Liefde!

BAF! Dat was weer een pak met kaartjes die door de brievenbus op de mat bij de voordeur viel. Sinds het verhaal van de kanker zijn ronde deed door de familie- en kennissenkring, door de school van de kinderen en door het dorp, vielen er regelmatig kaarten door de brievenbus. Soms met pakken tegelijk. Er werden bloemen gebracht. Veel bloemen. Prachtige bossen, soms zelfs inclusief vaas. Niets leek mijn vrienden, familie en kennissen te gek om mij te laten weten dat ze aan mij en mijn gezin dachten en met ons meeleefden.

De avond van de diagnose kwamen mijn twee broers naar me toe. Ik had er niet om hoeven vragen. Ze waren er gewoon. Ze konden op dat moment niet meer doen dan er simpelweg zijn. Dat zij dat aanvoelden en deden was geweldig. We hebben gewoon wat bij elkaar gezeten en gepraat en dat was goed. Het waren moeilijke uren en ik was zo blij dat zij er waren.
Ontroerend mooi waren de kunstwerken van de kinderen van de school van mijn dochters. De kinderen hadden zo hun best gedaan met prachtige schilderwerkjes en lieve woordjes.

Later in het ziekenhuis waren er de verpleegkundigen. Mijn EVV’er (Eerst Verantwoordelijke Verpleegkundige) was een prachtige vrouw met donker haar, rode lippen en een zachte stem. Ik voelde me fijn bij haar. Als het even rustig was kwam ze even mijn kamer in en hadden we fijne gesprekken. Omdat ik er veel lag, ontstond er een bijzondere band. Op een dag nam ze een heel mooi knalroze kussentje voor me mee. Een andere keer bracht ze als grapje een knuffeltje mee, een hondje, omdat ik haar had verteld dat ik zo graag een keer in mijn leven een hondje wilde hebben. Ik vond dat bijzonder.

Weer een andere verpleegkundige leende me haar boekje over hondenrassen. Zo kon ik me erop verheugen, mocht deze ziekte een goede afloop hebben,om zelf een harige viervoeter te hebben.
Toen ik niet mocht eten of drinken (en ik enorme dorst had), was er een zuster die me af en toe een perenijsje gaf waar ik dan even aan mocht likken. Dat was zo fijn.
De prachtige diepgaande gesprekken die ik soms had met de verpleegkundigen waren ook een kadootje. Het waren stuk voor stuk hele wijze mensen die door hun werk veel levenservaring hadden. Ze gaven me veel inzichten en handvatten die me hielpen om om te gaan met de moeilijke fase waarin ik mij bevond.

Mijn beste vriendin die BH’s voor me kocht omdat de oude niet meer pasten, en een keer het lekkerste gerecht van mijn favoriete Griekse restaurant bij mij bezorgde in het ziekenhuis. Mijn man die met een zelfgemaakte carpaccio, een tafelkleedje en ‘echt’ bestek naar het ziekenhuis kwam. Mijn zus die over kwam uit Afrika, waar zij woonde, om mijn man te helpen met de kinderen en het huishouden en om mij dagelijks urenlang te kunnen bezoeken. Wat was dat allemaal ongelofelijk lief!

Zelfs aan die vreselijke kanker zat een mooie kant. Om zoveel liefde te mogen ontvangen was hartverwarmend en overweldigend. Er is zo vreselijk veel liefde in mensen. Het voelde soms alsof ik door heel veel handen werd gedragen en door vele armen werd omarmd.

Het zal er vast mee te maken hebben gehad dat ik jong was en midden in het leven stond. Dan ken je veel mensen via sportclubs, de school van de kinderen, werk en hobby’s. En ik kom uit een groot gezin. Mijn broers, zussen, zwagers en schoonzussen zullen er altijd voor me zijn.Mijn ervaring is dat men graag iets voor je wil doen. Die hulp toe te laten vond ik soms moeilijk, maar ik deed er mezelf en de ander vaak een plezier mee.

Hoe is het met jou? Heb of had je lieve mensen om je heen? Heb je behoefte aan gesprekken of houd je je gevoelens liever voor jezelf? Durf je hulp toe te laten, of wil je mensen liever niet belasten?

Liefs en een hele mooie Kerst gewenst!