Heel.Erg.Moe.

Weekend!

Ik word wakker met allemaal plannen in mijn hoofd. Het is zaterdag en er staat van alles op mijn to-do-lijst: nuttige én leuke dingen.Vanmiddag komt mijn oudste dochter naar mij toe (ze woont op kamers in een andere stad) om dit weekend bij mij door te brengen. Mijn jongste dochter is dit weekend bij haar vader. Zij zingt vanavond een duet op de talentenjacht van haar school. Ik heb kaartjes gekocht voor de talentenjacht en heb er ongelooflijk veel zin in om mijn dochter samen met haar zus vanavond aan te moedigen.

Klusjes & er even lekker uit

Ik wil vandaag mijn bed verschonen, boodschappen doen en stofzuigen (gelukkig woon ik tegenwoordig in een klein appartement, dus is het huishoudelijke werk nog wel te doen). Mocht ik na deze klussen nog tijd en puf over hebben dan wil ik even naar het centrum voor nog wat losse boodschappen.

Maar eerst even lekker douchen en ontbijten. Met frisse moed stap ik uit bed, leg een spijkerbroek en mijn lievelingsblouse klaar en stap onder de douche. Ik houd normaal gesproken van een lekker hete douche, maar vandaag is het water me al snel te warm. Ik draai de kraan naar een wat koelere stand en douche nog even kort.

Zwak

Bij het afdrogen voel ik dat mijn hart snel klopt, alsof ik net een halve marathon heb gerend. Het voelt alsof er aan beide armen een blok beton hangt en alsof iemand mij aan mijn middel naar de grond probeert te trekken.Ik droog me snel af en ga op mijn bed zitten. Ik voel me zwak en licht in mijn hoofd,en mijn hart gaat nog steeds tekeer. Al zittend kleed ik mijzelf aan. Mijn hart gaat maar niet rustiger kloppen. Ik word er een beetje ongerust van. Het is weer zo’n dag: ik ben heel.erg.moe.

Toch proberen

Hoe kom ik toch in hemelsnaam zo uitgeput? Een ontbijtje voor mezelf maken lijkt nu ineens een grote opgave. Al lopend naar de keuken voel ik dat ik van links naar rechts zwalk en dat ik geneigd ben om om te vallen. Iedere stap moet ik bijsturen en word daar eigenlijk alleen maar meer moe van. Ik vul een kommetje met kwark en muesli en eet dat -al zittend op de bank- leeg.

Na het ontbijt waag ik het om even een snelle boodschap te doen. Ik loop naar het winkelcentrum aan de overkant van mijn huis. Terwijl ik wacht bij de kassa van de Zaanse grootgrutter, voel ik mijn hart weer als een dolle tekeer gaan. Ik transpireer flink en kan alleen maar denken aan hoe ik het snelst weer thuis kom. Ik probeer niet in paniek te raken. Ik vertel mezelf in gedachten dat het heus wel weer goed komt. dat dit nu eenmaal bij mij hoort en loop naar huis. Het kost me onderweg veel moeite om niet om te vallen of te struikelen.

Toegeven

Eenmaal thuis ga ik op de bank zitten en schik ik mij in mijn lot. Er gaat een dikke vette streep door mijn to-do-lijst van vandaag. In gedachten veeg ik mijn agenda schoon en spreek met mezelf af dat ik niet vreselijk teleurgesteld in mezelf ga raken. Ik wil echt wel vooruit, maar mijn lichaam kan vandaag even niet doen wat mijn hoofd wil. Ik moet die dag nog een paar keer de gedachte ‘dit hoort nu bij mij’ herhalen om te accepteren dat er vandaag weinig uit mijn handen gaat komen.

Halverwege de middag kom ik van de bank af. Het gaat alweer wat beter met me. Ik doe het hoognodige in huis. Aan het eind van de middag stapt mijn dochter binnen en dat maakt me weer blij. Haar blauwe ogen stralen. Haar lange bruine haar valt mooi langs haar blanke huid. Ze straalt en ziet er gelukkig uit. Ik voel me trots. Ik voel me sowieso fijn wanneer ik mijn kinderen om me heen heb.

We maken een soepje klaar als avondeten en ’s avonds kunnen we toch naar het optreden van mijn jongste. Gelukkig maar, anders had ik me zeker een ontaarde moeder gevoeld. Ik had zelfs genoeg energie om van blijdschap op te springen toen bleek dat ze de eerste prijs had gewonnen! Trotse moeder in de zaal!!! :-)

Valkuil

Op zo’n dag als vandaag is het altijd het lastigst om om te gaan met mijn eigen emoties. Teleurstelling, frustratie, boosheid en verdriet om wat niet meer is en niet meer kan, liggen op de loer. Als je niet oppast denk je alleen nog maar aan wat niet meer kan en vergeet je dat er nog heel veel in je leven wel mooi en goed is.

Het gebeurt maar al te vaak dat ik me schuldig voel ten opzichte van mijn kinderen en partner. Als ik mijn negatieve gedachten niet kan afremmen, dan vind ik mezelf na een paar uur piekeren een hele slechte moeder en waardeloze partner. Het is vast overbodig om te zeggen dat deze manier van denken me geestelijk en lichamelijk al helemaal geen goed doet. In die valkuil wil ik niet meer trappen. De laatste tijd lukt het me aardig om het hoofd koel te houden.

Grillig

Gelukkig overvalt deze moeheid me niet heel vaak. Deze week toevallig twee keer, maar er kunnen ook weken voorbij gaan waarin het allemaal redelijk goed gaat met mijn energie. Maar mijn energiehuishouding is grillig en onvoorspelbaar en dat blijft lastig. Ik blijf plannen, maar weet vaak pas op de dag zelf of wat in mijn agenda staat ook echt haalbaar is.