Boos

4 januari 2023

De eerste drie bestralingen zitten erop! Afgelopen maandag was best spannend, wat kan je verwachten? We hadden daar wel uitleg over gehad maar daar in je eentje liggen is toch anders. Je hebt een badjas gekregen met je naam erin, die hangt elke dag voor je klaar in één van de kleedhokjes. Het zijn er een stuk of vijf, er wordt efficiënt gewerkt in Instituut Verbeeten. Het apparaat waar je bestraald wordt heet Fluoriet, een edelsteen met een groene kleur. Fluoriet werkt beschermend, reinigend en stabiliserend. Het absorbeert negatieve energie uit het energieveld en beschermt hierdoor tegen negatieve energie, straling en andere negatieve invloeden van buitenaf. Voor ik het wist was je alweer terug en ren je nog net niet naar het toilet. Volle blaas 😊, ik zie dit verschijnsel vaker als ik en wij wachten in de wachtruimte bij Fluoriet.

In één van de keukenkastjes heb ik de afdeling “chemotherapie & bestraling” ingericht. Hier staan alle medicijnen, ook de preventieve. De lijst waarop afgevinkt kan worden dat je de cytostatica hebt ingenomen, we zijn nog wel eens wat warrig en je kunt het maar zeker weten in deze onzekere tijden. Mondkapjes, just in case en latex handschoenen. De handschoenen zijn om de cytostatica uit de strip te halen en in je mik te kiepen, aanraken moet vermeden worden, zulke zooi is het maar het doel heiligt de middelen in deze. ‘s Avonds leg ik 2 x 3 pillen cytostatica voor je klaar; 3 ’s morgens en 3 ’s avonds; een half uur na het eten. Hiervoor zetten we wekkers, ook dit in verband met het warrig zijn. Elke zondag vul ik de flesjes water aan, voor elke bestraling moet je een half uur van te voren een flesje leegdrinken zodat je blaas gevuld is. Vandaag heb ik voor het water ook een wekker gezet; je hebt eerst een intake bij de fysiotherapie bij het Verbeeten en later op de ochtend de bestraling. Zo kan je de bestraling combineren met sporten onder begeleiding van fysiotherapeuten die mensen met kanker begeleiden. Je gaat dan zeker niet over je grenzen en kunt optimaal aan je conditie werken. Wel zo handig, de sportschool vlak bij ons thuis is failliet dan wel gestopt per 1 januari vanwege de energieprijzen, in wat voor wereld leven we?, denk ik wel eens. Maar goed, een nieuwe sportschool zoeken is van later zorg. De combi hier is ideaal.

Je merkt er nog weinig tot niets van, een lichte verbranding op je huid waar je bestraald wordt. En je bent moe, erg moe, maar dat ben je al veel langer en in de gegeven omstandigheden is dat nu nog grotendeels van de enorme klap die we te verwerken hebben. Het is echt heel veel! We gaan ook niet flinker doen dan we zijn maar flauw zijn we ook niet. We hebben veel lieve hulp aangeboden gekregen, heel fijn! We hebben besloten dat je zelf heen- en weer blijft rijden zolang dat kan en zolang dat verantwoord is, de kinderen hebben aangeboden ook te willen rijden, we zullen daar zeker gebruik van gaan maken.. Nu heb heb je zelf nog enige controle, zelfbeschikking en regie over het leven zoals dat nu is en het is ook heel belangrijk voor jou! Er kunnen of zullen nog tijden komen dat je dat niet meer zelf kunt en je je heel moe of ziek zult zijn. Dat klinkt dan weer zo raar, je bent al langere tijd heel erg ziek. We lezen beide ervaringsverhalen van gelijkgestemden, die net als jij, wij, het proces van chemoradiatie doormaken met dezelfde aantallen bestralingen en dezelfde medicatie. Het liefste van gelijkgestemden van onze generatie en dat zijn er meer dan je denkt. De verhalen zijn allemaal verschillend, net als alle andere verhalen die ik lees. Zoals je me zei vanmorgen, we schrijven nu ons eigen boek met onze eigen bevindingen, ervaringen, positiviteit, een heel belangrijke, humor, onmisbaar!, angsten, boosheid, verdriet, teleurstelling en dit alles met het nodige cynisme.

Ik ben een dankbaar mens dat we er instaan zoals we erin staan. We hebben allebei de nodige levenservaring èn elkaar om deze levensfase het hoofd te bieden. Dat betekent niet dat het makkelijk is. Ik ben me bewust dat er nog steeds puzzelstukjes op hun plaats vallen. Na het gesprek met de uitslagen van de CT- en MRIscan, 16 december jl., is bij mij vooral blijven hangen “geen uitzaaiingen”, de rest is wel gehoord maar niet doorgedrongen. Dat volgt in de dagen erna, de vervolggesprekken met  artsen en verpleegkundigen en met elkaar. Je pikt vaak weer andere dingen op dan ik en visa versa. Het een interpreteer je anders dan ik en ook ervaar je de dingen zoals je die ervaart. Vaak het zelfde en ook, net zo vaak, verschillend met je eigen en ook gedeelde achtergrond. Nog steeds bedenk ik me iets of lees ik, hier, van medegenoten, waar ik mee worstel, waar ik nog geen naam voor heb of mezelf misschien verweet of voor schaamde dat ik daar last van heb. Boosheid is er zo eentje! Eerste Kerstdag waren we saampjes en ik was kneiter-chagarijnig, dat gevoel; boos, heel boos. Niet op jou! Zeker niet! Gewoon, op de hele situatie. Ik wilde ook geen ruzie maken maar voelde wel dat ik iets kwijt moest; ik ben gaan wandelen, nou ja, boos en stevig doorstappen. Om de grote visijver en een stukje door het bos, nog steeds boos!, verder door naar het centrum van het dorp, misschien nog bozer, toen door de lange hoofdstraat . . . en daar kwamen de tranen. Gevloekt heb ik en gejankt, lekker keihard met uithalen. Er was niemand die het hoorde en ook niemand die het zag. He miezerde, het was zwaar bewolkt, het leek mijn stemming wel! Ik liet ze stromen de tranen en al verder wandelend, het boze stappen werd wandelen, zakte de bui en ben ik terug naar huis gegaan. Ons huis, ons thuis. Daar, wist ik, wachtte je op mij en ontving je me met open armen. En nee, ik had  geld meegenomen om sigaretten te kopen en er gefrustreerd een paar te roken, zoals ik dat in mijn vorige leven telkens weer deed, alleen mijn huissleutels had ik meegenomen.  Onmacht heet dat, weet ik nu. Ik lees hier meer van dit soort boosheid, herkenbaar en mensen van hier met ervaring die weten hoe dat heet.