De dag na de dag waarop de bom niet viel

Gisteren was het 70 jaar geleden dat de atoombom viel op Hiroshima. In de late uurtjes heb ik nog een indrukwekkende documentaire gezien waarin naast overlevenden ook o.a. een oud medewerker van de Japanse inlichtingendienst aan het woord kwamen.

Een Japanse huisarts die toevallig op ziekenbezoek was bij een jongetje in een dorpje in de heuvels rondom de stad, richtte in de stad een noodhospitaal in met meer dan 1000 gewonden die crepeerden door brandwonden en stralingsziekte. Hij had geen hulp van verpleegkundigen of andere artsen.

70 jaar later zaait de Bom nog steeds dood en verderf, o.a. bij nakomelingen van overlevenden.

70 jaar later was ook de dag waarop het woord "palliatief" niet als een bom mijn leven verder zou verwoesten. Totaal onverwacht, krijg ik toch een kansje de ziekte te overwinnen (en om in elk geval substantieel mijn leven te verlengen) door de inzet van HIPEC.

Natuurlijk moet ik nog door de verdere screening heen en is HIPEC op zichzelf al dodelijk genoeg in ongeveer 5% van de gevallen (volgens www.chirurgenoperatie.nl) vanwege de 30% kans op ernstige complicaties. Tijdens zo'n complexe procedure zal er een team van ongeveer 10 mensen in de OK voor mij klaar staan. Voor slechts 1 patiënt.

(blog bewerkt/ingekort op 8-8)