en aarde maar een datum die ongeluk zou geven, daar ben ik dan weer heel nuchter in. Het is niet dat de afgelopen maanden het geluk me toelachte, dus om nou alle credits aan die ene dag te geven is buitenproportioneel. Ik vind het doodeng maar ben blij dat er een datum is en ik daarna zal weten of de kankercellen weg zijn. Nuchterheid en ijzige kalmte wisselen zich af met steken paniek en vlagen hoop.

De film Vrijdag de 13e heb ik nooit gezien. Dat durf ik niet. Ik kijk ook nog steeds weg als ze het infuus aanleggen. Afgelopen vrijdag had ik een nieuwe verpleegkundige die me in detail wilde uitleggen waarom ze verkeerd had geprikt en hoe en waar ze het opnieuw ging proberen. Het liefst zou ik dan als een kleuter mijn handen voor mijn oren doen en heel hard gaan zingen. Net zoals ik tijdens enge scenes in een film of serie mijn gezicht in een kussentje begraaf.

Die datum is gewoon toeval. Net zoals inzichten in de chemische wetenschap vaak door toevalligheden tot stand komen, las ik vorig weekend in de NRC. Chemotherapie blijkt toevallig te zijn ontdekt dankzij de aanwezigheid van een legerarts in het Italiaanse Bari tijdens de tweede wereldoorlog. De ontploffing van een schip vol mosterdgas maakte dat hij zich opeens in een levend laboratorium bevond. Hij wist dat het witte bloedcellen kon uitschakelen maar het was hem als legerarts eerder verboden zijn hypothese, dat het kon helpen tegen leukemie, te onderzoeken. Het medicijn kwam hem als het ware tegemoet.  

Nuchterheid beteugelt angst maar beknot ook hoop. Toeval, het lot, geluk kun je niet afdwingen en zeker niet met je hoofd bedenken. Achteraf kan ik er in gedachten vaak van alles van maken. Een eekhoorntje in het bos, dromen over een dolfijn, zelfs bosbessen in de bonus zijn een teken van boven. Mijn nuchtere kijk op zaken zweeft regelmatig zo langs mijn zonnevlecht via de volle maan het universum in. Met mijn controledrang erachter aan, als bijkomend voordeel. Nu gezondheid en liefde er echt toe doen leer ik bijzaken loslaten.

Daardoor ben ik wel vergeten mijn rijbewijs te verlengen toen de oproep binnen kwam, net toen ik nog haar had. Ik kreeg gisteren een reminder, voor 15 oktober verlengen. Door de immunotherapie voel ik me als na de tweede Pfizer Corona Prik, grieperig en moe. Ik sta stijf van de spanning voor de operatie. De komende tien jaar sta ik dus op mijn rijbewijs als aangeschoten wild met pruik en getekende wenkbrauwen. Boeien, zou mijn zoon zeggen. Hij heeft gelijk. Eerst maar eens vrijdag de 13e in, nuchter.