Delen is helen (I)

Lekker huggen

‘Dacht het niet AMC!!!!’, dacht ik toen ik de brief las die ze me hadden gestuurd. Het was een uitnodiging voor lotgenotencontact. Een praatgroep van lotgenoten. Fijn in de kring met elkaar huggen en de ellende van een ander aanhoren zeker? Dat leek me een erg slecht idee.

In mijn fantasie zag ik een kringetje van zeurende dames die met elkaar wedijverden over wie de allergrootste tumor had of wie er het allerergst had geleden. Nou, mij niet gezien! Ik had al genoeg aan mijn eigen verdriet en hoefde dat van een ander niet erbij. En weet je? Ik denk dat ik diep van binnen bang was om de wereld van kanker zo bewust weer binnen te stappen en om van mensen te gaan houden die ik kon verliezen.

Ik was nog maar net aan het bijkomen van die kankerachtbaan en had nauwelijks twee maanden thuis doorgebracht zonder operaties of opnames. De laatste ingreep had nog maar een paar weken ervoor plaatsgevonden. Het laatste waar ik op zat te wachten waren weer extra bezoeken aan die onheilsplek/veilige haven (*kies wat deze week van toepassing is).
Verwerken

Maar eerlijk is eerlijk, er was een hoop gebeurd in het voorgaande jaar. Het begon al met dat bericht ‘je hebt kanker’, daarna kwam de Wertheim operatie. Na de Wertheim operatie volgde een complicatie. Vraag niet hoe het kan, maar mijn darm had zich om mijn urineleider gedraaid. Mijn dunne darm was voor een deel afgestorven en gaan lekken. Daarop volgde een buikvliesontsteking. Spannende weken volgden. En dat is nog maar een deel van het verhaal.

Hoe ging ik daarmee dealen? Want gewoon doorgaan met het leven alsof er niets was gebeurd was onmogelijk. Mijn lichaam was veranderd (ik had een tijdelijk stoma gehad, drains in mijn rug..), ik was veranderd als mens. Hoe deal je met zoiets? Hoe pak je het leven weer op na die heftige gebeurtenissen? Daarbij kwam dat ik vond dat ik het aan mijn man, kinderen en mijzelf verplicht was om weer zo sterk en gezond mogelijk te worden.
Aangemoedigd

Ik herinnerde me dat tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis meerdere verpleegkundigen mij hadden gewezen op het lotgenotencontact. Zij hadden van patiënten gehoord dat ze er erg veel steun aan hadden beleefd.
Ik moest denken aan de maatschappelijk werkster die mij de uitnodiging had toegestuurd. Ik vond haar een fijn mens. We hadden samen veel waardevolle gesprekken gehad. Ik in mijn bed en zij in een stoel ernaast.

Mijn vooroordelen over de ‘praatgroep’ verdwenen langzaam naar de achtegrond en ik besloot om te gaan. In ieder geval één keer. Daarna zou ik wel weer zien. (Wordt vervolgd)
Heb jij baat gehad bij lotgenotencontact? Vind je het lotgenotencontact waardevol? Of vind je het juist vreselijk? Let me know..