Druivensuiker

11 december 2022

Zondag, om vijf uur maak ik je, al doe ik zo zachtjes als ik kan, wakker. Ik dacht aan dat liedje van Herbert Gronemeyer; “Deck mich zu mit Zartlichkeiten” , “Shon dass es dich gibt”. Meer is er niet nodig om weer even te voelen, tranen. Ik kruip voorzichtig terug in bed en hoef me niet eens aan je vleien, je bent er al en troost mij. Ik troost jou, jij troost mij. Samen.

We “doen” nog een paar nummers Rob de Nijs “Zoals de zon schijnt na de regen, zo zal het zijn”, weer tranen. Dan heb je er eentje speciaal voor mij; “Voor jou alleen”, nog meer tranen. Jenkerts! We luisteren een podcast van de site hier van iemand die in eerste instantie goed nieuws kreeg en enige tijd later alsnog de afgrond instort als blijkt dat de dood nadert. Hij vertelt het kalm, berustend, nooi en heel verdrietig tegelijkertijd.  Ja, denk ik cynisch; goed nieuws en het is ook goed nieuws als je hoort dat je in remissie bent, de behandeling aanslaat, je hoort dat je goede kansen hebt, het niet zo slecht is als waar je bang voor bent. Nick vestigt mijn aandacht op het kruisje achter zijn naam . . . . We luisteren straks wel weer verder. Het is even genoeg zo en we gaan ook niet de hele dag janken. Dat kan je niet, althans die overtuiging hebben we nog steeds. Er is nog genoeg te lachen en het is zondag dus boodschappen doen, bed verschonen, ons heerlijke nest is echt toe aan een vers setje, het heeft onze nestgeur maar die zit aan de max. En in de badkamer is het een slagveld met hoopjes gesorteerde was die ik gisteren wel even weg ging werken, nou dat wordt waarschijnlijk vandaag. Jij neemt de benedenetage voor je rekening, ook al heb je kanker. Tenslotte is structuur nu wel een hele fijne. En ik ga schrijven. Maar eerst haal ik nog koffie, bepoetel je en we maken een gezamenlijk inschatting hoe groot de tumor kan zijn. Mijn gevoel zegt 5 centimeter en vraag niet waarom. Je denkt zelf 4 à 5 centimeter.

Jij maakt het lijstje, ik verzamel de lege flessen en boodschappentassen, ik vul het lijstje nog even aan en jij gaat preventief nog even poepen, een klein uurtje zonder toilet in de buurt gaat gewoon lukken. Bij AH dans ik als een klein meisje die met haar moeder boodschappen doet en mee moest, enigszins uit het zicht bij de frisdranken. Ik doe net of ik het leuk vind maar vind dat niet, maar dat gaat niet op voor mijn dansje.  Wat zullen ze wel niet van me denken, boeien dus, ik voel me even blij; samen boodschappen doen.

Druivensuiker! Tegen hongeraanvallen die je hebt, dan MOET je eten. Ik ga het scoren en jij gaat verder met het lijstje. Waar zou de druivensuiker staan? Bij het snoep, denk ik. Na enig speuren vind ik het. Ik neem twee verpakkingen met elk drie vierkante rollen. Als ik aan je aanbied om te scannen zeg je dat eentje wel genoeg is. Nou, ik vind van niet, er verdwijnen twee (allebei gescand) verpakkingen in de boodschappentas. We speuren verder of er nog iets in de aanbieding is, wat zijn de boodschappen duur! De pot lekkere en voordelige pasta is negenendertig cent duurder geworden. Wij verkeren in de gelukkige omstandigheden dat het voor ons geen obstakel vormt, ik denk aan allen voor wie de boodschappen en energie haast onbetaalbaar is of wordt.

Er staat ook allerlei non-food kerst-meuk met glitters, I love it. Ik pik een doosje met twee kerstvogeltjes uit een van de schappen. Prachtig overwegend groen in diverse scharkeringen en met gouden snaveltjes. Ik leg ze weer terug. We gaan kris kras door de winkel, enigszins chaotisch, gek he? En natuurlijk komen we weer langs het schap met de prachtige groene vogeltjes met gouden snavels. Omdat ik kijk met mijn handen neem ik er weer zo’n doosje uit. Nick ziet dat en scant de vogeltjes en kiepert ze in de tas.  Die zijn voor één mijn projecten waarin ik al zoveel kwijt kon en wat me zal helpen, zeker nu. Dan ben ik vrij, kan ik doen wat ik wil, kwijt wat ik wil, iets mooi maken, heerlijk! Dat is heel goed voor mijn creatieve brein.

We rekenen af bij de zelf-scan en bliepen door het poortje naar de auto. Twee zakken oude kleding uit de achterbak, boodschappen erin, zakken in de winkelwagen en ik gooi ze in de kledingcontainer en hoop dat iemand anders er blij mee is.  

Thuis ruimen we de boodschappen op, de overgelopen bak oud papier en het GFT. Mijn behoefte aan structuur doet mij op mijn gat voor het keukenkastje plaats nemen. Even opruimen, ordenen. We hebben het over je eetlust, die is bere-goed, een goed teken! Terwijl ik opruim, lees je aan me voor over honger hebben en kanker, die tumor heeft gewoon honger. Ontluisterend? Je hebt kanker omarmt, geef er aan toe, die tumor gaat er nog uit.

En ik denk ook steeds aan de iemanden hier, die reageerden op mijn geschrijf en niet meer beter worden en ons moed in spreken. Zij begrijpen hoe belangrijk dat is, hoe dat steunt, steun is misschien wel het meest onmisbare medicijn. Dat is de kracht van deze site / stichting.

Terwijl ik dit schrijf zit je op de bank en doet je eerste ademhalingsoefening, mindful. Ik hoor de instructies en één daarvan is een vraag, of je broek niet te strak zit en je comfortabel zit. Ik glimlach, je broek zakt van je kont af, ook met riem. Je bent meer afgevallen dan ik wilde toegeven, ik wilde alleen die sixpack van je zien waar je al zolang, zo hard voor traint. Ik wilde het gewoon NIET weten, je was wel dunner maar dat kwam door je getrainde buikspieren . . . toch?

Ik ga wassen en verder houden we rustige zondag.