De operatie (VATS)

Hoi lieve allemaal, 

Even een berichtje omdat ik echt van mij af moet schrijven. Wat een rollercoaster zitten we nu in en wat is het allemaal heftig op het moment.

Afgelopen zondag, 3 februari moest mijn vader zich melden in het ziekenhuis voor de opname. Maandag 4 februari zou hij geopereerd worden. Mijn stiefmoeder en ik hebben hem naar het ziekenhuis gebracht. Ik had vrii genomen van mijn werk om er voor mijn vader te zijn. Hij was erg rustig en redelijk ontspannen.

Rond 15:00 gingen we de auto in, daar ging hij. Met z'n weekendtas met wat spulletjes. Niks persoonlijke mee, gewoon een paar schone onderbroeken en sokken, meer had ie niet nodig. Ik voel me toch zenuwachtig maar ben blij dat ik er voor hem kan zijn.

Aangekomen in het ziekenhuis loopt het al rommelig, er is geen duidelijke balie of meldpunt waar we ons kunnen aanmelden dus we lopen een beetje verdwaald over de gang. Verplegers die op de gang staan kijken ons niet echt aan en contact maken is best lastig. 

Gelukkig komen we een soort van balie tegen, we melden m'n vader aan en hij wordt naar zijn kamer gebracht. Zo confronterend, de kamer lag vol met 3 andere mensen die er behoorlijk slecht aan toe waren. De tranen beginnen bij m'n vader over z'n wangen te rollen, ik heb hem niet vaak zien huilen. Ach papa, kon ik je maar weer meenemen. Lieve lieve papa. 

Tegelijkertijd voel ik enorm mee met de andere mensen die er liggen. Veel liggen aan allemaal draden en snoeren, zuurstoftanks etc. Een heel naar gezicht. Maar wat zijn deze mensen dapper, stuk voor stuk. Want iedereen wilt beter worden en iedereen gaat er ver voor, dat zie je gewoon. 

Ik vond het zo moeilijk om mijn vader achter te laten, het liefst bleef ik bij hem. Maar dat mocht helaas niet, snap ik ook wel. Ik kan me zo in hem verplaatsen hoe alleen je je moet voelen op het moment dat je familie je "achter" moet laten.

Maandagochtend zitten we allemaal in spanning, het was nog niet duidelijk hoelaat hij geopereerd zou worden dus we waren aan het wachten op een belletje van het ziekenhuis. Om 09:00 hadden we nog niks gehoord, dus ik bel het ziekenhuis op. De beste mevrouw aan de telefoon: "Oh ja, uw vader is om half 8 naar beneden gereden, maar het loopt uit dus we weten nog niet zo goed hoe laat hij geopereerd wordt. Hij wordt straks weer naar boven gebracht." Ik voel de irritatie naar boven komen, hoe dan? Dus ik reageer verbaast: "hoe kan dit dan? Kunnen jullie niet eerst bellen met de OK voordat jullie hem naar beneden brengen?" Hier hadden ze niet echt antwoord op, ook niet op mijn vraag hoe hij de nacht was doorgekomen want de beste mevrouw "was niet degene die voor hem zorgt". Pfffff. Ik was behoorlijk boos.

Om 09:30 krijg ik een telefoontje van mijn vader. Hij mag naar huis, de operatie ging niet door, door personeelstekort. Hij lag dus al helemaal klaar, met zijn operatieschort en haarnetje aan, om geopereerd te worden en last minute kon het niet doorgaan. Hij mocht naar huis, woensdag weer terugkomen om donderdag de operatie te krijgen.

Gisteren heeft mijn lieve, dappere vader de operatie gehad. Het is voorspoedig gegaan, ze hebben zijn halve linkerlong verwijderd en de lymfeklieren achter zijn borstbeen weggehaald. Hij werd om half 8 geholpen en om 12 uur was hij klaar. Wij mochten om half 4 direct bij hem.

Ik kom zijn kamer binnen, en ik schrik me een hoedje. Ik zie voor het eerst hoeveel hij is afgevallen, ik zie een hoopje ellende vol met draden, die in de foetus houding ligt bij te komen. Ik voel de tranen opkomen en loop naar buiten. Wat is dit heftig. Lieve papa, oh lieve papa. Wat ben je dapper. 

Hij heeft een ruggenprik, infuus, een katheter, zuurstof, en een drain die uit z'n zij loopt met een kastje naast z'n bed om vocht af te voeren. Ik kom naast hem zitten en hij is wakker, hij ziet me en barst in tranen uit. Hij vond het zo fijn dat ik er was, en bleef maar herhalen hoeveel hij van me houd. Ach papa. Ik geef hem een lading zoenen op z'n voorhoofd en zeg hoe trots ik op hem ben. Hij heeft het geflikt, gedaan, papa je keek er zo tegenop en je hebt het doorstaan! Bikkel! Ik vraag of hij pijn heeft en dat heeft hij gelukkig niet. Hij geeft zelfs aan dat hij een bak koffie wilt. Nou, regelen we!

Rond een uur of kwart over 6 ga ik richting huis, mijn vader is erg moe en ik wil hem lekker laten slapen, slapen doet helen dus huphup, lekker slapen papa. Ik zie je morgen.

Vanmorgen wordt ik helaas wakker met een enorm zware migraine aanval, ik lig vandaag plat op bed. Tja, is natuurlijk niet gek al die spanning moet eruit, ook bij mij. Maar ik heb zo'n zware hoofdpijn dat ik ervan moet overgeven. Ik redt het vandaag niet om langs mijn vader te gaan. Ik bel huilend mijn stiefmoeder op, want ik voel me zo schuldig. Ze geeft aan dat ik thuis moet blijven en moet rusten, ze zal me bellen als ze bij m'n vader was. 

Ze heeft me zojuist opgebeld, waarschuwde dat mijn vader heel veel pijn aan zijn keel heeft en geeft mijn vader aan de telefoon. Ik schrik me echt een hoedje, zijn stem, compleet anders, dit was gisteren nog niet?! Ik voel paniek opkomen. Hij heeft ook lucht achter zijn borstkas maar hij kon verder niks zeggen, teveel pijn aan zijn keel. Ik hou me groot en sterk, maar toen ik ophing voel ik me breken. Ik huil, en huil en huil.

Hebben we hier goed aan gedaan om hem te pushen voor de operatie? Is dit normaal, dat vocht achter zijn borst? Zijn stem die zo gek is? Ik herken mijn vader niet meer... ach papa. Sorry. Sorry dat je dit moet meemaken. 

Ik hoop zo dat het allemaal goedkomt.

Wou even een tussentijdse update geven. Daarnaast wil ik ook het volgende zeggen tegen iedereen die (ernstig) ziek is;

Wat een bewondering heb ik voor jullie. Enge onderzoeken, operaties, zware kuren. Knokken voor het leven. Omdat, hoe zwart het leven soms ook kan zijn, het leven ook zo mooi kan zijn, gevuld met licht en liefde. Ik heb zoveel bewondering voor één ieder van jullie. Zowel hier op het forum, als de gevallen in het ziekenhuis op de longafdeling. Want, hoe slecht een ieder er ook bij ligt, ik zie dat iedereen daar wilt leven. Ik zie aan mijn vader dat hij wilt leven. Zoals hij gisteren zei: "ik wil mijn kleindochter zien opgroeien, daarom doe ik dit". De wilskracht die naar boven komt bij mensen vind ik bewonderingswaardig. Diepe, diepe, diepe buiging voor elk van jullie. 

Veel liefs