Aanvaarding?

Gisteren had ik mijn laatste gesprek met de arbo-arts. Het zit er bijna op, ik nader met rasse schreden het moment dat ik 2 jaar geleden ziek werd. Volgende week ga ik, samen met mijn werkgever, mijn aanvraag indienen voor de WIA-uitkering. Daarna volgt er nog een gesprek met de verzekeringsarts en een gesprek met de arbeidsdeskundige. Dan moet ik het uit handen geven. Wat is het allemaal anders gelopen dan ik een jaar geleden voor ogen had. 

Mijn herstel liep zo anders dan verwacht. Ik dacht dat ik de chemoperiode zwaar vond, maar eigenlijk was de tijd daarna heftiger. Ik wist bij de chemo precies hoe lang het nog zou duren. Ik had echter geen idee hoe lang ik last zou blijven houden van alle nawerkingen van de behandelingen. Ook kon ik me in oktober, toen ik besmet raakte met het coronavirus, niet voorstellen wat voor invloed deze besmetting verder zou hebben op mijn herstel. 

Het kon nu alleen maar beter worden, toch? Dat had ik eind oktober in mijn hoofd. Vol er tegenaan, doorzetten, moed houden. Ik kon geen 10 kilometer meer lopen, maar wel 5. In januari waren dat er nog 3, in maart 2. Momenteel pak ik liever mijn e-bike.

Als ik geen juf meer kon zijn, dan kon ik vast nog wel aan de slag als onderwijsassistente. Desnoods zou ik de onderwijsadministratie kunnen doen. Of misschien zou een baan bij de bieb iets kunnen zijn? Van 9 uur in december ging ik terug naar 6 uur in januari. In maart hoefde ik nog maar 2 uur naar school te komen. De overige 4 uur kon ik dan besteden aan het zoeken naar een beter passende functie. Wat dat dan ook mag zijn. Ik mag solliciteren naar een werkervaringsplaats, of een vrijwilligersbaan. De wet poortwachter. Kijken wat er nog wel kan. Ik mag ook mijn CV plaatsen op vacaturesites. Of mag, eigenlijk is het gewoon een verplichting. Wat heeft me dit een hoop stress gekost, dat solliciteren. Wat moest ik in mijn CV zetten? Ex-juf zoekt een eenvoudige, niet stressvolle baan in een veilige omgeving, voor maximaal 2 uur? Maar als ik weer eens een nacht niet slaap, weet ik niet zeker of 2 uur wel haalbaar is?

De 'verlossing' kwam een week of 3 geleden. Eindelijk kreeg ik groen licht om  half mei te starten met het revalidatietraject. Ik had een voorbereidend gesprek met de ergotherapeut. Ze kwam tot 4 diagnoses waar ik revalidatie voor kon krijgen: post-kanker, post-covid, astma en chronische pijnklachten. Kijk, dat klonk nog eens interessant. Dit klonk toch allemaal best wel serieus.

We deden wat simpele oefeningen. Ik mocht gaan liggen op mijn rug wat mijn bekken niet fijn vond. Dus deden we de resterende oefening zittend op handen en knieën. Nu 3 weken later, kan ik nog steeds mijn enkel niet op mijn knie leggen zonder pijn. Hopelijk heeft ze nog een derde alternatief..

Toch is er er ook iets positief veranderd. Waar ik in november bang was voor depressieve gevoelens, me in januari afvroeg of dit toch geen depressie aan het worden was en in april uiteindelijk een verwijzing kreeg voor de GGZ, voel ik me op het moment redelijk optimistisch. De laatste maanden waren de goede dagen op 1 hand te tellen. Af en toe zat er eentje tussen, soms 2, maar daarna schoot ik toch echt weer terug het zwarte gat in. Om daar dan weken te blijven hangen. Maar dat lijkt nu voorbij.

Sinds ik groen licht heb gekregen, is de zon weer gaan schijnen. De pijn in mijn lijf is niet minder, ik slaap nog steeds belabberd, ik loop continu tegen grenzen aan waarvan ik niet eens wist dat daar een grens lag. Ik moet nog steeds solliciteren terwijl ik weet dat ik daar nog helemaal niet aan toe ben, maar het voelt allemaal niet meer zo zwaar. Ik denk dat ik gestopt ben met vechten tegen mezelf.

Met het besef dat ik de afgelopen anderhalf jaar best wel veel voor mijn kiezen heb gekregen, is tegelijkertijd ook het besef gekomen dat het ook allemaal heel anders af had kunnen lopen. Dat het nog steeds heel anders af zou kunnen lopen. En in plaats van dat me dat belemmert, lijkt het juist wel alsof het me eerder kracht geeft. Want wat heb ik nog te verliezen? Mijn gezondheid, mijn baan, mijn grootste hobby wandelen? Ik ben het allemaal al kwijt. Geen idee wat er nog terugkomt. Of het nog terugkomt. Maar ik ben ook in gaan zien dat deze dingen eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn. Natuurlijk hoop ik dat het UWV gewoon meewerkt, dat ik de tijd en de ruimte krijg om verder te herstellen voor zover dat mogelijk is. Ik hoop dat we hier kunnen blijven wonen. Ik hoop dat ik ooit weer een wandelevenement zal kunnen lopen. Al is het maar 5 kilometer (ik schaam me nu dat ik ooit heb gezegd dat ik voor een 10 kilometer wandeling mijn bed niet eens uitkom). Ik hoop dat de kanker wegblijft. Ik heb geleerd wat echte vrienden waard zijn, hoe belangrijk een rustig en stabiel huwelijk is, hoe leuk zo'n dwarse puber eigenlijk is, hoe blij je kunt zijn met plantjes, lichtjes en een cappuccino in je tuin, de zon op je bol, een verfrissende regenbui.

Waar het vroeger nooit genoeg was, waar ik me tijdens het ene evenement al inschreef voor het andere, waar ik prestatie boven gezelligheid zette, het afgelopen jaar heeft me behoorlijk wat levenslessen geleerd. Het heeft me in doen zien wat écht belangrijk is. Ik denk niet dat ik ooit zal zeggen dat ik blij ben dat ik ziek werd. Zover wil ik niet gaan. Maar mijn leven is nog steeds de moeite waard. Ook mijn leven na kanker. Mijn leven met beperkingen.