Klagen is dragen

'Well I know what's right

I got just one life
In a world that keeps on pushin' me around
But I'll stand my ground'

Eigenwijs, koppig, noem het gefocust. Ik ben het altijd al geweest. Mijn vader riep vroeger een keer boos -toen ik weer eens bikkeleigenwijs was-: ‘als er iets in je kop zit, zit je het niet in je kont!’ En hij had gelijk.

Soms is het een goede eigenschap die me verder helpt. Soms zit het het mezelf en/of anderen in de weg. Zo vind ik het soms erg lastig om te accepteren als mijn leven niet verloopt zoals ik zou willen. Ik kan het maar moeilijk loslaten.

Niet lief

Nog steeds ben ik regelmatig verdrietig en boos omdat mijn lijf niet kan wat ik wil na de behandelingen tegen baarmoederhalskanker. Lymfoedeem, bestralingsschade, verklevingen, en de schade die de chemo achterliet zitten mij dagelijks in de weg. En dat wil. ik. niet. Wat wil ik dan wel wil? Ik wil werken, uuuuuuren zingen, eindeloos winkelen en concerten bezoeken met mijn dochters, nachten doorhalen met mijn liefste, met een borrel en een goed gesprek (en de volgende ochtend zonder wallen en zo fris als een hoentje opstaan). U leest het goed. Zelfs Wonder Woman zou er een hele kluif aan hebben. Wat ik wil en wat er echt is, ligt mijlen -nee, lichtjaren- ver uit elkaar. De eerder genoemde activiteiten doe ik inmiddels niet meer, of in aangepaste vorm. Maar toch, ik ben nog lang niet lief genoeg voor mijn lijf en wil nog steeds dat het zich aanpast aan mijn hoofd. Tegen beter weten in, en dat na ELF jaar strijd met mezelf. Hoe moeilijk wil je het jezelf maken? Niet zo gek dat ik vorig jaar voor de derde keer uitgeput raakte en in de ziektewet belandde..

Revolutie

Waarom vecht ik zo tegen mijzelf? Waarom kan ik niet gewoon blij zijn met mijn lijf, ook al is het niet perfect? Is mijn eigenwijsheid zo extreem? Of trap ik in de hedendaagse val die je wil doen geloven dat het leven geheel maakbaar is? Of is het perfectionisme? Wil ik zo graag de perfecte vrouw zijn met het perfecte leven? Kijk ik teveel naar de maskers die mensen opzetten op social media als ze een goede dag hebben? En spiegel ik mezelf daar dan aan? Vermoedelijk is het een combinatie van deze factoren die maakt dat ik mij zo hevig verzet tegen de realiteit. Ik zie overigens maar weinig posts van mensen die een slechte dag hebben. Misschien moeten we een revolutie beginnen door foto’s te plaatsen op een slechte dag met ons haar in de war, of een kaal chemohoofd, met lelijke steunkousen of wallen onder onze ogen. Dan gebruiken we de hashtag #echtheid zodat we elkaar kunnen vinden, en een bemoedigende reactie kunnen schrijven. Dan voelen we ons wat minder eenzaam…

Jeukwoord

Ben ik dan in de val getrapt van de positiviteitsgoeroe's? Mag ik nog wel boos, angstig of verdrietig zijn? Of moet ik altijd maar positief zijn? Wat ik vaak hoor over kankerpatiënten: ’het is zooo knap hoe positief hij/zij is!’. Waarom vinden mensen dat eigenlijk zo fijn? Ik vermoed omdat het zo ongemakkelijk is om te zien wanneer iemand heel boos, verdrietig, of angstig is. Het triggert angst bij mensen wanneer ze zien dat iemand een levensbedreigende ziekte heeft. Wanneer iemand de ziekte dan goed lijkt te kunnen dragen is het minder eng. Je ziet iedereen applaudisseren wanneer de patient in kwestie flink is. Maar wat als zij er een keer flink doorheen zit? Is daar wel genoeg ruimte voor? Wordt de patient in kwestie massaal getroost? Of moet zij niet klagen maar dragen? Het gevaar is dat (ex-) patiënten -door de focus te leggen op positiviteit- sociaal wenselijk gedrag laten zien, en niet wat er echt in hen omgaat. En dat maakt eenzaam. Op deze manier duwen we al onze sociaal ongewenste emoties weg, als een bal onder water. Dat lijkt me pas ongezond. Positief, ik begin het bijna een jeukwoord te vinden. Prijs eens iemand omdat zij durft te zeggen dat ze hartstikke bang of radeloos is. Want dat vereist pas echt moed.

Lekker klagen

Ik ben boos op mezelf en op de onzin die in mijn hoofd is gestopt en die ik daarin heb toegelaten (‘niet klagen, maar dragen’, ‘flink zijn’, ‘positief zijn omdat je dan beter tegen de kanker kunt vechten’). Ik ben boos op onze maatschappij die succes en perfectie verheerlijkt, en waarin ziekte en dood niet lijken te passen. Iedereen wordt weleens ziek, en iedereen gaat een keer dood. Waarom doen we daar zo moeilijk over?
Ik ben boos omdat ik mij moet verantwoorden omdat werken niet goed lukt, terwijl ik diep van binnen niets liever wil dan werken. Ik ben boos omdat ik word gestraft met een hoger Eigen Risico en honderden euro’s minder salaris. Morgen pak ik mezelf weer op en neem ik de verantwoordelijkheid voor de omstandigheden waar ik nu in verkeer. Misschien word ik zelfs weer positief (blegh..). Maar vandaag klaag ik en ben ik nog even lekker boos.

Zeg jij weleens tegen iemand dat het niet erg is om te klagen?

Wat heb jij gedaan om te accepteren dat ziekte en dood erbij hoort en er mag zijn?