Cees

20 december 2022        

Twee weken geleden kregen we het nieuws, en vandaag twee weken verder zijn we dankbaar dat er geen uitzaaiingen zijn. Vanmiddag hebben we een gesprek gehad met de verpleegkundige die ons gaat begeleiden en kennis gemaakt met één van de chirurgen. Allemaal lieverds! Veel nieuws was er niet, we hebben ons, hier op deze duidelijke site, ingelezen. Natuurlijk waren er dingen die we nog niet wisten o.a. dat je meestal, geen garanties, ziek wordt, (terwijl je het al bent red.), aan het einde van de chemoradiatie. We krijgen een oproep en dat ga je nog een keer onder de scan om precies vast te leggen waar je bestraald gaat worden. Twee weken later gaat het beginnen. We zien dat als het begin van genezen! Je gaat ook deelnemen aan wetenschappelijk onderzoek, je stelt weefsel beschikbaar en krijgt vragenlijsten. Doen! zei ik, kan ook goed voor jou zijn en is dat zeker voor een ander iemand die dan wellicht nog beter behandeld kan worden dan jij.

We vroegen of we het gesprek op mochten nemen, dat mocht. En nee, we gaan dat niet delen, zeker niet. Laat staan het op social media zetten. Ik moet er niet aan denken! We zijn geen openbare bibliotheek! Dat houden we voor ons zelf, met alle emoties, achtbanen en fear factories van de afgelopen weken mis je wel eens iets of heb je niet alles opgenomen in je chaotische brein. Dat is ons gesprek en dat houden we zo.

Maar even terug naar twee weken terug. De arts die ons toen vertelde wat er aan de hand was aarzelde geen moment toen ik mijn hand uitstak, ik was verbijsterd over wat je me net zei, kanker . . .  Als klein kind leerde ik dat het beleefd is om een hand te geven, dat is met de paplepel ingegoten. Het blijft vreemd dat we dat nu vaak, niet meer doen. Enfin, de eerste hand die ik in het ziekenhuis kreeg ging bij mij “per ongeluk” ik verkeerde in een roes. Aan het einde van dat, raar misschien, fijne gesprek aarzelde over die hand was ik in de  war. De arts stak toen zelf zijn hand uit, hij detecteerde mijn aarzeling denk ik en het was bemoedigend. Hij was ook oprecht aangedaan. Wat een rotbaan eigenlijk! Dat heb ik als bijzonder ervaren, fijn, menselijk en betrokken. Als een representatie voor artsen en verpleegkundigen die om ons heen staan. We beschouwen hun als autoriteit, zij weten wat goed voor ons is en ze schuwen onze eigenwijsheid niet, integendeel. Ze steunen ons in de beslissingen die genomen gaan worden, staan bij. Ook dat ervaarden wij vanmiddag! Wat een lieverds zijn het en zij hebben de kennis en wetenschap in huis, paraat, voor ons! Ze zullen ook uitwijken naar academische centra als dat nodig mocht zijn. Een mogelijkheid is dat mocht de tumor niet voldoende slinken en/of moeilijk te opereren zijn e in het Erasmus geopereerd wordt, dan wordt je tijdens de operatie bestraald. Direct in het operatiegebied met een hogere dosis bestraling. Ze verzekerden ons dat ze alles zullen doen om je te genezen! Die verzekering bevestigde wat wij ervaren. Fijn! Nu hebben we een contactpersoon in het ziekenhuis waar we onze vragen bij weg mogen leggen, die we kunnen bellen. Dat is een zekerheid in onzekere tijden en een boei waar je altijd kunt aanmeren. Ook fijn dat de chirurg tijd nam om ons te woord te staan; ik wil niet weten hoe haar agenda eruit ziet! Ze zei ons dat we geleefd gaan worden, onze agenda komt vol met afspraken. Zowel de verpleegkundige als de chirurg benadrukten dat ook “mentaal” een probleem kan worden. Overigens ook een ding waar niemand zich voor hoeft te schamen! Gelukkig is dat niet zo maar ook wij kunnen niet in de toekomst kijken, vraag gerust om hulp, die is er gewoon. Ook fijn om te weten en we zullen dat zeker doen! Beiden benadrukken om te genieten voordat de behandeling begint.

We hadden bedacht dat er een ziekenhuisbed in de kamer beneden zou komen voor de periode van chemoradiatie. We leefden in de veronderstelling dat je per definitie heel erg ziek bent, 5 weken lang, om daarna twee manden bij te komen. Vandaag hoorden we dat je meestal, geen garanties, de eerste twee weken weinig of zelfs geen klachten hebt! Je kunt zelf rijden! Dat was wel een nieuwe! Toen je op mij blog las dat ik een babyfoon wilde, vroeg je me of ik dat serieus meende. Jazeker! Wat dacht jij dan? Eentje met een camera, vraag je me? Ja, natuurlijk! Zeg ik dubbel van het lachen; cameratoezicht! Hoera, geen ziekenhuisbed beneden en geen babyfoon, voorlopig we blijven op gehoorsafstand.

Als we het ziekenhuis uitlopen, loop ik langs Cees (spreek uit Sees), zoals ik het beeld in de hal van het ETZ gedoopt heb. Het is een dotje! Bij binnenkomst keek ik of er een bordje bij was met titel, dat is niet het geval, de Meester van dit beeldhouwwerk is onbekend, anoniem? Ik heb inmiddels via mail een vraag hierover gesteld bij het ETZ.

Op een of andere manier ben ik aangeslagen terwijl het meeste wel bekend was en er weinig nieuws onder de zon was. Of dringt het nu pas door? Heb ik gestruisvogelpolitiekt? Of ben ik gewoon bang voor wat komen gaat? Ik vind het zo erg voor je lieverd! Je bent overgeleverd aan gifmengsels en straling straks en dat is absoluut voor het goede! Maar het komt nu heel dichtbij of zo. Ik heb niet ge-high-fived met Cees, muts!, voor straf bij het volgende bezoek bij zowel aankomst als vertrek; high-fiven!!

We zijn een beetje op, vreemd he? Het stopje is eruit, we zijn leeg.