Geloof, Hoop en Liefde

14 december 2022

Geloof

Wat wij nu als heel helpend ervaren is de steun die we krijgen van velen. Een berichtje, een steuntje, een appje, bloemen, een kaartje, begrip. Van onze kinderen kregen een doos vol troost; naast liefde zat er een klein houten fantje in, die brengt geluk, zeiden ze! Het fantje staat op de afzuigkap en heb gisteren bij me gestoken, in mijn tas bij de roze geluksteen die ik van je kreeg toen ik een andere strijd aanging. Het fantje en de roze geluksteen, heb ik telkens in mijn hand genomen toen je onder de CT- en MRI-scanner lag, dat is ook geloven. Mijn eigen geloof steunt me ook, er is altijd “iemand”, God, bereikbaar, 24/7, zeven dagen per week, inclusief zon- en feestdagen.  Dan doe ik een schietgebed, bid, vraag, verwens of sla mijn ogen ten hemel.

De sleutelhanger met drie klavertjes vier die in de troostdoos zat, bungelt nu aan je sleutelbos naast je zwaaiende Maneki-Neko, in de volksmond een zwaaiende Chinese gelukskat die oorspronkelijk uit Japan komt.

Hoop

We keken gisteren naar de documentaire van Ruud de Wild over zijn ziekteproces met darmkanker. Wat ons trof was dat hij de periode tussen het etiket “kanker” na de coloscopie en het gesprek erna met uitslagen en behandelplan als het ergste en zwaarste heeft ervaren in het hele traject. Daar zitten we nu midden in. Wat zeg ik? We zijn dik over de helft! Van vorige week dinsdag tot aankomende vrijdag zijn dat 10 dagen, we hebben er inmiddels 8 achter de kiezen.

Als je naar huis gaat met dat stempel zit je in een rollercoaster, een fear factory waaruit je niet kan ontsnappen. Je weet niets, helemaal niets, alleen dat je kanker hebt. Allerlei emoties spoelen door je heen, gedachten, angsten. Je bent bang, bang, bang. Het is heel lastig om dat los te laten. Toch pogen we dat te doen. Zo goed en kwaad als dat gaat. Met vallen en opstaan. Met tranen en een lach. Je hoopt op het beste; we knippen de kanker eruit en naaien het netjes aan elkaar en weer dicht en vijf jaar onder controle blijven, zou het beste nieuws zijn wat er is nu. Welkom in de wereld die kanker heet; dan is dat heel goed nieuws! Dat is één stadium, er zijn er dan nog 3 of 4; afhankelijk welke stadiumkalender je kiest, er zijn er twee, de ene met 4 stadia en de andere met 5 stadia. Statistisch gezien heb je dus best kans dat het een ander scenario wordt, maar je hoopt op die ene!

Wat wij nu als heel helpend ervaren is de steun die we krijgen van velen. Een berichtje, een steuntje, een appje, bloemen, een kaartje, troost, begrip. Van onze kinderen kregen een doos vol troost; naast liefde zat er een klein houten fantje in, die brengt geluk, zeiden ze! Het fantje staat op de afzuigkap en heb gisteren bij me gestoken in mijn tas bij de roze geluksteen die ik van je kreeg toen ik een andere strijd aanging. Het fantje en de roze steen heb ik telkens in mijn hand genomen toen je onder de CT- en MRI-scanner lag, dat is ook geloven. Mijn eigen geloof steunt me ook, er is altijd “iemand”, God, bereikbaar, 24/7, zeven dagen per week, inclusief zon- en feestdagen.  Dan doe ik een schietgebed, bid, vraag, verwens of sla mijn ogen ten hemel. God vindt dat goed!

En . . . Liefde

Mijn leven is niet over rozen gegaan, ik heb heel veel meegemaakt en ben gelukkig tot voor kort vrij gewaard gebleven van kanker, dat hebben we nu samen. Jij hebt mij zo gesteund in zo vele, zo moeilijke momenten in mijn, ons leven. De ruimte is, was, er gewoon, die gaf je niet, die is incluis vanaf de eerste dag! Daardoor heb ik mij zo mooi verder mogen ontwikkelen vanaf daar waar ik daarin stil viel. Je staat naast me, ook nu, als vanzelfsprekend, troost je me als ik je vertel dat ik het zo erg vind dat je moet gaan lijden, ik niet wil dat je onnodig lijdt. Het hoge woord kwam er gisterenavond uit, ik wilde sterk zijn maar brak. Ik zou het liefst alles van en voor je overnemen, je koesteren, je volstoppen met liefde tegen die enge kanker. Maar zo werkt het niet, daar ben ik me inmiddels ook wel bewust van. En je moet je taakjes nog wel behouden natuurlijk.  

Je hebt me aangemoedigd om in mijn kracht te komen, want dat ben ik! En hoe! Precies op het juiste moment in ons leven, nu, nu dat zo nodig is. Al ben ik er nog niet “klaar” mee, ik ben wel zover inmiddels dat ik het kan dragen zonder dat ik het verstop, onderdruk, me ervoor schaam, het niet durf uit te spreken. Ik mag zijn wie ik ben en daar is niks mis mee! Soms is het nog wel eng, maar op mijn gevoel acteren is zoals, en wie ik ben. Dankjewel lieverd!

We zijn een gouden setje, we kunnen, ook nu, knettergek zijn, prettig gestoord, ongehoord verliefd, koude handen op je blote buik (of die van mij), gewoon LOL hebben, spiegeltjes voorhouden, ons heerlijk ergeren aan allerlei zin en onzin in de krant, ons opwinden over het prijsplafond voor energie, voetbal kijken, lamballen, chillen, samen koken, positief, optimistisch en heel erg bang zijn .  

. . . . gisteren in de douche zag ik je blote buik, op weg naar je sixpack . . . , bietje aan de dunne kant, zo heerlijk mannelijk en behaard, lekker stoer; daar komt straks een litteken . . .

Dat is één van de weinige zekerheden.