Tikkie terug

Vrijdag gingen de drains eruit, joepieeee. Heerlijk daarna gewandeld bij ons in de wijk, langs de vijver. Zwanen gezien, een Nijlgans en een Aalscholver kwam langs. Ik voelde me goed. Tot zaterdag. Ik sta vermoeid op. Mijn ogen branden. Ik zou mee gaan naar de supermarkt, maar zie er van af. Frank is nog maar 5 minuten weg of er gebeurt iets met mijn oog. In mijn ooghoek zie ik iets friemelen, lijkt wel of er water in mijn oog zit. Ik wrijf, het helpt niet maar wordt nog iets erger. Ik voel een beetje paniek. Wat IS dit? Na een van mijn vorige operaties, kon ik ineens mijn linker voet niet meer bewegen. Tenen deden helemaal niks meer. Schrok me kapot. Achteraf bleek het een hernia te zijn. Natuurlijk, kan er ook nog wel bij he. Ik heb die hernia er uit gelopen. Elke dag opstaan was een soort hel. Eerst proberen te draaien, dan op de rand van het bed komen. Minutenlang bijkomen. Opstaan, oh zo voorzichtig en dan de eerste stap. Auwww terug op de rand, weer proberen. Trap naar beneden duurde eeuwen voor mijn gevoel. Eindelijk  beneden. Thee zetten, pot vol. En lopen blijven... soms wel 2 uur... de kamer rond, de tuin in, terug naar de kamer, maar dan pijnvrij de rest van de dag. Tot de volgende ochtend, zelfde ritueel. Weken lang. Maar ach, ik had net 3 operaties achter de rug, dus kon toch nergens heen. Die hernia is goed gekomen, mijn voet en tenen niet. Kan nog steeds niet alle tenen evengoed bewegen en voel mijn halve voet niet meer. Soms best lastig, maar leef er al jaren mee. Maar terug naar mijn oog. Mijn hart klopt in mijn keel. Wat nu weer? Ik ga zitten, rustig ademen Pauli, rustig worden, ogen dicht knijpen, weer open, nee is er nog. Een strakke band om mijn hoofd voel ik ook. En dan.. herinner ik me dat ik dit al eens eerder heb gehad. Ook na een operatie. Oogmigraine. Ik weet ook weer dat het weer weg gaat. Met rust. En staren in de verte. Na een kwartiertje is het weg. Vlak voor dat Frank terug komt. Het wordt tijd voor een tikkie terug schat, zegt hij. Je operatie is net een week geleden. Wat wil je nou? Wat ik wil? Ik wil normaal zijn, met tieten! Dat wil ik. Geen beperkingen hebben, dat wil ik ook! Schreeuw ik van binnen, maar ik zeg: Je hebt gelijk schat. Ik wil te veel, te snel. Dus lekker op bed gelegen, koude kompres op mijn ogen. En rusten. Veel meer rusten. Geen wasje opvouwen en even de stofdoek ergens overheen. Niet. Frank is er en doet het graag. Hij kookt, wast, zuigt, doet boodschappen en nog veel meer. Niet op mijn manier natuurlijk... ik moet wat te zeuren hebben he. Hahaha. Soms doet hij t beter dan ik, maar niet tegen hem zeggen he! Zondag voel ik me een stukje beter. Maar ik hou me rustig. Ben wel rond aan het kijken op internet naar een bh. Ik ben geen pluisje, dus mijn omvang in combinatie met een A cup wordt nog een opgave. Want ik wil geen protheses. Er zit nog wat materiaal van mezelf, meer vel dan vulling. Ik noem ze liefkozend "mijn appelflapjes", maar ik heb zelfs nog een decolleté (tje). Dus... op jacht naar 115A. Heb er zowaar 1 gevonden, een Anita. Dat schijnt een merk te zijn voor speciale BH's. Ik leer een hoop bij. Anita is besteld en ik verwacht haar deze week.

Maandag. Vroeg op want de pedicure komt. Ik stap meteen onder de douche. Automatisch kijk ik in de spiegel. En nog eens. Mijn hart bonkt in mijn keel Neeeeee Alsjeblieft NIET! Mijn linker kant is wat rood. Het litteken is rood. Het vel eromheen is lichtroze. Als de dood ben ik voor een infectie. Die heb ik al genoeg gehad en heeft genoeg verwoest van mijn vel. Niet, niet, niet nog een keer! Spoelen, veel spoelen. Ontstekingsremmers. Even geen bh topje aan, want de rand zit precies op het litteken. Misschien is het alleen irritatie. Toch? Vandaag kijk ik het aan. Als het morgen erger is, zal ik het AvL moeten bellen. Het lood zinkt in mijn schoenen.....