Kerstverlichting
21 december 2022
Vanmorgen werd er gebeld; vrijdagochtend 11 uur naar de oncoloog. We verkeerden in de veronderstelling dat dat gisteren was, de afspraak met de oncoloog, soms missen we wel een iets.
En zonet belden ze dat we vrijdagmiddag een afspraak hebben bij de radioloog en een CT-scan om de bestralingen voor te bereiden. We kunnen wel een tentje opzetten bij het ETZ! We rekenen uit dat het dan ongeveer omstreeks 6 januari a.s. begonnen zal gaan worden met de behandeling, even de feestdagen buiten beschouwing gelaten. We zijn blij dat het zo snel gaat. En het wordt allemaal voor ons geregeld, we zijn langs niet één loket gehoeven om een afspraak te maken! Niets dan lof voor het ETZ!
Gisteren hadden we het over bang zijn. Wie is er nu niet bang als je hoort dat je kanker hebt! Het is op velerlei vlak ingrijpend. Plannen maken gaat tenminste op de lange baan en afhankelijk van je “stadium” op de schuine helling. De enige plannen die er nu zijn, zijn de niet aflatende reeks afspraken die je agenda vullen. En dat is ook fijn! Dan wordt er aan gewerkt, in ons geval is dat het begin van genezing, al is ook hier de term “geen garanties” van toepassing. Dat is misschien wel het meest enge, de onvoorspelbaarheid, het (af)wachten, je bewust zijn dat er geen zekerheden zijn. Je laat je er niet door leiden, ik had er wel wat moeite mee gisteren en ook dat mag, daar is ook ruimte voor. Op die manier bewaren we ons evenwicht samen. We zagen gisteren op de beelden de tumor, de boosdoener. Ik vond ‘m best groot; misschien ook wel per definitie gewoon té groot. Misschien maakte dat me bang? Vier bij 7 centimer, “fors” heet dat. Het ligt zo ongeveer tegen je ruggenwervels aan er zijn een viertal opgezette lymfen. Ik vind het nogal heftig. Je ontkomt er ook niet aan, je hebt ook je momenten. Het lijkt me dat iedereen daarmee worstelt. Het op jezelf teruggeworpen zijn. Gelukkig zijn we met zijn tweetjes om onze ups en downs te doorleven en door er over te praten. Elkaar de ruimte geven, niet op alle slakken zout leggen en ook ruimte nemen! Aangeven dat je wel eens kribbig bent, ik ook, zo begrijpelijk! Sorry! zeg je, geeft niet vent! Het is gewoon soms veel!
Vanmorgen fietste je “even” naar Esbeek en terug, kilometertje of twintig! Krijg je endorfientjes van, blij-maak-hormonen. Je voelt je een stuk beter, fijn! Je hebt zelf mijn, in jouw ogen meest afgrijselijke, slee met twee rendieren ervoor, met verliching !, van de stal gehaald en op de grote tafel buiten gezet en aangesloten. Wat ben je toch een lieverd!
We zijn allebei moe van alle emoties, indrukken, gesprekken, informatie, jij natuurlijk ook van de kanker in je lichaam, en ik ook van het niet kunnen slapen wat jij gelukkig wel kan! Je hebt het ook zó nodig vent!