Trots op ons !

Op 10 februari schreef ik:

Zo! Dat is even geleden! Nu, we hebben de kuur van 5 weken chemo en bestraling zo’n twee weken dagen achter de rug. Geen hand- voetsyndroom, wel 2 x daags gesmeerd, niet misselijk, de anti-misselijkheidspillen zitten allemaal nog in de originele verpakking, in plaats van nog meer hollen naar ’t toilet, terug naar een haast normaal ontlastingspatroon. Geen potloodpoep meer, maar meer van een normaal formaat, geen bloed(spetters) of andere spetters meer, geen luiers/inlays meer. Niet meer bang zijn om het toilet “te halen “. De nagelverharder heeft zijn werk gedaan, geen gescheurde of brosse nagels.

En . . . . de quarantaine is opgeheven!! Geen Covid-achtige toestanden als afstand houden en mondkapjes meer. Niet meer naar Verbeeten Instituut, geen flesje water van een halve liter meer een half uur voor de bestraling, niet meer 2 maal daags 3 pillen cytostatica een half uur na het ontbijt, dan wel diner die je met een handschoentje uit de strip haalde, zo giftig, om vervolgens in je mik te gooien en in zijn geheel (3 stuks) doorslikte. Geen wekkers omdat er nog wat moet. Geen chemo-plee meer die met handschoenen aan gereinigd moest worden en ik niet mocht gebruiken, al heb ik het wel een keer gedaan toen jij op mijn plee beneden ging, LOL. Geen zalfje meer op je bilnaad 2 x daags. Toen de oncoloog vertelde dat je hartkramp kon krijgen van de cytostatica en ik hem vroeg of ik dan 112 twee moest bellen, antwoorde hij “Ja!” Al gebeurt het bijna nooit . . . . twee keer per jaar in Tilburg …. Je zult het maar hebben . . . . , ook niet gebeurd. Mijn angst daarvoor is gelukkig in de loop van de weken afgenomen maar ik was in eerste instantie het liefst boven op je gaan zitten. Allemaal VOLTOOID VERLEDEN TIJD !!

We zijn erdoor gehobbeld en ik ben eigenlijk, nog steeds, ontzettend, enorm, erg, flabbergasted, blij, dankbaar! Het schrikbeeld van een ziekenhuisbed in de woonkamer, kots emmers, niet sjieke poep-aangelegenheden, je verplegen, wat ik met louter liefde gedaan zou hebben, het is allemaal niet aan de orde geweest.

Het prachtige, chique, geroeste, bruine vogelhuis op pin, staat nog steeds te wachten om, met een grondboor, op zijn plaats te worden gezet in de tuin. Ernaast een papieren tas met vetbollen, pindaslingers en zaden voor allerlei vogeltjes. Het staat er al vanaf medio december, voor jou gekocht zodat je vanuit je ziekenhuisbed nog wat te zien had tussen het kotsen en poepen door. Mooi “taakje” overigens voor de komende weken (of komende week), je weet waar ik ‘m bedacht had. Kleine work-out, moet te doen zijn en het is nog prachtig week ook!

Nog een paar dagen en we hebben weer koffiediscussies, ik verheug me erop! Je gaat gewoon weer de klos zijn en ik blijf het bij hoge uitzondering wel eens doen. Je staat de afgelopen twee dagen alweer gelijk met me op om een bakkie mee te doen, beneden. Goed voor je dagelijkse structuur. Tijdens de behandeling kwam je ’s morgens niet snel op gang, ja vreemd he? Je hebt al die tijd gesport, twee keer een half uurtje weliswaar, maar toch! Nu ben je ook weer bij Theo. Die Theo die je ook uit je long Covid wist te coachen met als belangrijkste ingrediënt jouw wil, jouw doorzettingsvermogen, je moed, je lef, jezelf een schop onder je hol gegeven, ik hield het, liefdevol maar toch, bij een duwtje.

En eigenlijk snap ik het soms nog niet. Die stomme kanker!  De mentale dreun is enorm geweest en dreunt nog na. Logisch en dat zal ook nog wel even duren. De emoties kunnen ook ineens weer oplaaien. Een song als “Prayer” of een filmpje over een hulphond die ongeneeslijke kanker blijkt te hebben na een dienstbaar leven triggert dan een heerlijk huilbui, ook niets mis mee. Het zo machteloos zijn en overgeleverd aan ebt wat weg. We gaan gewoon door waar we gebleven waren en ja, we weten heus wel dat het nog niet over is. En ja, ook al ben je “schoon” straks, geen garanties en controles. Wat ons betreft langer dan die 5 jaar, je kunt er maar op tijd bij zijn.

En we hebben ook hoop! Hoop op iets waar we niet op moesten hopen. Een operatie zal waarschijnlijk onvermijdelijk zijn maar je poeppatroon is zo ten gunste veranderd dat we toch hopen dat je een volledige respons hebt ???? Kan toch? Of een rest, liefst, restje. Wait & See? Geen operatie? Dus dan ook niet nog meer schade? Er zijn ook trials in het Antoni van Leeuwenhoek, misschien kom je wel in aanmerking. Maar nuchter als we zijn is een operatie mogelijk en wellicht zelfs onvermijdelijk. Inmiddels hebben we ook een datum voor de afspraak bij de chirurg na de scans . . . de tijd zal het leren.

Voorlopig blijven we goede hoop houden, genieten we van de rust die er is en van elkaar.

Inmiddels is het 1 maart 2023 en ben ik weer eens ingelogd. Het bloggen vlotte niet, vermoeid na een periode geleefd te zijn. Er zijn meer medegenoten die “gaten” hebben in hun berichtgeving. Het nieuws is inmiddels bijna 3 maanden “oud” en die tijd is echt omgevlogen. Misschien wilde ik er niet aan denken, er niet mee geconfronteerd worden en even terug naar “normaal”. Struisvogelpolitiek?  I guess so . .  Ook besef ik me dat het nooit meer “normaal” wordt, althans niet zoals het was, best onbezorgd, zeg maar. We hebben ook een mentale dip gehad, en maar een beetje hoor! Uit balans gebracht door familieomstandigheden en het chemoradiatie-ritme wat ineens weg viel, geen bezoekjes, geen wekkers, heel fijn maar ook weer raar. We wisten de dip te draaien en zijn afgelopen  weekend samen op stap geweest, nachtje over in een hotelletje op de Veluwe en de nieuwe museumkaarten zijn gedoopt bij het Kruller-Moller en Paleis het Loo. Nee, niet op 1 dag, we doen gedoseerd en de witte fietsen hebben we overgeslagen, gewoon lekker met den automobiel op het park. Het was heerlijk en, niet onbelangrijk, het ging gewoon! Nu ja, enige inspanning kan ik niet ontkennen, oog voor waar is het toilet, op tijd eten en even uit laten werken,  maar zeker voor herhaling vatbaar later deze maand. En nu begint het toch weer te knagen, ruim 4 weken na het beëindigen van de behandeling, de u bekende onzekerheid in de gang naar het volgende onderzoek, afspraak, operatie, andere opinie, uitslagen en op zijn tijd weer tranen. En weer fietsen we er doorheen. De eerste bloedprikronde leverde een prachtige uitslag op. Alle waarden zijn hersteld na de chemoradiatie, hoe fijn is dat?! Op naar maandag, afspraak bij de oncoloog en begin april de scans . . . en dan . . . nou ja, dat knaagt dus wel eens. Maar de ene dag is de andere niet en zowel met als zonder kanker heb je goede en minder goede en ook wel eens slechte dagen. We houden moed en weten elkaar steeds weer op de rails te krijgen als een van ons beiden dreigt te ontsporen. We leven met de dag en tot nu toe is elke dag, hoe dan ook, goed door ons afgesloten! Fijn setje zijn we, ik ben trots op ons!

P.S. Het vogelhuis staat werkloos binnen te staan, ook dat komt vanzelf op de dag dat het de dag is dat het vogelhuis op zijn plaatsje gezet wordt 😉.