Wachten

Reusel, 3 oktober 2024

Wat duurt wachten lang!

19 september is er een CT van mijn buik gemaakt, ’s maandags erop, 23 september gesprek en uitslag bij de MLD-arts. De verlammende onzekerheid werd enigszins weggenomen. Er ging van alles door mijn hoofd van “lucky me” we zijn er op tijd bij, toevalsbevinding!!, tot u heeft nog maar …  en alles wat daar tussen ligt. De tumor is klein, 16 mm., pffffffffff , geen uitzaaiingen op afstand, pffffffffffffffffff, ik reken me haast rijk. Alleen is de CT niet duidelijk; ze willen een MRI laten maken. We weten dus wel iets maar eigenlijk ook niets. Gelijk meld ik dat ik, zonder de kunde van de MLD-arts in twijfel te willen trekken, graag doorgestuurd word naar Rotterdam als er twijfels of bevestiging is van (lever)kanker.

Wat duurt wachten lang!

1 oktober MRI en 2 oktober telefonische uitslag. Dat was dus gisteren. Ik schrijf altijd als ik telefoneer, zo ook gisteren. Op mijn epistel staat “gezwel gal of adenoom (goedaardig red.), dat zei de MLD-arts me en dat ik doorgestuurd wordt naar het levercentrum Erasmus MC. En “a-typisch”, dat stempel heb ik vaker in mijn leven gehad. Nog even bloed laten prikken, ga ik meteen doen. Binnen anderhalve week moet ik iets gehoord hebben benadrukt ze, anders of ETZ of Erasmus MC contacten. Je gaat op slot en ik blijf overtuigd dat dit mij niet overkomt. Ik? Ik kan toch geen kanker hebben? Nee joh! Het is gewoon een goedaardig dingetje, niks aan de hand. Toch? Eruit met die handel!

Nog maar even wachten, bijna 4 weken na het vlekje.

Even later verschijnt er in mijn digitale dossier een lab formulier; ik wordt geprikt op CA19.9, dat had ik al bedacht en opgezocht; de tumormarker voor o.a. galwegkanker. Die moet tussen de 0 – 37 zitten. Als de waarde daarboven ligt weet je nog niks en als de waarde normaal is, ook niet. Al zal een hoge waarde wel een aanwijzing zijn.

Vanmorgen staat de artsenbrief – verwijzing in mijn dossier, dat ik met voorrang ben doorgestuurd op verdenking van cholangiocarcinoom oftewel galwegkanker.

We gaan weer even wachten.

Afgelopen nacht geen oog dicht gedaan, nou ja twee uur dan. Het begint langzaam te dagen, ik heb in een soort verstandsverbijstering, film-pje, aangeslagen en verdoofd. Dit is niet best en Nick is ook helemaal van slag. De overleefstand stond aan en nu staat die  A A N.

Met dat rare hoofd van me, ook met a-typische kenmerken, had ik al nagedacht over niet oud worden. Daar had ik niet zo’n urgent gevoel bij, ik kon nog wel een hele tijd mee. Toen het “vlekje op de lever” passeerde ben ik dieper na gaan denken over niet oud worden. Op een of andere manier is het directere “nood” maar ook de overtuiging dat het allemaal wel mee ging vallen. Het heeft me wel een idee opgeleverd voor een prachtige bronzen urn. Maar ik wilde toch begraven worden? Teruggegeven aan de aarde? Blijkbaar ben ik er nog niet uit.

Het lijkt erop dat dat ook nog wel even kan wachten.

Wat gaat er allemaal nog komen? Nu “loop” ik in twee academische ziekenhuizen! Niks om blij mee te zijn. Even pas op de plaats!! Een Reuselse wijsheid luidt “Het komt zoals het komt en het komt goed!” We kunnen er niets aan veranderen, het is zoals het is. Let’s face it! Twee voeten stevig op de grond. Rondje mindfulness, korte sessies zijn net zo effectief. Morgen weer bloemen halen op de markt. Rondje fietsen, rondje hobbie-en. Wasje draaien en vooral doorgaan met adem halen. Schop onder de kont en niet bij de pakken neer gaan zitten. Mijn gehaakte, tweede exemplaar Toekan afwerken, voor de kleinzonen.

We wachten af.