Het project Kanker

Het is maandag en ik heb mijn eerste afspraak in het grote academische ziekenhuis. Ik heb vlak voor het weekend gehoord dat ik baarmoederhalskanker heb en ga nu horen hoe ze mij beter gaan maken. Tenminste, daar ga ik van uit. Aan een ander scenario wil en kan ik nog niet denken. Ik heb nog geen idee wat er allemaal gaat gebeuren. Er wordt verteld dat ik een zware operatie moet ondergaan. Maar wat is zwaar? Hoe voelt dat dan? En is zwaar voor iedereen hetzelfde? Misschien ervaar ik zwaar wel heel anders dan een ander mens dat doet en ga ik er uiteindelijk fluitend doorheen.

Project

Uiteindelijk was het verloop vergelijkbaar met een grote verbouwing. Van tevoren maak je een planning en een begroting. Maar je begint ergens aan en gaandeweg kom je van alles tegen, loopt het weer anders dan je had gedacht. Je begint met breken en dan valt er toevallig nog een muurtje om dat eigenlijk had moeten blijven staan en nu ook gefikst moet worden. In dat muurtje zat een leiding die toevallig ook kapot is gegaan, dus moet je de loodgieter bellen. En er zaten nog tegeltjes op dat muurtje, dus die moeten door de tegelzetter worden hersteld. Zo ging het ook in mijn project kanker.

Het begon met een operatie. Er waren uitzaaiingen gevonden, dus moest ik nabehandelingen ondergaan. Drie weken na de operatie, raakten er ingewanden en organen beschadigd. Dus werden, behalve de gynaecoloog-oncoloog en bestralingsarts ook nog een uroloog en een chirurg aan het team van behandelaren toegevoegd. En zo ging het nog een tijdje door.

Projectleider

Ik probeerde houvast te zoeken in dit project dat steeds groter en onoverzichtelijker werd en vond dat gelukkig bij mijn gynaecoloog-oncoloog. Ik herinner me dat ik hem letterlijk heb gevraagd of hij mijn ‘spin in het web’ (of had ik het beter ‘projectleider’ moeten noemen?) wilde zijn. Het was belangrijk voor me om iemand in mijn team te hebben, waarvan ik het gevoel had dat hij echt aan mijn kant stond. Die voor mij wilde vechten. Toen ik op een dag aan mijn projectleider/ arts vroeg of ik beter zou worden zei hij ‘ik ga dwars voor die kanker liggen’. Te weten dat hij keihard voor mij wilde knokken en achter mij stond gaf me vertrouwen. Vertrouwen dat er een goede kans zou zijn dat ik goed door dit project kon komen en beter kon worden. Ik had me geen betere kankervechter kunnen wensen.

Kwetsbaarheid is krachtig

’s Avonds na een lange dag opereren liep hij nog weleens mijn kamer binnen. Hij zat dan met opgerolde mouwen en bungelende benen bovenop de tafel in mijn kamer. Dan kwam hij even polshoogte nemen, kijken hoe ik het allemaal volhield.Toen het erg spannend werd en ik in levensgevaar kwam, kwam hij in het weekend, gekleed in vrijetijdskleding, in mijn kamer om met eigen ogen te zien hoe het met me ging. De verpleegkundige fluisterde tegen mij ’de dokter is speciaal voor jou naar het ziekenhuis gekomen’. Zo verantwoordelijk voelde hij zich dus voor mij. Altijd,voor hij mijn kamer uitliep, draaide hij zich nog even om en zei dan 'Hou vol!'. En dat beloofde ik hem dan plechtig.

Op een dag stak hij zijn hoofd om de deur van mijn kamer om te checken hoe het met me was. Hij stond in de deuropening en zei: 'er moet mij iets van het hart'. 'Ik zit er mee dat het allemaal zo mis is gegaan na de operatie'. Dat hij zich zo kwetsbaar opstelde raakte me enorm. Ik heb hem toen gezegd dat ik geen moment heb getwijfeld aan zijn goede intenties, en dat ik er altijd van overtuigd ben geweest dat hij me heel graag beter wilde maken. Dat gesprek zal ik nooit meer vergeten.

Hulde!

Hulde aan alle kankervechters. Zij die hele dagen staan te opereren en behandelingen uitvoeren om ons beter te maken. Grote helden zijn het. Dan heb ik het nog niet over de andere helden gehad: de verpleegkundigen. Daar wil ik het graag een andere keer over hebben.

Hoe zit het met jou? Heb je een goede arts kunnen vinden die echt naar je luistert en die jouw angsten begrijpt?

Liefs en hou vol!