Maandag pre op

Wat een lieve reacties op mijn blog. Dank jullie wel. Ik schrijf in eerste instantie om mijn gevoelens onder woorden te brengen, dat helpt me met de verwerking. Maar het is zo fijn te zien dat zo velen mee lezen en ook de moeite nemen om een berichtje terug te doen. Prachtig. De zondag was weer een warme dag, maar dit keer lekker warm. Zullen we lekker uit eten gaan, vraag ik mijn liefste. Nu het nog kan... denk ik erbij. Nu het nog kan... klinkt onheilspellend he. Ik ga morgen nog even naar de kapper. Mooi kleurtje erin. Ik moet toch mooi in een ziekenhuis bed liggen he. En.. mocht ik het niet redden, dan mooi in mijn kist. We maken er grapjes over, maar ergens knaagt er een stemmetje. Dat komt omdat ik weet hoe het zal gaan. Vrijdag moet ik me om 12 uur melden. Ik word rond 14.00 uur geopereerd. Ook al zo raar eigenlijk, voorheen werd ik de dag ervoor of s morgens vroeg opgenomen, had je je bed al vast. Nu niet meer. Corona, geen personeel, ik weet t niet, maar er is wel veel veranderd. Maar goed, vrijdag ga ik er "gezond"  in. En een paar uur later word ik als een wrak wakker. De narcose en ik, zijn niet zulke goede vriendjes. Behalve dat ik daardoor niks ga voelen, dat is wel mooi meegenomen. Maar daarna... ik word moeilijk wakker. Soms moeten ze me een oppepmiddel geven zodat ik wakker word. Maar ook daarna, slaap ik wel 15-24 uur. Fijn voor mij en mijn lijf, die kan bijkomen en vast aan het helingsproces beginnen. Maar minder fijn voor je partner bv, die zit er bij en kijkt er naar. Als alles goed gaat, mag ik zaterdag weer naar huis. Als alles goed gaat... en als ik wakker genoeg ben! Ik weet van een vorige operatie, ik had toen geen partner en mijn vader kwam me ophalen. Het was een cosmetische ingreep na een geslaagde afvalpoging, dus ik kon s avonds wel naar huis, vond men in het ziekenhuis. Ik had mijn tas wel zelf ingepakt, maar daarna weer in slaap gevallen toen mijn vader kwam. Ik sleepte mezelf naar de lift, waar ik staande in slaap viel. Ik wachtte in de hal op mijn vader, die de auto ging halen en.. ik viel in slaap. Naar de auto gekropen. Eenmaal daar, slapen. Voor mijn huis maakte mijn vader me wakker, wat na 3 pogingen lukte. Ik moest er uit. Echt? Ja. Oke, half slapend kroop ik de trap op. Deur door, meteen linksaf stond mijn bed. Ik liet me er op vallen. Heb nog vaag mee gekregen dat mijn vader iets riep, zal wel "Truste" zijn geweest. Het volgende moment dat ik wakker werd was de volgende dag om 11 uur. Heel even wist ik niet waar ik was, tot dat de poezen mij duidelijk maakten dat ik wel erg laat was met het ontbijt. Eruit! Eruit! Eten! Schreeuwden ze beiden. Ach het is goed gekomen. Dit keer heb ik een super lieve partner en ik mag een nachtje blijven. Dus ik heb goede hoop dat ik met geverfde en geknipte haartjes, in mijn nieuwe pyjama stralend met mijn 2 flesjes van de drains zelf naar buiten kan lopen. Zu hause ist es immer besser.