Kennismakingsgesprek Erasmus MC

Reusel 19 oktober 2024

Gisteren hadden we de eerste afspraak in ’t Erasmus MC, een kennismakingsafspraak op de poli focale levertumoren. We waren al vroeg op pad, ruim voor de files uit, geen haarop ons hoofd die eraan dacht te laat te komen, geen stress! Om tien over 7 waren we er al, om 9 uur de afspraak. Niet wachten om de parkeergarage aan de Zeeweg in te rijden, plek zat! De inschrijfbalie was om 7 uur al open en verlaten en we waren direct aan de beurt. Dagticket mee en op naar de AH to Go voor cappuccino en een broodje. We zijn in de grote hal gaan zitten, mensen kijken, het werd steeds drukker, om onze tijd te verdoen. Toen naar gebouw Rg voor de afspraak. We troffen een fijne arts in opleiding, niks van gemerkt overigens. Ze had al snel door dat we er geen doekjes om winden; het was waarschijnlijk kanker of een uitzaaiing van kanker elders (niet alle kankers zijn zichtbaar op een PET scan) en er was een piepklein kansje op een goedaardige. Het voorstel is om een biopt te nemen. Een goed plan mijns inziens. Ik vertelde dat we het volste vertrouwen in alle artsen van EMC hebben omdat Nick vorig jaar succesvol geopereerd werd aan een T4a T0 M0 endeldarmkanker en inmiddels anderhalf jaar schoon is. Ook het biopt wilde ik graag in een academisch ziekenhuis laten uitvoeren, zij hebben er ervaring mee en er is gewoon kans op uitzaaiingen bij het nemen van een biopt.  Ik vertelde van mijn dikke buik, daar heeft ze naar gekeken en onderzocht, de eerste keer dat een  arts mijn buik onderzocht. Het is lucht waardoor mijn buik zo opgezet is, geen kanker! En geen vocht! Fijn te weten al blijft het een teken aan de wand. Ze vertelde ons dat we besproken gingen worden op dezelfde dag en dat ze ons daarna, in de middag, zou bellen hoe verder. Over verdere behandeling, waar ik al de nodige vragen over had, we hebben het er niet verder over gehad. We weten nog niet precies welke kanker het is, afhankelijk van welke het gaat zijn, wordt een behandelplan opgesteld. De biopsie gaat het uitwijzen, behandeling na een ingreep is standaard.

Toen ze halfweg de middag belde en vroeg of het wel uitkwam, tuurlijk!, komt altijd uit!, vertelde ze dat de tumor na de punctie verbrand, middels RFA *** . Ik reageerde zeer verheugd want stiekem had ik gehoopt dat dat zou kunnen. Oh, wat een meevaller is dit! Super! Een leveroperatie is een hele zware ingreep, het overlijdensrisico is ongeveer tien procent, dan de ernstige complicaties die ook levensbedreigend kunnen zijn.  Blij dat ik niet hoef te kiezen of ik dat wil, weegt het op tegen de tijdswinst, kwaliteit van leven? Leverkankers zaaien gemakkelijk uit, ook na een operatie of een ingreep als de mijne. Inmiddels weet ik dat ablatie (verbranden van de tumor) ook nog vaak herhaald kan worden, dat is ook na een behandeling, een geruststellende en hoopvolle gedachte. Ik ben blij, opgelucht! Toen ze me vertelde dat ik haar niet meer ging zien, reageerde ik met “Jammer!” “U bent een fijne arts! “ Dat kun je er maar bij hebben, toch? We zijn overgedragen aan chirurgie, zij zaten bij het overleg en weten ervan. 

Ik ben echt zo blij dat de tumor weggebrand wordt! Eruit met ie handel! Hatsjiekiedee! Het is geen hele zware ingreep en over het algemeen wordt het goed verdragen. Kom maar op! Bang ben ik niet, spannend is het wel, al zal ik wel vragen of er een oxazepam in mag voor de ingreep en ik ga vragen wat voor pijnmedicatie er is, ook daar maak ik graag gebruik van, comfortabel! 

Kanker heb je samen, toen die bij jou kwam, was ik er voor jou, nu die bij mij is, ben je er voor mij! Samen versloegen we die kanker van jou, samen verslaan we de kanker van mij. Eigenlijk heel bijzonder beseffen we ons dat je samen zo sterk mag en kunt zijn zonder elkaar het kot uit te knokken. Dat is ons gegeven! Dat is van onschatbare waarde! Fijn!

De rest van de dag ben ik hyper-de-pieper, de gedachten, opluchting, indrukken, ze blijven door mijn hoofd schieten, onophoudelijk en bek-af, toch lukt inslapen niet, ook niet met pil. Nou ja, aangezien Nick er net zo’n last van heeft, dollen we wat over kanker; “Jouw schuld” zegt Nick, waarop ik antwoord “Jij begon!”. En je mag me nu niet meer spanken “(een knip met die grote vingers van Nick op mijn aardig aan de maat neus, doet echt zeer gewoon) want ik ben zielig (niet dus) en je mag ook niet een lik in mijn gezicht geven, ik ben er van vrijgesteld. “Ja maar . . . toen ik zo ziek was, deed jij dat wel! Dat is zeker weer anders?” Inderdaad! Beaam ik. Een kussengevecht is het net niet geworden maar gelachen hebben we. Gelukkig kwam de slaap toen wel.

Het was me het dagje weer wel en gelukkig, hoopvol als we zijn, nog lang niet de laatste!