Auwwww !

Het was 3e Kerstdag, net wakker. Ik had allang uitgevogeld dat je je kon laten prikken en dat je kan binnenlopen en waar. Ik had ‘m alleen nog niet geblogd.

Met door jou gehaalde, heerlijke koffie zonder discussie, herinnerde ik je aan de herhaalprik. Je ging, direct, vol in de remmen. Het advies, niks moet, van de oncoloog is even bij je uit beeld. Logisch, Covid is een engerd. Maar goed, deze vrouw heeft daar zo haar eigen zorgen én uitgesproken mening over! Meestal zijn mijn meningen niet uitgesproken, elk verhaal heeft vaak vele zijden en facetten om door heen te kijken, in dit zeldzame geval heb ik die uitgesproken mening wel! Je long-Covid heeft je fors parten gespeeld en je bent erg ziek geweest. Ruim anderhalf jaar heeft het geduurd. Ik begrijp ook dat uitgerekend jij, nu, na notabene advies van de oncoloog, met een chemo- en bestralingstraject wat over zes dagen start, gaat steigeren. Ik zeg niets, ik denk wel; toe nou?, en zwijg. Ik benoem je nog even dat er niets moet. Je mag zelf beslissen wat je doet, het is jouw lijf! Ja, en dan zal je zien dat . . . , zeg je. Ik zwijg. Heb ik het juiste moment gekozen op deze dinsdagmorgen? Na vrijdag is er geen eerdere gelegenheid geweest en vóór aankomende maandag is nog maar kort dag. Je hebt argumenten te over. Ja maar, (geen argument red.) morgen moet ik een hartfilmpje . . . Ja, en als ik nou koorts krijg? Vorige keer had ik 38,5! Dan prop ik je in de auto en neem ik je mee. Ze kunnen heus een hartfilmpje maken als je koortsig bent, geef ik terug en denk cynisch dat is geen 42 graden koorts. Ja maar, ik heb geen zin om deze paar dagen voor de behandeling nog ziek te worden! Dat ben je al, je hebt kanker, kaats ik terug. Soms moet ik hard zijn, sorry! Ja maar, overmorgen hebben we een intake voor de chemo bij de verpleegkundige voor de laatste puntjes op de i. Desnoods gaan we beeldbellen! Ook nog eens dankzij Covid! Ik snap dat je bang bent voor die enge Covid en dan heb je ook nog kanker. Tja, je bent erg standvastig maar niet getreurd, dat ben ik ook. Ik geef me nog niet gewonnen. Je moet niets, benadruk ik nog eens. Voor mij is het heel simpel maar ik heb geen long-Covid gehad. Ze gaan een aanslag op je plegen met ons beider goedkeuring, graag zelfs! Je stelt wel bij, vanzelf, overleven heet dat geloof ik. Pompidom, . . . . mijn koffie is op, ik ga er niet grappig over doen, te veel rode vlaggen. Ik doorbreek het zwijgen en benoem je angst voor dat vreselijke virus. Je zegt me dat je het voor mij wel wil doen, maar . . . Voor mij hoef je het niet te doen lieverd! Je doet het voor jezelf! Mok, mok, mok (beiden). . . stilte. Ik overweeg of en hoe ik de volgende zet aanpak en ga mezelf ondertussen aankleden. Ik hoef geen poging te doen, je zegt me; dank je wel Ellen voor je geduld met mij, je hebt gelijk! Het gaat niet om “gelijk” vent, ik wil alleen dat je weloverwogen een beslissing neemt en ik steun je, wat je beslissing ook is. En nee, ik zal niet “zie je nou wel . . .  .? “ daar heb ik een zo’n hekel aan! Dat is geen respect hebben voor iemand anders keuze.

Enfin, naar de vrije inloop in Eindhoven, ID mee, handen desinfecteren, mondkap op, weer helemaal lock-down-look, vragenlijstje invullen en prikken maar. Het kwartier wachten slaan we, na een minuut, over, op weg naar de vrije uitloop. Ervaring heet dat, alle vorige keren is het prima gegaan of gingen we toen na 5 minuten?  Het mooie is vent, we kunnen weer heel de wereld over, volledig gevaccineerd. Nou ja, over een poosje dan, als je “schoon” bent! Morgen even onze app bijwerken, check! Beter mee- dan onverlegen. Toen ik dit schreef vertonen we geen erge ziekteverschijnselen, je hebt werkelijk een overschot aan antistoffen, een pijnlijke bovenarm, beetje moe, that’s all. Ik ben een gelukkig mens dat je de hele Covid-santemekraam hebt doorlopen en zo goed als mogelijk beschermd bent tegen Covid. Voor jou een persoonlijke overwinning op Covid.

Natuurlijk had je weer honger na deze confrontatie met het virus wat voor zovelen het leven op zijn kop heeft gezet, heel zachtjes uitgedrukt. Dus bezoeken we een grootgrutter en besluiten tot spagetti, veel paprika, ook voor de kleur, en gehakt. Je neemt ook van die frisse snoepjes mee tegen vieze luchten uit onze bakkussen. Een liter of vier van diverse yochurtdrinks en vla-achtigen uit het  koelvak, die zakken lekker en geven geen hinderlijke, pijnlijke krampen, meestal. Helaas geen bonus vandaag.

Dan lopen we het winkelstraatje nog even in naar de speelgoedzaak, hier zie ik het jongetje in je waar ik zoveel van hou, op zoek naar een nieuwe X-Doos c.q. De Plicht Roept. Iets wat ik afgrijselijk vind, ik hou niet van geweld, ik hou meer van lieve dingen, prachtige, dramatische en botanische tulpen bijvoorbeeld. Dat is goed voor ons evenwicht. Ze hebben het niet. Nou, vraag het even. Nee dus. Oke! Zucht! Dat is Zuid Amerikaanse twijfel, kiezen, een keuze maken en die dan vervolgens te vaak wijzigen en nog eens twijfelen. Inmiddels ben ik eraan gewend, sterker nog, ik begrijp het, maar snappen? Uiteindelijk biedt een internetwinkel uitkomst. Aankomende donderdag is en/of komt alles binnen. Ik hoop en wens je mega veel plezier met deze digitale plichtmatigheid en spreek de hoop uit dat je deze gaat verslijten, het liefst met je kleinzoon die rond 1 april aanstaande wordt verwacht. Maar dan wel graag beginnen met iets schattigs, Bumba of Sesamstraat zoiets.

De rest van de middag lummelen we, zoals iemand van hier mij leerde hoe het heet als je lekker aan het lummelen bent.

Je kookt voor me vandaag zoals je dat vaker doet, lekker ding! We gekken nog wat en ik geef je een vriendschappelijke tik op je, auwwww!, bovenarm. Even vergeten, sorry! Daarna doe je nog een poging op de bank maar je kan je zit niet vinden, ook het voetenbankje biedt geen uitkomst dus vertrekken we naar onze gezellige, knusse slaapkamer voor een rondje T.V. en kijken de Top 2000 terug van gisteren. Tja, daar komen ze weer, tranen maar ook jeugdsentiment en LOL en natuurlijk weet jij weer alles, teksten, nummers, namen. Je hoofd werkt prima! Intussen begint de herhaalprik op te leven en zijn er twee armen die harder en harder gaan protesteren. Cetamolleke erin, gaat vanzelf weer over.

Voor we gaan slapen leg ik mijn ijskoude hand (energiecrisis 😉) op je pijnlijke doch gespierde bovenarm ter verzachting van een beetje Covid-leed.