Het Nu

Ochtend

Langzaam werd ik wakker van het geluid van de gezondheidsstappers (Crocs en klompjes) en de wieltjes van de karretjes en verrijdbare bloeddrukmeters van de verpleegkundigen in de gang. Ik kijk om me heen. Shit! Ik lig nog steeds in die kleurloze kamer van het academisch ziekenhuis. De ochtenden zijn het zwaarst. Wanneer ik uit mijn droom ontwaak lijk ik iedere dag opnieuw met een schok te beseffen dat ik kanker heb en dat maakt me vervolgens erg verdrietig en somber.

Mijn meisjes

Onmiddellijk na het wakker worden gaan mijn gedachten naar mijn oudste dochter. ‘Hoe laat zou het zijn?’, ‘Zou ze al onderweg naar de grote stad zijn op haar fiets?’. Om meteen aan mijn jongste te denken ‘redt ze het een beetje op de basisschool?’, ‘lijdt ze niet teveel onder het medelijden van de goed bedoelende moeders en juffen?’, ‘Voelt zij zich eenzaam?’ Zij kan zo’n binnenvettertje zijn, die kleine... Ik weet niet of er een god is, maar ik vraag hem/haar iedere dag om goed voor mijn meisjes te zorgen.

Te vroeg

Ze is 12 jaar oud, die mooie oudste dochter van mij en fietst sinds een paar weken zelf dagelijks van het dorp waar wij wonen naar de chaotische, grote stad. Ik kijk uit het raam en zie de zwermen kraaien weer voorbij vliegen, met daarachter een donkergrijze lucht. De regen striemt tegen de ruiten. Meteen voel ik de tranen omhoog komen. Ontroostbaar ben ik.

Er zijn keuzes voor mij gemaakt waar ik erg verdrietig van word. Ik had mijn dochter beter willen begeleiden bij deze grote stap naar de middelbare school. De kanker en de behandelingen daartegen maken dat ik al lange tijd in het ziekenhuis lig. Ik lig voor mijn gevoel al veel te lang te vegeteren en kan niet de moeder en vrouw zijn die ik wil zijn.

Gewoon is niet langer gewoon

Wat zou ik graag thuis zijn en aan het gewone leven deelnemen. Ik zou er alles voor over hebben om gewoon boodschappen te doen en daarna mijn jongste uit school te halen. Ze is 8 jaar oud en ging tot voor kort dansend en zingend door het leven. Ik zou op deze ochtend met haar langs de slager willen gaan om grillworst te kopen. Daar wordt ze blij van.

Wat zou ik graag op deze ochtend mijn oudste naar de bus brengen, zodat ze niet zou hoeven fietsen. Ik zou haar een kus willen geven en tegen haar willen zeggen dat ik haar zo stoer vind omdat ze iedere dag in weer en wind zo’n eind naar school fietst. Aan het eind van de dag zou ik met een pot thee klaar zitten om haar belevenissen van die dag aan te horen.

Wat zou ik graag ’s avonds een wijntje drinken met mijn man. Gewoon samen op de bank zitten en delen hoe trots we zijn op onze meiden, of met hem en de rest van ons bandje repeteren.

Zoveel zorgen

Maar ik kan niets, behalve doorademen en volhouden. Dan raak ik in paniek. Nare gedachten nemen de overhand. Ik maak me zorgen over de toekomst ‘ga ik mijn kinderen zien opgroeien?’, en ik ben tegelijkertijd verdrietig over wat ik niet meer kan. Ik verlang er bijvoorbeeld erg naar om langs het hockeyveld van mijn dochters te kunnen staan. Dat gaat er voorlopig niet van komen.

Dan staat de arts in opleiding aan mijn bed. We raken in gesprek over mijn zorgen en ze zegt ‘Probeer niet te ver vooruit te denken’. ‘Denk aan vandaag, morgen, deze week misschien en probeer het daarbij te houden’. En waarempel, dat helpt! Het blijft erg verdrietig om niet bij mijn gezin te kunnen zijn, maar deze instelling maakt de periode in het ziekenhuis af en toe draaglijk. Op dat moment gaf ze mij een belangrijk gereedschap waar ik de rest van mijn leven wat aan zal hebben.

Vallende kwartjes

Als ik een jaar later 'De kracht van het nu' lees van Eckhart Tolle, vallen de kwartjes. Dat was het dus! De arts had me aangeraden om meer in het Nu te leven. Het gaf me rust, want inderdaad, als ik verdrietig was, dan kwam dat omdat ik dacht aan wat ik niet meer kon (het verleden), of ik maakte me zorgen over wat er zou kunnen gebeuren (de toekomst).

Ook al was het Nu niet gemakkelijk, er gebeurden ook nog steeds mooie dingen en die werden belangrijker, zoals een fijn gesprek met een verpleegkundige, een arts die voor mij door het vuur ging, Sinterklaas vieren met mijn kinderen en mijn zus in het ziekenhuis, etc.

Bewustzijn

Ik ben er dankbaar voor dat dat extra bewustzijn er is gekomen. Het helpt me nog steeds om meer te genieten van het moois om mij heen: als het lekker ruikt in het bos na een regenbui, als ik een vogel mooi hoor zingen, als ik mij in goed gezelschap bevind, etc.

En jij? Wat doe jij om niet gek te worden? Hoe houd/ hield jij het hoofd koel? Heb je daar trucs of tips voor? Ik ben benieuwd...