Lief lijf

Laatst werd er op Facebook een bericht gedeeld dat ging over hoe wij vrouwen denken over ons lichaam. Het schijnt dat wij vrouwen over het algemeen niet erg tevreden zijn met ons lijf. Het ging in dat stukje over het uiterlijk. Kritisch als wij blijkbaar zijn hebben we daar van alles op aan te merken. Ook werd de groep ondervraagden gevraagd om een woord te bedenken voor hun lijf. Het zal je niet verbazen dat het lijf er in verreweg de meeste gevallen niet goed van af kwam.

Ik vond het een beetje oppervlakkig en moest er een beetje om grinniken, maar ging toch nadenken over welk woord het beste zou slaan op mijn lijf. En ik dacht lachend: ‘Interessant’. Het is zeker niet een doorsnee lijf (mocht dat al bestaan). Mijn buik ziet er een beetje uit als een lappendeken met in de lengte en overdwars een litteken en nog een klein litteken aan de zijkant. Op mijn rug zitten ter hoogte van mijn nieren twee ronde littekens waar de drains hebben gezeten. Mijn linkerbeen is wat dikker dan mijn rechterbeen, doordat er lymfoedeem in zit. Op beide dijen is een klein blauw puntje getatoeëerd, om het de radiologen gemakkelijker te maken om mijn onderbuik nauwkeurig te kunnen bestralen. En dan heb ik het alleen nog maar over de buitenkant.

Nee, dan de binnenkant. Het energielevel van mijn lijf is veranderd. Ik zeg soms dat ik een kapotte batterij heb. Trek ik die te ver leeg, dan betaal ik daar een prijs voor. Dan gaat mijn weerstand omlaag en word ik ziek. Mijn blaas heeft een geheel eigen wil en zit snel en voortdurend vol. Soms is dat erg lastig. Mijn dochter zucht als ik weer eens op een onmogelijk moment op zoek moet naar een toilet en zegt dan ‘mam, je hebt echt de blaas van een eekhoorn!’. Daarna lachen we samen hard om de situatie en haar gevatheid. Mijn darmen zijn sneller overstuur. Soms, vaak geheel onverwacht, zijn ze niet blij met wat ik heb gegeten en wensen daar zo snel mogelijk weer afstand van te nemen. En als ik moe ben dan gaat het niet zo goed met mijn coördinatie en evenwicht. Ik weet niet precies hoe dat komt, maar ik geef gewoon lekker de chemo’s (cisplatin) de schuld. Er komt ineens een ander woord voor mijn lijf bij me op en dat is ‘Eigenwijs’...

We hebben elkaar de afgelopen jaren opnieuw moeten leren kennen, mijn lijf en ik. Ik heb het echt moeten leren managen en nog gaat dat weleens mis. Vaak was ik angstig, gefrustreerd, verdrietig en boos. Maar door dit –in mijn ogen- oppervlakkige artikel te lezen voelde ik dat de liefde voor mijn lijf heel sterk is. Niets of niemand heeft ooit zo hard en onvoorwaardelijk voor mij gevochten als mijn lijf. Dat is toch geweldig? Hey, nog een woord voor mijn lijf borrelt bij me op: ‘Taai’!

Ik weet niet hoe het voelt als je zeker weet dat je het niet gaat redden en geen hoop meer hebt. Sommige lijven redden het niet tegen de kanker. Volgens mij is dat niet omdat je lijf niet hard genoeg heeft geknokt, maar omdat de aanval te heftig of te ver gevorderd is. Je bent geen loser als je het niet redt. Misschien ben je wel de grote winnaar omdat je verhaal hier uit is. Omdat je gedaan hebt waarvoor je hier op aarde was. Dat zijn dingen die wij nooit zullen begrijpen, maar die ik weleens denk.

Hoe is het met jou? Hoe voel jij je over jouw lijf? Ben je teleurgesteld of angstig? Of misschien heel erg boos?

Heel veel liefs,Sandra