De scans

12 en 13 december 2022

Gisteren ging ik naar kantoor. Eén van mijn collega’s is ook altijd vroeg, ik besluit om een bakkie te gaan doen. Als ik in zijn vizier verschijn, zegt hij me dat de duvel op een hoop schijt, voorafgegaan door een krachtterm. Hij heeft zijn vrouw verloren aan kanker. Borstkanker toch? Nee, een kanker van de weke delen. Een zeldzame, vroeg ik. Hij knikt. Ik vertel hem wat er zoal voorvalt in ons nieuwe leven. Ze overleed vier maanden na het eerste onheilsbericht. Vier maanden maar . . . Er is verdriet en er zijn tranen bij mijn collega bij de herinnering daaraan. Ik zeg dat ik emotieloos lijk, maar het niet ben. Hij snapt de wave waar ik, wij!, inzit, hij wordt er nu aan herinnert. Wat later die morgen komt hij mijn kantoor binnen en geeft me een knuffel, hoe steunend, en we praten nog even door. Hij geeft aan een gevoelsmens te zijn, dat is goed, voel wat je voelt. Ik werk gestructureerd en heb een berg facturen om te verwerken. Een dossier ben ik kwijt, het tabblad zit in de map en daarachter niets. Vreemd, ik besluit nu niet te gaan zoeken, dat frustreert alleen maar, dat dossier komt wel weer boven water. Ligt vast ergens en als ik het tegenkom zal ik “o, ja!” denken. Het geeft me houvast, routine, orde, systematiek.

Later die ochtend komen mijn beide directeuren me moed in spreken, luisteren en ik krijg ook weer een knuffel. Ik voel me gesteund en benoem dat. Net als ik benoem dat ik weer kom zingen op de kerstborrel, ik heb er een nieuwe top voor aangeschaft want het jasje moet wel uit tijdens de act. Nou ja, slag om de arm, we weten nog niet wat vrijdag ons gaat brengen, aan de intenties ligt het niet.

Ik dub of ik eerst nog naar huis rij en vandaar uit weer terug richting Eindhoven, ik heb nog een afspraak later vanmiddag. Zal ik langer blijven en mijn gemiste werkuren inhalen? Zal ik Nick bellen om even af te stemmen? Mijn lijf meldt me moe te zijn. Of ga ik gewoon? Lekker even een knuffel geven en er minstens eentje ontvangen, even kletsen, lachen, samen zijn. Nu kan het nog, denk ik cynisch. Ook een goede oefening; autorijden, niet echt mijn ding, al heb al decennia lang 75% no-claim. Wel slecht voor het milieu misschien. Er zullen nog heel wat ritten volgen waarbij mijn held zelf niet rijden kan.

Vandaag

Nog drie nachtjes woelen, dan krijgen we het stadium en behandelplan. Ik kon de slaap niet vatten en telkens als ik bijna in slaap viel, kriebelde er iets of begon mijn brein weer van alles te denken. Mijn ademhalingsoefeningen, die normaal gesproken succesvol zijn om in slaap te kukelen, rondje nieuws op de iPad of een woordspelletje erop, tevergeefs. In het nieuws lees ik meerdere berichten waar “tot op de bodem uitgezocht gaat worden . . .” Wij zijn geen nieuws, maar dat gaat bij ons nu ook gebeuren. Ook mezelf toespreken had geen baat, ik heb het 3 uur zien worden. Om tien voor acht deze morgen wordt ik wakker als je je tegen me aanvlijt en er staat verse koffie op mijn nachtkastje. Mijn hoofd is nog wat wattig en al met al 5 uurtjes slaap, niet slecht!

Gisteren zocht ik mijn outfit voor vandaag uit, dan hoef ik er vandaag niet over na te denken. Ik heb besloten dat het strak in het pak, haar in de krul, nagels gemanicuurd en oorlogskleuren blijft! Ik koos een blauwe pantalon, een smetteloze witte blouse met grote strik, Chanel ketting en een rood tweed jasje met een vleugje blauw. Heel keurig, zou mijn moeder zeggen.

Terwijl ik me aan het aankleden ben roep je me, waaaaaar zijn de papieren voor de onderzoeken? Was het nou wel elf uur en daarna begin van de middag? Je bent een beetje in verwarring. Ik loop, half aangekleed naar beneden. Als ik je zou zeggen waar ze liggen zie je dat niet, dan kijk je als een man, zeker nu de spanningen soms haast ondraaglijk zijn. Ik vis ze uit het postbakje in de kast. O, gelukkig, het stelt je gerust te weten dat het eerste onderzoek om elf uur vanmorgen is. Vandaag ga je door de CT-scanner, thoraxscan en door de MRI. Tussen de scans door lunchen we in het ETZ. Je mag een broodje uitkiezen, zeg ik gekscherend, al wil je drie!

Ik neem mijn laptop mee, kan ik nog wat schrijven. Dat helpt me zo een soort grip te krijgen op het ongrijpbare waar we in zitten. Gisteren had ik van een van de iemanden hier een privé berichtje. Ook partner van en ondanks dat ik haar nauwelijks ken, ook in het begin van deze reis, maak ik op uit haar verhaal. Donderdag wordt haar partner geopereerd, een hele zware en complexe operatie. En ze kunnen niet alle kanker weghalen. . . . Ze vertrekken vandaag, de koffer zal al wel gepakt zijn. Ook daar heb ik over nagedacht. In jouw koffer komt in ieder geval een labello-achtige, dit is niet jouw merk, je hebt liever zo’n blauw potje met een schroefdeksel, nemen we die mee. Ik heb ook preventief een nagelverharder gehaald, dat schijnt te helpen tegen ingescheurde nagels die je kan krijgen van de chemo’s. Beter mee dan om verlegen. We gaan het vanmiddag doen en ik zal eerst je nagelriemen in de nagelriemolie zetten. Je hebt altijd heel verzorgde handen, daar let ik altijd op als ik iemand zie, gek genoeg.

Het was een koude nacht minus 8 in onze Kempen, de auto zit onder het ijs, de zon schijnt. Je krabt de ruiten, na enige pogingen gaan de deuren open, bijna of een beetje vastgevroren. Op naar het ETZ  We praten niet veel, je rijdt rustig in “kankerstand” want je hield in ons vorige leven wel van stevig doorrijden en het is glad, code geel. Haasten om op tijd te komen hebben we niet, we vertrekken erg ruim op tijd. Do’nt leave me this way … van Bronski Beat (? wat doet het ertoe?) klinkt uit de speakers. Ik slik een paar tranen weg. Dat is een dagdagelijks ding, je wil je ook groot houden, sterk zijn voor elkaar. Huilen, rouwen, dat doen we soms uitgesteld en ook gewoon “spontaan” omdat het is zoals het is. En het is vreemd maar soms voel je gewoon helemaal niks. Ik hoor in de wachtkamer voor de eerste scan “it’s the most wonderful time of the year”,  ik heb mijn bedenkingen dit jaar.

Je wordt geroepen voor de CT thorax scan, je trouwring en horloge zitten in mijn tas. Even later ben je alweer terug. Spoedgeval, alle begrip! Ik bezoek het toilet, mijn darmen rommelen, hoe solidair. We kletsen wat, grappen wat dan wordt je weer geroepen, een kus, tot zo! Nu wordt in beeld gebracht of je op gaat lichten als een kerstboom, wat een bizarre gedachte, al past het wel bij de tijd van het jaar. Dan is het “bekend”, als je tenminste een scan kunt beoordelen en dat kunnen wij niet. Een van de artsen (of misschien wel meer) van het team artsen en verpleegkundigen dat voor ons klaarstaat zullen hier conclusies uit gaan trekken, donderdag bespreken in het overleg en vrijdag krijgen we het te horen.

Afgelopen zondag ging je op de weegschaal staan; 3 kilo afgevallen. Ik schrik me rot! DRIE ! kilo! Je vraagt me ook op de weegschaal te gaan staan; 3 kilo afgevallen, stress zeg je me, onze hoofden maken overuren, relativeren heet dat. We lachen erom, wat zijn we weer één!

Je bent al snel weer terug, in een paar minuten wordt er vastgelegd wat de mogelijke gevolgen gaan zijn. Op naar het restaurant, er moet voer in en wonderwel, ik heb trek! Een lieve mevrouw brengt ons een dienblad en wijst ons waar we het bestek kunnen vinden, of nog meer dienbladen, zegt ze vriendelijk. We hebben de ingang overgeslagen van het restaurant. Iedereen is zo lief voor ons! Vanmorgen had ik nog zo’n steen in mijn maag en he-le-maal geen zin om te eten. Ik doe het toch, net zoals mijn neef die revalideert nadat hij zijn arm verloor bij een afschuwelijk ongeluk. Hij vertelde dat hij ook niet zo’n zin heeft maar het wèl gaat doen! Kanjer! Goed voorbeeld doet volgen dus neem ik een bakje, met de nadruk op -je, met kwark, teveel zoetstof en cornflakes. Ik prop het erin, het smaakt niet maar is zo nodig. Nu komen de heerlijke geuren uit de keuken ons tegemoet. Er liggen veel verschillende belegde broodjes, salades, boterhammen om zelf te beleggen met noem maar op, warme maaltijden, en er zijn ook nog salades. De keuze is reuze, zegt diezelfde vriendelijke mevrouw. Inderdaad, u zegt wat ik dacht, we lachen. Ik kies voor een broodje ham, kaas, gezond, jij voor een broodje tonijn. De Italiaanse soep ziet er niet alleen heerlijk uit, het ruikt zalig. We nemen een kom, die we delen. Terwijl we eten in stilte, ieder met eigen gedachten, wisselen we soms een paar woorden en kijken wat rond. Vorige week zaten we hier ook, een tafeltje verder. Het was iets later en we hadden net de diagnose. Eigenlijk zijn we nog net zo verdwaasd als toen, is het nog steeds een zo onwerkelijke werkelijkheid, die soms best echt lijkt en dan weer niet. Er lopen verpleegkundigen langs, patiënten, iemand met een mutsje, ook kanker, denk ik, zij heeft dit ook meegemaakt en maakt mee wat ons mogelijk nog te wachten staat. We nemen nog eens een scenario onder de loep.

Je oppert, resoluut, je kop kaal te scheren, baard eraf; dan zijn we het vóór.  Nou, geen slecht plan, dan kan het niet meer uitvallen, eigenlijk prima idee, toch? Ja! Al die andere haren dan? Die vallen vanzelf. Je hebt eerder geopperd om je baard lang te laten groeien. Nu realiseer ik met dat haar 2 centimeter per maand groeit, zoals het er naar uitziet zal die baard niet echt lang worden? Ook dat is nog steeds een optie.

MRI, je wordt gehaald en ik hoor wat er allemaal uit moet, ja ook de spijkerbroek want daar zit ook metaal in. Gelukkig ben je niet claustrofobisch, zet m op vent! In de verte hoor ik bliepen en piepen, gezoem.

Vandaag was het de derde rit naar het ETZ. Als je zo klaar bent gaan we naar huis. De vierde rit is vrijdag, het THT-gesprek. En de parkeerkaartjes gaan we verzamelen.

Dan denk ik weer aan de iemand van hier, partner van, die nu onderweg is naar of net aangekomen met dat koffertje. Overmorgen een hele zware operatie, een kneiterspannende dag en de dagen erna, de weken, de maanden, de jaren.

Kunnen we niet even iets geks gaan doen? Wat? Nou gewoon rondje Kempen ergens landen voor een koffietje? Kan ons het schelen? Even weg? Even een kanker-vrije zone! Ik ga het voorstellen. Bij nader indien stel ik het niet voor. Het is wel weer genoeg voor geweest voor vandaag.

Die hebben we ingesteld, de kankervrije zone. Dan hebben we het daar eens even niet over en als dat niet lukt, op een of andere manier dwalen we steeds toch weer af, dan benoemen we dat. O, ja! Nee, we zouden het er even niet over hebben.

We zijn moe van alle emoties, spanning van de afgelopen dagen, ik heb het gevoel dat ik door mijn enkels stort, dat gebeurt natuurlijk niet letterlijk. We nemen verder rust vandaag, straks nog lekker koken en op tijd ons mandje in.

Ik zal alles, maar dan ook alles, meer dan dat alles doen om je leven te veraangenamen! Je bijstaan, je vergezellen, je opvangen, je ontlasten, je een spiegel voorhouden, je aanmoedigen, voor je zorgen, er voor je zijn. En laten we eerlijk wezen kots en stront zijn niet “sexy” zoals Ruud de Wild zei in zijn eigen verhaal, ik zal het met louter liefde en toewijding voor je opruimen en als dat niet hoeft, zal ik pas weer eens “zeuren” over niet opgeruimde, vieze sokken.