Op zoek naar balans

Huisarts

“Wie kan mij toch helpen? Wie weet hoe ik mijn balans kan vinden?’Ik hoor mezelf deze onmogelijk te beantwoorden vraag aan mijn huisarts stellen. Ze zucht en kijkt me aan met een blik vol medeleven. Het is bepaald niet de eerste keer dat ik ten einde raad tegenover haar zit met vragen waar zij geen pasklaar antwoord op heeft.‘Hoe weet ik wat ik wel of niet aankan?’ vraag ik. ‘Hoeveel uur per week kan ik werken zonder steeds opnieuw uitgeput te raken en ziek te worden?’ ‘Is er een instantie die dit voor mij kan onderzoeken?’ Diep in mijn hart weet ik ook wel dat ik iets onmogelijks vraag, maar ik ben ten einde raad en probeer het toch.Want hoe meet je de hoeveelheid energie die iemand heeft? Hoe meet je de weerstand die iemand heeft en hoe die energie en weerstand zich ten opzichte van elkaar verhouden? Is het inderdaad zo dat als ik teveel van mezelf vraag mijn weerstand omlaag gaat? Ik heb me inmiddels suf gepiekerd over dit onderwerp en dat hielp zeker niet.

HDI

‘Ga eens naar het Helen Dowling Instituut’ zegt mijn huisarts. ‘Maar het is voor mij alweer een paar jaar geleden dat ik ziek was.’ Alsof er een uiterste houdbaarheidsdatum op verwerking staat: ‘Houdbaar tot drie jaar na de diagnose, daarna mag u het er niet meer over hebben.' Ik zie ertegenop, maar weet dat ik er nu doorheen moet. Ik MOET de ultieme poging gaan wagen om balans te vinden.

Ik heb braaf geluisterd en ben gegaan. Na een telefonisch gesprek en een online intake ben ik na een paar weken wachten aan de beurt voor het echte werk. Na een rit over prachtige wegen door het bos kom ik aan bij het Helen Dowling Instituut. Het is een mooi gebouw met veel ramen.

Fijn

Binnen glijd er een gevoel van rust over mij heen. Er hangt een fijne sfeer. Ik zoek een plekje bij de open haard en blader wat door de fijne tijdschriften. Ik zou bijna vergeten waarvoor ik ben gekomen, maar dan word ik opgehaald. ‘Mijn’ psycholoog is een jonge vrouw met een open en vriendelijk gezicht. Ik doe mijn verhaal over kanker, scheiding, vaak ziek zijn, burn out, en word daar in eerste instantie nog minder vrolijk van.

'Mijn' psycoloog luistert, is begripvol en soms ook streng. Ik voel me prettig bij haar en doe mijn best om er zoveel mogelijk tissuedozen doorheen te jagen. Dat lukt me best aardig, al zeg ik het zelf. En af en toe huppelt er een konijntje door het bos en langs ons raam.Thuis doe ik braaf het huiswerk wat ik heb opgekregen en dat doet me goed. Het is cognitieve therapie, waarbij ik leer om mijn gedachten over ziekte en moeheid te controleren. Want als ik eerlijk ben nemen ze soms een loopje met me, die gedachten. De therapie doet me erg goed. Langzaam word ik weer wat sterker. Daardoor lijkt mijn immer halfvolle ‘batterij’ ook weer wat voller te raken.

Revalidatie

Na een paar maanden van gesprekken ben ik begonnen aan een oncologisch revalidatieprogramma bij De Hoogstraat. Daar leer ik de grenzen van mijn lijf te verkennen en merk ik dat ik best veel kan. Maar ik merk ook dat ik de grenzen van mijn lichaam moet respecteren.
Al met al doet het me goed. Ik krijg langzaam weer een beetje vertrouwen in mijn lijf.Bij De Hoogstraat leer ik ook dat als je steeds je ‘batterij’ te leeg maakt en hem daarna niet goed oplaadt, je op den duur een burn-out kunt krijgen of ziek kunt worden. Het is dus zaak dat ik bewustere keuzes maak m.b.t. belasting en ontspanning.

Nieuw lijf

Het duurde dus wel even voor ik door had hoe dit ‘nieuwe’ lijf werkt. Ik ben vaak erg verdrietig geweest als ik weer eens tegen een harde grens aanliep. Ik wou immers gewoon zijn, net als vele anderen van mijn leeftijd. Was het voorheen mijn hoofd dat bepaalde wat ik aan inspanning kon doen, tegenwoordig bepaalt mijn lijf. En dat is soms meer dan moeilijk.
‘The “voice in my head” is not who I am. Who am I then? The one who sees that.’ – Eckhart Tolle