Van een andere planeet

Ernstige complicaties

Het was niet de baarmoederhalskanker zelf, maar de complicaties na de Wertheimoperatie die mij in levensgevaar brachten. Afgeknelde darmen, darmlekkages en een buikvliesontsteking waren een paar van die complicaties. Ik heb dan ook lange tijd in eenzaamheid in een grijze kamer van een academisch ziekenhuis doorgebracht.

In die tijd had ik erg veel pijn en voelde me erg ziek. Een tijd lang was ik zelfs te ziek om bezoek te kunnen ontvangen. Mijn hersenen waren gewoonweg niet in staat om een gesprek te kunnen verwerken. Ik luisterde in die tijd zelfs geen muziek. En dat wil wat zeggen, want ik sta al mijn leven lang bekend als grote muziekfreak.

Bezoek

Maar na verloop van tijd ging steeds wat beter met me, dus ook het bezoek kwam weer langzaam op gang. Dat was fijn. Ik maakte zo weinig mee van het gewone leven, dat ik blij was als er iemand iets van dat leven buiten het ziekenhuis mee naar binnen nam, in de vorm van foto’s op een laptop of gedownloade liedjes.

Soms merkte ik tijdens bezoekjes, dat de gesprekken niet meer zo gladjes verliepen als voor mijn ziekte. Mijn zorgen van die dag/ week gingen namelijk om leven of dood, over of ik ooit weer zou kunnen plassen, wanneer en of mijn stoma weer zou kunnen worden opgeheven, of ik ooit weer normaal zou kunnen eten, etc.

Ik was toen 37 jaar, moeder van 2 prachtige dochters van 8 en 12 jaar oud. Een vrouw die voor de diagnose kanker midden in het leven stond: logisch dat ik niet meer op een lijn zat met leeftijdsgenoten, maar het maakte me soms eenzaam.

Druk, druk, druk!

Als er dan weer iemand aan mijn bed stond die zijn/ haar zorgen uitsprak over ‘ben ik wel op tijd bij de kapper’ en ‘ik heb het zo druk want ik moet ook nog in de tuin werken’, dan werd ik diep van binnen weleens boos. Dan dacht ik ‘Hou op! Ga alsjeblieft genieten, want je bent gezond!’. Al zei ik dat nooit hardop.

Van een andere planeet

Kortom, ik had in die tijd vaak het gevoel dat ik van een andere planeet kwam en een andere taal sprak, zo moeilijk vond ik het soms om mee te praten met koetjes en kalfjes. Deze nare periode is alweer 7 jaar geleden, maar soms voel ik het nog. Dan heb ik zo mijn eigen gedachten bij een gesprek, vooral als het gaat over materiële zaken of status.

Soms zou ik mensen weleens door elkaar willen schudden en ze vertellen dat andere dingen (Gezondheid! Liefde!) zoveel belangrijker zijn. Maar wie ben ik? Ik moest eerst heel veel narigheid meemaken om mijn prioriteiten in het leven helder te krijgen.

Hoe hebben jullie het contact met naasten ervaren? Of - als je er middenin zit- hoe ervaar je het nu?

Liefs en hou vol!