Tot de kanker ons scheidt
Een eerlijk verhaal
We hadden een fijn leven. Onze dochters zaten op een leuke basisschool en gingen naar de plaatselijke, gelukkig niet zo sjieke hockeyclub. Mijn man werkte in het dorp waar we woonden. Ik werkte vanuit huis als webredacteur. We waren hecht met zijn viertjes. Mijn dochters (destijds 8 en 12 jaar oud), mijn man en ik konden uren met elkaar aan tafel zitten, kletsen, grapjes maken en naar muziek luisteren. Na het eten zetten we de discolamp weleens aan in de keuken om spontaan een ‘disco’ te houden. We hadden het niet zomaar leuk. We hadden het geweldig.
Muziek –de rode draad in het gezinOp vrijdagavonden repeteerden mijn man en ik met onze akoestische band in de woonkamer. De meubels gingen aan de kant en zangmicrofoons en speakers werden opgesteld. De meisjes vonden het leuk om voor het slapen gaan in hun pyjamaatjes op de bank nog even naar onze repetitie te kijken. Wanneer we pauzeerden bracht ik de meisjes naar hun slaapkamers.Op zaterdag gingen we met onze meiden naar de hockeywedstrijden. Koffie drinken langs de kant met de andere ouders. Het leek allemaal zo vanzelfsprekend. Tot die dag dat de kanker ons leven als een bom uit elkaar liet spatten.
De veranderingWas ik eerst een moeder die iedere dag haar kinderen uit school haalde, nu was ik een patiënt, een vegeterende ‘plant’ die maandenlang in een ziekenhuisbed lag. Ik dacht nog ‘als ik hier levend uitkom, dan kunnen we alles aan’. Als ik er flink doorheen zat dan keek ik naar een foto van mijn gezin, die op het prikbord tegenover mijn bed hing.
Waar ik geen rekening mee had gehouden was de frustratie van mijn gezinsleden. Ze kregen niet de vrouw/ moeder terug die ze vroeger hadden. Deze vrouw was vaak ziek, angstig, vaak somber, moe... En mijn lief, die alles van dichtbij had gezien en meegemaakt kon het op een gegeven moment niet meer aan. We raakten verstrikt in een cirkeldans van verwijten en onbegrip en kwamen daar zelfs met langdurige hulp niet meer uit.
En zo verloor ik waar ik in het ziekenhuis zo hard voor had gevochten.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wat ik met mijn eerlijke verhaal wil zeggen:
Oordeel niet te hard over mensen die veel moeite hebben om hun leven op de rit te krijgen na een ziekte als kanker. En laten we alsjeblieft goed voor de partners zorgen! Zij hebben het vaak zo zwaar te verduren. Volgens mij komt PTSS bij partners van kankerpatiënten vaker voor dan we denken. En de kinderen...je kunt je denk ik niet voorstellen hoe moeilijk het voor een kind moet zijn om een ouder te zien lijden. Kinderen zijn gevoelige wezentjes die veel van de pijn van hun ouders aanvoelen. Echt, de impact die de keizer aller ziektes op een gezin heeft is niet te bevatten.
We hadden een fijn leven. Onze dochters zaten op een leuke basisschool en gingen naar de plaatselijke, gelukkig niet zo sjieke hockeyclub. Mijn man werkte in het dorp waar we woonden. Ik werkte vanuit huis als webredacteur. We waren hecht met zijn viertjes. Mijn dochters (destijds 8 en 12 jaar oud), mijn man en ik konden uren met elkaar aan tafel zitten, kletsen, grapjes maken en naar muziek luisteren. Na het eten zetten we de discolamp weleens aan in de keuken om spontaan een ‘disco’ te houden. We hadden het niet zomaar leuk. We hadden het geweldig.
Muziek –de rode draad in het gezinOp vrijdagavonden repeteerden mijn man en ik met onze akoestische band in de woonkamer. De meubels gingen aan de kant en zangmicrofoons en speakers werden opgesteld. De meisjes vonden het leuk om voor het slapen gaan in hun pyjamaatjes op de bank nog even naar onze repetitie te kijken. Wanneer we pauzeerden bracht ik de meisjes naar hun slaapkamers.Op zaterdag gingen we met onze meiden naar de hockeywedstrijden. Koffie drinken langs de kant met de andere ouders. Het leek allemaal zo vanzelfsprekend. Tot die dag dat de kanker ons leven als een bom uit elkaar liet spatten.
De veranderingWas ik eerst een moeder die iedere dag haar kinderen uit school haalde, nu was ik een patiënt, een vegeterende ‘plant’ die maandenlang in een ziekenhuisbed lag. Ik dacht nog ‘als ik hier levend uitkom, dan kunnen we alles aan’. Als ik er flink doorheen zat dan keek ik naar een foto van mijn gezin, die op het prikbord tegenover mijn bed hing.
Waar ik geen rekening mee had gehouden was de frustratie van mijn gezinsleden. Ze kregen niet de vrouw/ moeder terug die ze vroeger hadden. Deze vrouw was vaak ziek, angstig, vaak somber, moe... En mijn lief, die alles van dichtbij had gezien en meegemaakt kon het op een gegeven moment niet meer aan. We raakten verstrikt in een cirkeldans van verwijten en onbegrip en kwamen daar zelfs met langdurige hulp niet meer uit.
En zo verloor ik waar ik in het ziekenhuis zo hard voor had gevochten.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wat ik met mijn eerlijke verhaal wil zeggen:
Oordeel niet te hard over mensen die veel moeite hebben om hun leven op de rit te krijgen na een ziekte als kanker. En laten we alsjeblieft goed voor de partners zorgen! Zij hebben het vaak zo zwaar te verduren. Volgens mij komt PTSS bij partners van kankerpatiënten vaker voor dan we denken. En de kinderen...je kunt je denk ik niet voorstellen hoe moeilijk het voor een kind moet zijn om een ouder te zien lijden. Kinderen zijn gevoelige wezentjes die veel van de pijn van hun ouders aanvoelen. Echt, de impact die de keizer aller ziektes op een gezin heeft is niet te bevatten.
15 reacties
Wat je hier schrijft is het geen waar nog te weinig aandacht voor is helaas.
Lieve allemaal......ik zit dit te lezen en denk dan, dat ik echt een gelukkig mens ben, niet omdat
ik kanker kreeg, maar wel dat ik een lieve man, dochter en schoonzoon heb, die mij steun gaven en geven, nog steeds. Ik heb met ze gesproken over hoe het voor hun was en is, niet direct maar een lange tijd later, maar ik liet ze wel weten dat ik heel bezorgd was om hun. Al lag ik aan de chemo en de dagelijkse bestralingen, maakte ik mij het meeste zorg om mijn man en gezin, en ik zei dan ook dat we samen het moesten doen, dat gaf de kracht. Je hele leven veranderd, niets is hetzelfde, en dan daar mee moeten leven, en dan realiseer ik mij ook dat ik dankbaar ben met alles om me heen, want net als wat ik moet lezen, zijn er zat die het opgeven en het niet aankunnen......voor die mensen allemaal sla ik veel kruisjes en hoop dat ze alsnog de kracht voor alles vinden. Ik ben nog niet genezen verklaard, maar ga wel die kant op, maar weet donders goed dat ons leven zo erg veel veranderd is, en het nooit meer beter wordt, en van wat ik begrepen heb nu, zou het nog beperkter gaan worden, en dat is dan weer een kwestie van aanpassen en wennen, en ik weet dat het zo simpel klinkt, en dat is niet zo, maar voor mij is het toch proberen er wat van te maken, en doe wat er voor mij wel mogelijk is. Doordat ik na alle behandelingen alsnog 12 hersenbestralingen moest, en van dat wist dat dat gevolgen zou hebben, maar geen keus, want anders had ik dit niet nu kunnen schrijven......mijn kanker soort zaait voor 60% uit naar de hersenen, dus moest het preventief.........maar nu wat jaren later komen alle gevolgen van de behandelingen, en ze hebben me daar op onderzocht, dus gelukkig weten ze dat ik het niet uit mijn duim zuig om het zomaar te zeggen, de bewijzen zijn er, en dat scheelt vind ik. Hoe dan ook probeer ik voor wat ik dan nog kan een normaal leven te leiden, en mijn dochter zegt iedere keer tegen me.....mam de mensen die je nu zien weten niet wat er allemaal met je is gebeurd, en dan zegt ze hoe trots ze is......ik ben haar heel dankbaar en mijn man ook......mijn gezin is mijn kracht en dat meen ik uit het diepst van mijn hart en dat vertel ik ze zo vaak hoe TROTS ik ben op hun en hoe een dankbaar mens ik ben. Mijn strijd is ook nog niet helemaal gestreden, maar opgeven is geen optie. Ik wil er nog van maken wat er mogelijk is...........en probeer te genieten!
Ik kan alleen maar zeggen dat ik kruisjes sla voor allemaal en hoop dat jullie de kracht hebben om het niet op te geven en toch nog kunnen genieten.
dikke knuffel en liefs Vera
Lieve Dorothee, wat soms zo lastig is is dat je elkaar wilt sparen omdat je het allemaal zo lastig hebt in zo'n periode. Liefs!
Lieve Marko, dank je voor het hart onder de riem. Liefs!
Hoi SandravdrW,
Persoonlijk denk ik dat de meeste vrouwen onderling makkelijker praten over hun gevoelens dan mannen. Ik zelf ben een open boek en praat makkelijk. Mijn echtgenoot daar en tegen helemaal niet. Ik doe niets anders dan vragen stellen en praten. Het helpt niet echt. Ik vind hem eigenlijk op dit moment erg egoïstisch ingesteld. Mijn echtgenoot vind dat ik alle problemen zelf moet oplossen. Ik zeg dit omdat niemand mij verder kent. Maar dingen die er bij mij momenteel spelen dat kan ik eigenlijk met niemand bespreken alleen met mijn psycholoog die mij is toegewezen na contratering van Baarmoederhals kanker. Dit knaagt wel verschrikkelijk aan mij.
Kanker is iets wat je overkomt, iets waar je totaal niets aan kunt doen. Je verwacht dan (ik in ieder geval) dat je echtgenoot onvoorwaardelijk achter je staat en helpt
Ik hoop dan ook dat er voor mijn problemen een oplossing komt en dat nog lang van mijn huwelijk mag genieten en dat alles weer redelijk het oude wordt.
Ik hoop ook voor jou dat alles goed komt in de toekomst.
gr
Stoopie
Ik hoop vooral dat het voor jou goed komt. Want je leert elkaar wel kennen in zo'n tijd. Ik gun je zo een liefdevolle, begripvolle partner, zodat je je gesteund voelt. Het fijnst zou het natuurlijk zijn als dat met je eigen echtgenoot lukt.
Veel sterkte met alles. Liefs! Sandra
dit is voor mijn zo herkenbaar ook ik heb gevochten om weer beter te worden voor mijn maatje en mijn life line in dit leven maar helaas heeft het ook niet op kunnen brengen om bij me te blijven na 26 jaar samen zijn. Nu 2.5 jaar na mijn scheiding ben ik nog steeds niet over deze klap heen, zelf geen kinderen en geen broers en zussen dus nu alleen en eenzaam en vaak depressief ( waarom ben je beter geworden ). Ik heb dit al een nagevraagd in het AVL en het blijkt veel voor te komen ik hoop dat er ooit weer licht aan de horizon zal komen maar nu zie ik dat niet.
En toch...je weet niet wat het leven je weer gaat brengen. Heb een beetje vertrouwen dat er voor jou ook weer mooie dingen en mensen op je pad zullen komen.
Ik heb hulp gezocht bij het Helen Dowling Instituut. Dat hielp erg, en hier van me af schrijven natuurlijk.
Ik wens je heel veel moois en vooral veel liefde.
Ik ben nu aan het proberen mijn ex los te kunnen laten maar mijn gevoelens ondanks alles zitten nog erg diep alleen komt dit nog maar van 1 kant. Ik wens jou ook alle mooi en goeds toe en fijn dat je dit heb willen delen door je blog.