Scanxiety (deel II)

In Scanxiety deel I, leest men waarom mijn eigen "angst voor een scan" meter inmiddels op 4 staat. Maar hoe ga ik daarmee om?

Deze week vier ik mijn derde "kankerverjaardag" dus mijn diagnose ligt inmiddels drie volle jaren achter mij. Al vanaf de eerste dag van het proces heb ik heel sterk de behoefte om zelf iets van "controle" te hebben op de gang van zaken. Ik wil niet passief aan de zijkant blijven staan, maar zelf wat doen om - al is het maar met 0.01%- mijn kansen te verbeteren. Wat, maakt mij niet uit.

Ik heb idioot veel gelezen over de ziekte, mijn behandelaars meermaals uitgedaagd tot diep nadenken en ik ben een paar mooie nieuwe vriendschappen rijker geworden. Ik ben meer gaan bewegen/sporten (leve de kanker fysiotherapeut en www.tegenkracht.nl !) en ook mijn voedingspatroon aangescherpt wanneer ik weer ergens een kwalitatief goed onderzoek las op dat gebied. Zo heb ik het afgelopen jaar de consumptie van noten sterk opgeschroefd en drink ik op kantoor in elk geval meer koffie dan voorheen. Dit jaar ben ik meer experimenteren met verschillende vormen van vasten, en het wordt tijd om weer structureel te gaan mediteren. Dat laatste zal niet onmiddellijk mijn kansen verbeteren, maar wel mijn geest sterker maken.

Ben ik op weg om een soort van monnik te worden? Misschien zou ik dat stiekem wel willen, maar ik weet dat mijn discipline tekort schiet. Wanneer ik terug kijk naar eerdere weken rondom een scan + uitslag moment, valt mij dit patroon op:

Zo'n 4 tot 6 weken van te voren begint het te kriebelen. Kan ik nog iets doen om een gunstig resultaat af te dwingen? Ik kijk in mijn aantekeningen en verander hoopvol de opstelling van supplementen. Van het ene pilletje neem ik voortaan tweemaal zoveel en een ander pilletje wissel ik in voor twee soorten die een tijdje op de reservebank zaten.

In de 2-3 weken voor de scan, begin ik opeens chips te vermijden als de pest en slaag ik er in om zelfs af en toe een gebakje te laten staan. Want ja, die transvetten in chips en die foute suikers en vetten in gebak zijn natuurlijk grote zondes. Maak dit nog wat uit op zo'n korte termijn? Helemaal niets natuurlijk, maar ik klamp mij vast aan het enige waar ik als patiënt veel invloed op heb: mijn beweeg en eetpatroon.

De week van de scan zelf is gek genoeg meestal een rust moment. Het liggen in zo'n CT apparaat doet mij weinig evenals het infuus en ander gedoe. Bovendien moet ik op dat moment alle controle uit handen geven. Daarna begint het aftellen... vaak moet ik een week of iets meer wachten op een uitslag.

In dit periode blijf ik natuurlijk nog heel "braaf" mijn best doen, maar ik begin ook als een gek allerlei wilde scenario's door te nemen. Wat ga ik doen bij een beroerde uitslag? Wie ga ik raadplegen (b.v. een kliniek in London, die serieus onderzoek pleegt naar het aanwenden van bestaande geneesmiddelen tegen andere ziektes, juist tegen kanker). Waar vlucht ik heen met mijn gedachten?

En ik neem mij heel plechtig voor dat wanneer ik een goed uitslag krijg, ik mijn gedrag en rituelen van de laatste weken zal volhouden. Want welke kankerpatiënt zou zijn winnende team willen veranderen?

Nou, wie mij een beetje kent... die begrijpt wel dat wanneer de uitslag goed is (28 juni), ik na een paar weken denk... goh.. dat ene gebakje kan wel .. want het gaat zo goed en de volgende scan is nog een half jaar weg... etc. etc. etc. Dat wordt nog wat met dat WK Voetbal! Ik volg dat toernooi maar zijdelings, maar ik zou zomaar op de avond van de finale wel weer een grote zak chips willen leegeten. In mijn eentje.