Blauw hart

Ik ben er weer. Thuis en wel. De operatie is goed gegaan. De prothese rechts was echt stuk, nee de arts zei goed stuk! Op 11 augustus krijg ik de uitslag van het op kweek gezette weefsel. Ik mocht een nachtje logeren in het AvL. En ben aardig geschrokken hoe het er sinds de laatste keer dat ik er logeerde (april 2009) aan toe is. Het zeil op de vloer van de badkamer is stuk, lekker nestje voor bacteriën. De dame waar ik de kamer mee deelde had helaas een ongelukje onder de douche. Kan gebeuren. Maar er werd niet gedesinfecteerd, er kwam geen schoonmaakploeg, nee de verpleegkundige heeft zelf met een handdoek de vloer aangeveegd. Ik kon daarna gaan douchen. Nou dacht t effe niet he. Op mn sokken en slippers heb ik met een hopelijk schoon washandje mijn gezicht gewassen; de rest doe ik thuis wel dacht ik. Toedeloe. Het personeelstekort en geldgebrek is schrijnend. Er wordt binnenkort een hele unit gesloten. WAAAT!! Ja... in het AvL, TOP ziekenhuis, is verval toegeslagen. Nederland, een welvaartsstaat, is niet meer. En dat heb ik nu aan den lijve ondervonden. Echt schrikken hoor. De verpleegkundigen en de artsen zijn nog steeds TOP. Geen kwaad woord daarover. Maar... dit tij moet keren. Anders gaat het mensenlevens kosten.

Terug naar mijn operatie. Ik ben lekker thuis. Mijn man heeft 4 weken vakantie, dus ik word vertroeteld tot en met. Twee drains in, zoals verwacht. Links geen pijn, rechts wel bij bewegen, lopen. Waarschijnlijk zijn het de hechtingen. Zelf bijhouden hoeveel je drains lopen; bij 2x24 uur onder de 20 ml, mogen ze er uit. Bij de 14de dag moeten ze eruit. Nieuwe flessen meegekregen, wisselen wordt even voorgedaan, maar wist ik grotendeels nog wel van vorige keren. Ik heb t goed. En toch... ik heb mijn nieuwe flapjes al gezien. Het zijn net slappe appelflapjes, met gat er in en al. Een soort krater in het midden en de rest, meer vel dan vlees, bij elkaar gebonden met zwart draad, die er overigens vanzelf uit gaat. Godzijdank is mijn piepkleine decolleté blijven zitten. Oef.... niet leuk. En toch... ook al er om gelachen. Mijn man zat op de bank tegenover me en ik zei: we lijken steeds meer op elkaar, hele kleine tieten en een dikke buik. Lachen, als een boer met kiespijn. Galgenhumor. Amsterdamse humor is zwartgallig. Dus die van ons ook. Dat heeft me steeds gered. En zal me nu ook redden. En de aandacht die ik krijg. Die is overweldigend. Van mijn lief, die zelf geknipte slingers had opgehangen, vergezeld van eigen gemaakte posters met WELKOM THUIS er groot op. Natuurlijk slikte ik een traan weg. Een giga bos rode rozen, met 3 witte en 1 roze er tussen. De 3 voor mijn overleden gezinsleden en de 1 voor mijn lieve schoonmoeder, die te ver heen is in haar dementie is om te beseffen wat er gaande is. Maar altijd naar me vraagt. En dan stromen kaarten binnen, nog meer dan ik vooraf al had gekregen. Bloemen, een tafel vol bloemen; kadootjes, appjes, telefoontjes, mensen die langs komen. Te veel. Bijna te veel. Maar wat geniet ik van al die aandacht. Vandaag komen daar weer lieve en mooie kadootjes bij. De mooiste is van mijn lief, een hartje met blauwe steentjes, mijn favoriete kleur. Ik heb al vaker zijn hart gekregen, maar deze... deze draag ik dicht bij mijn eigen hart. Om nooit meer af te doen. I give u my heart.