Zuurkool in september
Iemand maakte zich via Whatsapp zorgen over mij omdat haar opgevallen was dat ik al vijf dagen niks gepost had op dit blog. Hoe ging het eigenlijk met het verzamelen van bijwerkingen voor mijn potje Chemo-Bingo uit de vorige post?
Ik zal eerlijk zijn: vandaag lijkt het echt de goede kant op te gaan, maar de eerste vijf dagen vielen mij tegen. De bijwerkingen zijn nog lang niet zo erg als ze kunnen worden (en vrijwel zeker gaan worden na kuur 2 of 3), maar ik had gezien mijn fitheid verwacht meer weerstand te kunnen bieden tegen het gif van de eerste kuur.
Des te meer heb ik deze week respect gekregen voor mijn "die-hard" lotgenoten die vol goede moed beginnen aan de zoveelste kuur. Die ook na een tegenslag schijnbaar moeiteloos nieuwe chemokuren incasseren waarbij het CapOx schema een mietje is. Zo sterk ben ik nog niet.
Er viel op Dag 2 een grauwe sluier over mij heen. Fysiek en mentaal. Verklaarbaar, dus ik maak mij nog niet zoveel zorgen, maar ik baal wel. De afgelopen weken heb ik uitgekeken naar de eerste chemo's omdat dit een belangrijke stap is op de lange en smalle weg die voor mij ligt. Maar het is als met het beklimmen van een berg. De reis naar de top is vaak nog mooier dan het uitzicht. Eenmaal de top gehaald begin je met afdalen en denkt.. what's next? Een nog hogere berg uitkiezen?
De concentratie raakt verstoord door kleine pijntjes. Zadelpijntje hier, een schram van een oude valpartij daar, en nu ook nog zaken als neuropathie en kaakkramp. Nog even en ik rij tijdens de afdaling een ravijn in.
Ik dacht met het halen van chemo MET kansjes op genezing dat ik minstens de Cauberg opgereden was, maar nu realiseer ik mij dat het eerder de Van Brienenoordbrug is geweest. Een luizige 26 meter hoog. De brug die mijn Rotterdamse zwager overigens heel goed heeft leren kennen, toen hij in 2014 in training was voor Alpe d'Huzes. Zelf moet ik minstens een Mont Ventoux op om te "winnen". Ooit.
Gisterenmiddag heb ik mijzelf de deur uitgeschopt met als motivatie het scoren van een paar mooie Hamsteracties van de AH, zoals de kleine potjes groente van Hak. Keurig dacht ik alleen "2 halen , 1 betalen" acties in mijn boodschappenkar gegooid te hebben, maar tot mijn verbazing gaat het totaal bedrag op de kassabon niet exact door de helft. Het scheelt ruim 10 euro. Dat wordt zeuren, want de kassière snapt weinig van mijn protest. Geconfronteerd met haar houding, verander ik bij toverslag in een heel chagrijnige en volhardende klant. Op naar de servicebalie.
Maar..... het ontbreekt mij bijna aan geduld en energie. Het is warm, ik ben moe en wil snel naar buiten, maar moet ik dan die 10 euro laten liggen?! Uiteindelijk wint de vrek het in mij het van de chemo... Een verschil van 1 of 2 euro had ik -bij uitzondering- laten zitten, maar nu ben ik er klaar mee.
Gelukkig worden mijn klachten bij de balie heel kordaat opgelost.
Ik voelde mij de afgelopen dagen als "een november in september". Vreemd, grauw, mat en kil. Daarom heb ik vandaag maar een gehamsterd potje Wijnzuurkool van Hak opengeschroefd als tussendoortje.
Zelf de Van Brienenoordbrug over de Maas bij Rotterdam oprijden moet in 2016 gaan lukken. De Mont Ventoux rij ik dan in 2017 wel op, maar met mijn elektrische fiets...... Weet iemand of zuurkool op de dopinglijst staat?! Je weet het maar nooit met die Fransen.
Live strong!
Ik zal eerlijk zijn: vandaag lijkt het echt de goede kant op te gaan, maar de eerste vijf dagen vielen mij tegen. De bijwerkingen zijn nog lang niet zo erg als ze kunnen worden (en vrijwel zeker gaan worden na kuur 2 of 3), maar ik had gezien mijn fitheid verwacht meer weerstand te kunnen bieden tegen het gif van de eerste kuur.
Des te meer heb ik deze week respect gekregen voor mijn "die-hard" lotgenoten die vol goede moed beginnen aan de zoveelste kuur. Die ook na een tegenslag schijnbaar moeiteloos nieuwe chemokuren incasseren waarbij het CapOx schema een mietje is. Zo sterk ben ik nog niet.
Er viel op Dag 2 een grauwe sluier over mij heen. Fysiek en mentaal. Verklaarbaar, dus ik maak mij nog niet zoveel zorgen, maar ik baal wel. De afgelopen weken heb ik uitgekeken naar de eerste chemo's omdat dit een belangrijke stap is op de lange en smalle weg die voor mij ligt. Maar het is als met het beklimmen van een berg. De reis naar de top is vaak nog mooier dan het uitzicht. Eenmaal de top gehaald begin je met afdalen en denkt.. what's next? Een nog hogere berg uitkiezen?
De concentratie raakt verstoord door kleine pijntjes. Zadelpijntje hier, een schram van een oude valpartij daar, en nu ook nog zaken als neuropathie en kaakkramp. Nog even en ik rij tijdens de afdaling een ravijn in.
Ik dacht met het halen van chemo MET kansjes op genezing dat ik minstens de Cauberg opgereden was, maar nu realiseer ik mij dat het eerder de Van Brienenoordbrug is geweest. Een luizige 26 meter hoog. De brug die mijn Rotterdamse zwager overigens heel goed heeft leren kennen, toen hij in 2014 in training was voor Alpe d'Huzes. Zelf moet ik minstens een Mont Ventoux op om te "winnen". Ooit.
Gisterenmiddag heb ik mijzelf de deur uitgeschopt met als motivatie het scoren van een paar mooie Hamsteracties van de AH, zoals de kleine potjes groente van Hak. Keurig dacht ik alleen "2 halen , 1 betalen" acties in mijn boodschappenkar gegooid te hebben, maar tot mijn verbazing gaat het totaal bedrag op de kassabon niet exact door de helft. Het scheelt ruim 10 euro. Dat wordt zeuren, want de kassière snapt weinig van mijn protest. Geconfronteerd met haar houding, verander ik bij toverslag in een heel chagrijnige en volhardende klant. Op naar de servicebalie.
Maar..... het ontbreekt mij bijna aan geduld en energie. Het is warm, ik ben moe en wil snel naar buiten, maar moet ik dan die 10 euro laten liggen?! Uiteindelijk wint de vrek het in mij het van de chemo... Een verschil van 1 of 2 euro had ik -bij uitzondering- laten zitten, maar nu ben ik er klaar mee.
Gelukkig worden mijn klachten bij de balie heel kordaat opgelost.
Ik voelde mij de afgelopen dagen als "een november in september". Vreemd, grauw, mat en kil. Daarom heb ik vandaag maar een gehamsterd potje Wijnzuurkool van Hak opengeschroefd als tussendoortje.
Zelf de Van Brienenoordbrug over de Maas bij Rotterdam oprijden moet in 2016 gaan lukken. De Mont Ventoux rij ik dan in 2017 wel op, maar met mijn elektrische fiets...... Weet iemand of zuurkool op de dopinglijst staat?! Je weet het maar nooit met die Fransen.
Live strong!
2 reacties
Groet Maria
Ik ben dus in afwachting van de reclamefolders van deze week om een nieuw "target" te bepalen, wanneer het tijd wordt om mijzelf het huis uit te jagen, neuropathie, koude gevoeligheid, kaakkramp etc. of niet!