Kinderen en kanker

‘Mam, de kinderen in de klas zeggen dat de juf alleen maar lief tegen mij doet omdat jij kanker hebt’

Hoe vertel je je kind(eren) dat je kanker hebt?

Je zou de schatten het liefste tegen alle verdriet en ellende beschermen. En dan moet je ze vertellen dat je kanker hebt. Ik vond dat heel erg moeilijk. Ik heb het eerlijk gezegd. Voor de jongste heb ik de boodschap wat aangepast en gezegd dat mama slechte cellen in haar ljjf heeft die haar ziek maken. Zoiets. Met deze mededeling kwam er een abrupt einde aan de zorgeloze jeugd van mijn kinderen. Daar voelde ik me erg schuldig over. Mijn oudste (toen 12) begreep wel hoe ernstig het was. Mijn jongste (destijds 8 jaar) snapte de ernst van de situatie niet helemaal, maar werd er toch verdrietig van. En dat kwam waarschijnlijk doordat ze zag dat de mensen om haar heen zo verdrietig waren.

Licht je de school in?

Neem je meteen contact op met school? En vertel je dan alles? Ik besloot van wel. Mijn oudste dochter was net op de middelbare school begonnen en ik nam contact op met haar mentor. Ik vertelde hem wat er aan de hand was, zodat hij het zou kunnen begrijpen als mijn koekje-van-eigen-deeg wat afwezig of verdrietig zou zijn. De mentor was een hele aardige en empathische man die erg schrok van het bericht. Hij drukte me op het hart dat hij een beetje op mijn dochter zou letten.

Ook de juf van mijn kleine spruitje werd ingelicht. Zij schrok erg van wat ik vertelde. Ze had net tot haar grote verdriet haar moeder verloren aan de gevreesde ziekte.

Kids hebben ‘Mindfulness’ uitgevonden

Hoe gedroegen mijn meisjes zich tijdens het ziektebed van hun moeder? Wat ik niet kon vermoeden is dat mijn meiden zeer ‘mindful’ te werk gingen. Dat wil zeggen dat zij zich niet veel zorgen leken te maken. Ik verdween uit beeld na de grote buikoperatie en zij gingen gewoon door met hun leven. Zij stortten zich vol overgave op hun schoolwerk, sportclubjes en op afspraken met vriendinnen. Thuis richtten zij zich erg op hun vader in plaats van mij.

Als zij op school waren, konden ze even fijn vergeten dat thuis alles anders was en dat mama heel erg ziek was. Wanneer dan een juf of moeder belangstellend vroeg hoe het met mama ging, werden ze weer herinnerd aan wat er thuis speelde en dat vonden ze vaak niet prettig.

Een gewoon kind zijn

Voor beide dochters gold dat zij geen uitzonderingspositie wilden hebben, maar dat ze een gewoon kind wilden zijn.Dat de juf af en toe extra lief voor mijn dochter was werd niet door de andere kinderen uit de klas gewaardeerd. De jongste kreeg te horen ‘de juf doet alleen maar lief tegen jou omdat jouw moeder kanker heeft’. Kinderen kunnen hard zijn.

De mentor van mijn oudste kon soms belangstellend vragen hoe het met haar ging. Zij had het gevoel dat hij soms met een blik vol medeleven naar haar kon kijken. Dat vond onze puber niet altijd fijn. Ze wilde zo graag gewoon en zorgeloos zijn. In ieder geval tijdens de uren die zij op school doorbracht.

Op bezoek of niet?

Het leek mijn echtgenoot en mij een tijd lang geen goed idee om de kinderen mee te nemen op bezoek. Op een gegeven moment woog ik minder dan 40 kilo, en er kwamen overal slangetjes uit mijn lijf. Ik verloor veel haar en zag geel. Dat alles bij elkaar was geen prettige aanblik.

Maar of het verstandig is geweest? Ik hoop van wel. Je leest ook weleens dat de werkelijkheid meestal minder erg is, dan het beeld dat de kinderen in hun eigen fantasie hebben. Maar ik betwijfel het in dit geval. Wij dachten dat we er goed aan deden. Ik heb hen in ieder geval wel erg gemist in die tijd.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Wat heb je de kinderen verteld? Hoe gingen zij ermee om? Kwamen zij gewoon langs in het ziekenhuis? Ook wanneer het erg slecht met je ging en je er misschien voor hen ‘eng’ uitzag?

Met dank aan mijn prachtige dochters voor hun input.