Lockdown: rust of ongerust?
We zitten alweer een paar weken in lockdown. Dat verandert in praktische zin erg weinig aan mijn dagelijks leven. Ik wandel nog steeds in het bos en breng nog steeds veel tijd thuis en in de tuin door. De dingen die ik wel mis zijn: gezellig in een lunchtentje eten of koffie drinken, en muziek maken met mijn vrienden. Maar ik vertrouw erop dat er weer een tijd komt waarin dat allemaal weer kan. Mijn leven staat dus niet heel erg op zijn kop. Ik realiseer me dat dat voor veel anderen wel zo is, en dat ik me in een luxe positie bevind.
Rust en ongerust
Ergens vind ik het wel lekker rustig zo. Er zijn minder verplichtingen dus is er meer tijd voor bijvoorbeeld een goede serie of een goed boek. En zoals ik eerder schreef: er verandert voor mij niet zoveel, dus heb ik makkelijk praten.
Tegelijkertijd vind ik het ook spannend dat deze pandemie rondwaart. Ik ben best ongerust over de mensen in mijn omgeving. Ik ken nogal wat chronisch zieke mensen, en heb een grote familie waarvan de meesten ouder dan zestig zijn. Mochten ze toch ziek worden, hoop ik dat het geen hele ernstige gevolgen voor hen zal hebben.
Ik ben ook best ongerust over mezelf: ik vertrouw nog steeds niet erg op mijn immuunsysteem als ex-kankerpatiënt. In de jaren na de behandelingen tegen kanker kreeg ik een zeer zeldzame en ernstige ooginfectie en merkte ik dat ik vaker en sneller ziek en uitgeput was dan de mensen om mij heen. Ik wil het niet riskeren om op een IC terecht te komen, omdat ik vermoed dat dat mijn conditie verder verslechtert. Als ik al het geluk zou hebben om de opname te overleven.
Waar voel je je goed bij?
Vandaar dat ik ervoor kies om me te houden aan de coronaregels die nu gelden. Wij komen liever niet met meer dan de toegestane hoeveelheid mensen samen, omdat we geloven dat we onszelf en de ander daarmee beschermen.
Wat ik merk is dat velen op hun eigen manier een weg zoeken in deze pandemie. De meeste vrienden en familieleden delen en respecteren onze mening. Maar sommige mensen in onze omgeving kiezen ervoor om toch met een grotere groep mensen bij elkaar te komen tijdens feestdagen of een verjaardag. Ze hebben daar zo hun redenen voor. Ze voelen zich veilig met vaccinaties of booster of geloven heilig in de werking van hun immuunsysteem. Of mensen kiezen voor hun mentale welzijn en nemen de risico’s op de koop toe. Dat respecteer ik, en ik probeer het te begrijpen.
Wat ik wel lastig vind is wanneer daarbij niet altijd rekening wordt gehouden met onze keuze om daar niet in mee te willen gaan. Bijvoorbeeld wanneer er niet van tevoren wordt gevraagd hoe we ons voelen bij een bijeenkomst met meerdere gasten dan is toegestaan. Waarschijnlijk wordt ervan uit gegaan dat we er hetzelfde over denken als zij. Maar toch, ik denk dat het beter is om voor de zekerheid te checken bij elkaar bij welke regels of welk aantal gasten iedereen zich prettig voelt.
Sociale relaties
Daarbij komt dat er soms hardop over mijn partner en mij wordt geoordeeld: dan worden we ‘te strikt’ of ‘rigide’ genoemd. Terwijl wij denken er goed aan te doen om de regels te volgen en elkaar te beschermen.
Maar goed, dat is dan wel weer een goede oefening om mijn grenzen te bewaken, en mezelf de vraag te stellen: waar voel ik me veilig of goed bij en waarbij niet, en om daar vervolgens naar te handelen.
Wat dat betreft vind ik het een lastige tijd. Er wordt volgens mij vaker zwart-wit gedacht en geoordeeld. Vervolgens proberen we elkaar te overtuigen en daarmee maken we het niet leuker of gezelliger voor onszelf en elkaar. Dat maakt het behouden en onderhouden van sociale relaties er vaak niet gemakkelijker op.
Gelukkig zit het bij ons nog wel goed met de meeste sociale contacten. We zijn het met elkaar eens, of we zijn het eens over het feit dat we van mening verschillen.
Gemoedsrust
Wat me wel echt boos maakt is wat er - vaak door BN'ers - gezegd is over de slachtoffers van Corona: deze mensen zouden toch ‘dor hout’ of obese zijn, waarmee men lijkt te bedoelen dat het minder erg is als iemand overlijdt die in hun ogen oud, zwak of te zwaar is. Dat raakt me hard. Het voelt voor mij alsof je als chronisch zieke persoon minder waard bent. Alsof je geofferd zou mogen worden ten bate van de economie en de vrijheid van ‘gezonde’ mensen.
Sommige van deze opiniemakers worden ook nog ingehuurd door radio- of tv-redacties om hun bedenkelijke meningen te spuien. Ik navigeer graag om de programma’s met deze praathoofden heen. Dat is beter voor mijn gemoedsrust.
Hoe gaat het met jou? Wat betekent de Corona pandemie voor jouw dagelijks leven en sociale contacten? Hoe voel je je bij de lockdown? Veilig of eenzaam? Geniet je van de rust, of kun je niet wachten om weer de deur uit te kunnen?
Hou vol. Liefs!
Hier vind je links naar blogs, een gespreksgroep en andere informatiebronnen over Corona op KankerNL.
11 reacties
Hoi Sandra, net als jij zap ik weg bij al die praathoofden. Ik heb het helemaal gehad met al die (zinloze) discussies. Ik werk zoveel mogelijk vanuit huis en op de momenten dat ik fysiek op mijn werk moet zijn, houdt ik zoveel mogelijk afstand van mijn collega's. Niet alle collega's zijn gevaccineerd en bijna niemand draagt het mondkapje op een correcte wijze. Ik heb daar begrip voor, veroordeel dat ook niet en heb respect voor ieders keuze. Bij mijn eigen voordeur maak ik bewust andere keuzes. Er komt niemand op bezoek die niet gevaccineerd is en ga zelf ook niet bij de ongevaccineerden op bezoek. Ik heb daar heel duidelijk afspraken over gemaakt en uitgelegd wat mijn beweegredenen zijn. Tot op heden wordt dat gewoon geaccepteerd en gerespecteerd.
Ik heb zelf niet zoveel moeite met de lockdown, maar vind het verschrikkelijk voor de middenstand, horeca etc. Mijn leven veranderd niet zoveel. Ik vind het hooguit lastig om bijna alles online te moeten bestellen en thuis te moeten zijn op de bezorgmomenten. Het is soms een drukte van belang als de bakker, de slager en de groenteboer hun producten komen afleveren. Ach, dat zijn maar peanuts in vergelijking met het leed van zovelen die moeten wachten op operaties of failliet dreigen te gaan.
Wat ik wel heel erg vind is de tweedeling, de boosheid, de frustraties, het onbegrip in ons kleine landje. Dat was er al, maar lijkt mede door de pandemie enorm uitvergroot.
Hoi Rita1958,
Wat goed dat jij ook voor jezelf hebt bepaald waar je je veilig bij voelt. Dat vraagt best wat standvastigheid, heb ik gemerkt. En fijn dat jouw omgeving jouw keuzes begrijpt. Voel je je ook veilig genoeg bij het gedrag van je collega's en de regels van jouw werkgever? Of vind je dat dat een aangelegenheid is van jouw werkgever?
Mooi dat je meevoelt met de middenstand en horeca. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe erg het is om mee te maken dat je bedrijf gedwongen moet sluiten met alle gevolgen van dien. Echt afschuwelijk. En ja, die verdeeldheid. Hopelijk neemt die weer een beetje af als de pandemie (hopelijk binnenkort) ook afneemt.
Groet!
Wat mij stoort is de gedachte dat mensen die om wat voor reden geen vaccinatie hebben genomen het verwijt krijgen dat zij de pandemie in stand houden, allemaal hun schuld. Terwijl gevaccineerden net zo gemakkelijk besmettelijk worden. Ik zou haast wel willen zeggen nóg gemakkelijker, omdat velen zich na de prik onschendbaar achten. Juist zij die geen prik hebben gehad zijn veel zorgvuldiger in naleving van hygiëne maatregelen.
Tja, lockdown, heb er niet veel last van, vooral lastig. Maar een kop koffie halen mis ik wel.
Hoi Zweef,
Dat is die verdeeldheid die we nu hebben. De een stoort zich aan de ongevaccineerden, de ander aan de gevaccineerden. Het zou fijn zijn als iedereen zou begrijpen dat we elkaar niet hoeven te overtuigen, en dus die discussie niet te hoeven voeren. Dat laat ik liever over aan de mensen die er echt verstand van hebben.
Een mooi motto voor deze tijd, vind ik: 'Laten we het erover eens zijn dat we het niet met elkaar eens zijn.'
Wel fijn dat je weinig last hebt van de lockdown. Hopelijk kunnen we snel weer 'een bakkie doen' buiten de deur.
Blijf gezond. Groet!
Tja, corona... ik ben het wel een beetje zat en ik raak erdoor vermoeid. Mijn leven is eindig, ik word beperkt in het plannen maken, bucketlists, huggen van gelieven etc. Mijn kids en kleine kids mijden doe ik dus persé niet. Dat kan ook niet want we zijn broodnodig als kinderopvang als scholen en dagverblijven sluiten. Bovendien, ik heb hen, en zij hebben mij nu hard nodig (nu ik er nog ben). Als ik eerlijk ben, voel ik sinds Kerst boosheid naar de regering toe. Zij beperken mijn vrijheid wel héél erg en veel tijd om de verloren tijd in te halen krijg ik niet. Daarbij komt dat ik hen nog nooit iets heb horen zeggen - laat staan excuses horen maken - aan al die (kanker)patienten die nu on-hold staan. Wij bestaan voor hen niet, het voelt als afgeschreven zijn..
Na heel veel wikken en wegen, in overleg met mijn artsen, ben ik -ondanks een ontregeld immuunsysteem - toch gevaccineerd. Mijn naasten ook. Tot nu toe heeft me dat gelukkig beschermd. Het mondkapje dragen is voor mij vervelend, krijg het er benauwd van en mijn gezichtshuid gaat ervan kapot. In combinatie met een bril en slechtziendheid is het helemaal een ramp. Mondkapje buiten dragen? Dat ga ik niet doen, ik heb die frisse lucht en zuurstof broodnodig.
Het is mij en mijn naasten gelukt om ons aan de meeste regels te houden. Maar tegen welke prijs? We moeten vaak opboksen tegen meningen van anderen. Altijd tekst en uitleg geven aan mensen die niet snappen dat wij voorzichtig moeten zijn. We komen agressie tegen in de supermarkt, als ik te langzaam langs een rek loop of niet snel genoeg de kassa passeer. Moeten bij elk ziekenhuisbezoek (wekelijks in mijn geval) coronaverklaringen etc. invullen, en hebben een Qcode die maar niet wil kloppen. Papieren, die vaak daarna in een doos worden gegooid en vernietigd.
Dit alles resulteert in de verzuchting: ik wil dat dat hele coronagedoe en die regels verdwijnen, dat ik weer lucht in mijn leven krijg. Dat ik gewoon een kop koffie en een broodje kan kopen in de kantine van een ziekenhuis of in een kroeg met vrienden een borrel kan drinken. Word ik besmet, krijg ik corona... dan zie ik wel waar het schip strand, want het leven in deze kille, polderende en eenzame samenleving van dit moment kan ik niet heel lang meer verdragen. Corona zal ons nog lang lastigvallen, we zullen er aan moeten wennen, net als destijds aan al die griepsoorten.
Ik blader door mijn agenda en zeg maar weer eens een ontmoeting af, mogelijk worden de maatregel versoepeld hoor ik op de tv in die saaie coronapraatprogramma's. Voorzichtig blader ik door een reisgids ... Is er hoop? Ik wil heel graag andere avonturen gaan beleven dan die ik achter de geraniums tegenkom.
Hoi Jac,
Dank voor het delen van jouw verhaal. Ik kan me goed voorstellen dat je juist nu jouw kinderen en kleinkinderen wil knuffelen, en dat dus ook doet.
Wat een gedoe geeft Corona toch in jouw leven. Zo oneerlijk dat jouw leven - en dat van andere kankerpatienten - nu on hold staat. Ik hoop vurig dat Omikron leidt naar een mildere versie van dit virus, zodat jij en iedereen weer kan huggen, koffie drinken, borrelen en andere fijne dingen doen die het leven mooi maken. Weg met die geraniums en op naar mooiere oorden ;-)
Liefs, Sandra
Ben erg bang om corona te krijgen. Door de gezichtsoperaties heb ik slechts 1 normaal neusgat. Tot nu toe heb ik het kunnen redden met zelftests. Ik ben heel erg voorzichtig. Mijn vrienden en bekenden begrijpen het wel. Verder ben ik zeer slechthorend en levert het mondkapje veel problemen op met het verstaan van mensen.
Ik ga wel naar buiten om te fietsen en wandelen en ook naar de winkel en sportschool maar altijd op rustige momenten. Ik ontmoet maar enkele mensen van wie ik weet dat ze ook strikt met de maatregelen omgaan.
Ik ben hierdoor soms best eenzaam. Eerst zocht ik hiervoor meer online contact via social media maar ik kan niet goed tegen de polarisatie die daarop gaande is. Ik blog nog wel op mijn eigen blog https://djaktief.wordpress.com/ maar zelfs daar heb ik momenteel een pauze. Ik schrijf even niet en reageer ook nergens. Er zijn zoveel meningen en er is zoveel informatie. Er is niet alleen een coronavirus actief maar ook een woorden- en meningen virus.
Verder verkeer ik in de luxe positie dat wij een ruim huis hebben, geen kleine kinderen en dat mijn man een baan heeft. Ik heb wel veel begrip voor degenen die erg onder de lockdowns lijden. Ik maak me veel zorgen over de toekomst - niet voor mezelf- maar voor anderen zowel in Nederland als in de rest van de wereld.
Hoi Djaktief,
Ik kan me goed voorstellen dat je geen Corona wil krijgen, en niet het risico wil lopen om erg neusverkouden te worden.
Herkenbaar wat je schrijft over social media. Ik heb onlangs ook mijn Twitteraccount aan de wilgen gehangen, om dezelfde reden. Ik merkte dat ik er overprikkeld van raakte. En gemoedsrust is belangrijk. Wel lastig dat je je soms eenzaam voelt. Ik vind het niet gek dat je bezorgd bent. Dat deel ik met je. Ik vind het een roerige tijd. Laten we hopen dat er snel dingen ten goede gaan veranderen.
Leuk om weer van je te lezen.
Groetjes, Sandra
Dag Sandra,
Mooie blog... op veel punten (helaas)...erg herkenbaar.
Volgens mij verandert het hebben van een levensbedreigende ernstige ziekte waarvoor zeer vervelende en pijnlijke behandelingen nodig zijn om ook maar een kans te hebben om beter te worden, sowieso je hele kijk op het leven.
Voor mij geldt dat in ieder geval wel. "Komt wel goed", "we zien wel", ja ja... later" en meer van dat soort teksten kunnen mij af en toe razend maken...
Ik noem het altijd dat ik voortdurend iets van "urgentie" in mijn leven voel.
En wat dat dor hout betreft, er is een mooie podcast over dat onderwerp:
https://www.nporadio1.nl/podcasts/dor-hout
En, voordat ik het vergeet.... ik vind het leven nog steeds erg de moeite waard.
Groeten, Bart S.
Dag Bart,
Dank voor je reactie en de link naar de podcastserie. Interessant! Daar ga ik zeker naar luisteren.
Ik las net even jouw 'CV' met diagnoses, behandelingen en gevolgen voor jouw werkende leven. Er is voor mij ook erg veel herkenning. Als ik het goed lees heb jij ook nogal wat late gevolgen waar je mee moet dealen? Dat de late gevolgen zo invaliderend kunnen zijn heb ik me nooit gerealiseerd toen ik werd behandeld tegen kanker. Misschien maar goed ook. Toch verbaast het me dat er toen zo weinig aandacht aan is gegeven en er geen duidelijk plan van aanpak is geweest voor de jaren erna. Veel te vaak zat ik tegenover artsen die me schouderophalend aankeken. Al zijn er nu wel wat poli's waar je voor de late gevolgen van kanker heen kunt gaan.
Goed om te lezen dat je het leven de moeite waard vindt. Dat deel ik met je! Mijn leven is erg veranderd, maar vaak ten goede. We blijven genieten!
Groeten, Sandra
Dag Sandra,
Mijn hele arbeidsongeschiktheid is enkel en alleen te wijten aan de behandelschade. Om dat die gevolgen zo op de voorgrond traden en treden, kan ik eigenlijk geen reeële inschatting maken wat de gevolgen van twee keer Hodgkin sec genomen, zijn. Eigenlijk ook niet belangrijk; ik en de mensen om mij heen moeten het doen met de situatie zoals die nu is.
De late effecten poli (Beter) ervaar ik als een groot goed.Enerzijds uiteraard vanwege de inhoud, maar anderzijds in ieder zeer zeker ook door diegene(n) die de poli bemensen.
En helaas nemen de al bestaande klachten helaas in aard en omvang niet af, maar eerder toe. Waarbij ik natuurlijk moet opmerken dat uiteraard ook de jaren gaan tellen. In het UMCG zijn toentertijd de behandelend hematoloog, dat je na een stamceltransplantatie (in mijn geval dus in 2007) lichamelijk 10 jaar bij je leeftijd moet optellen.
Wanneer ik dat doe, ben ik inmiddels al stukken ouder dan nijn ouders,- en zeker dan mijn jongere zusje is geworden.
Kortom... ik tel mijn zegeningen (bijna) elke dag ;)
Met vriendelijke groet,
Bart S.