Slapeloze nachten

Vrijdag 7 mei, 02.20 uur

Ik kan de slaap niet vatten. Ik lig te woelen in mijn bed. Mijn lijf voelt aan alsof het in brand staat. Zo´n beetje alle spieren en gewrichten doen pijn. Ik heb wel vaker pijn maar het is lang geleden dat het zo erg was dat ik er niet van kon slapen.

Automatisch denk ik aan wat ik mogelijk fout heb gedaan. Dat is altijd het eerste wat in me opkomt. Ik heb vast iets fout gedaan.

Gisteren was een roerige dag. ‘s Morgens kwam een vriend van ons stroom aanleggen in de schuur. Ontzettend lief dat hij dit voor mij wilde doen. Zo kunnen we voortaan allebei de e-bikes opladen als dat nodig is. Ik heb de achterdeur zo’n beetje de hele ochtend open gehad, het was niet heel warm. De verwarming was op een gegeven moment zelfs aangesprongen. Zou dat het zijn?

Of kwam het door de stress? Ik ontving via de mail het spoor 2 re-integratieverslag dat ik in moet dienen bij het UWV. Er stonden geen gekke dingen in. Wel irriteerde ik me aan de opmerking dat ik binnen nu en 2 weken contact op ga nemen met een instelling waar ik gesolliciteerd heb naar een vrijwilligersfunctie. In mijn sollicitatiebrief heb ik aangegeven dat ik eerst mijn revalidatie ga doen en dat ik te zijner tijd graag een gesprek wil. Daar werd positief op gereageerd. Dan ga ik toch nu niet weer contact leggen?  Met de arbo-arts is afgelopen maandag afgesproken dat ik éérst mijn revalidatie zou gaan doen. Dat heb ik dinsdag aan de telefoon verteld.  Waarom dan nu toch deze opmerking? Waarom toch weer pushen?

Nu ik het toch over de arbo heb: ik ontving gisteren ook de Medische Informatie voor het UWV. Netjes aangetekend per post. Is daar tegenwoordig ook al geen handtekening meer voor nodig? Ik heb soms het gevoel dat ik dingen mis, dat het niet lukt om alles bij te houden. Ik lees het verslag van de bedrijfsverpleegkundige waarmee ik het eerste gesprek had vorig jaar februari. Net tussen de laatste chemo en de eerste bestralingen in. ‘Mevrouw heeft de diagnose baarmoederhalskanker gekregen.’ Nu breekt mijn klomp. Ik lees snel verder. In de volgende verslagen komt nog een keer of 3 het woord ‘baarmoederhalskanker’ voor. Wat is dit slordig! De arbo-arts had mij 2 maanden geleden verzocht om mijn ziekenhuisdossier op te sturen. Daar staat toch echt in dat ik baarMOEDERkanker had, geen baarmoederHALSkanker. Heeft hij mijn dossier überhaupt wel gelezen? Ik mail hem met de opmerking dat dit niet klopt. Nog geen kwartier later krijg ik bericht dat het voldoende is om er een memootje bij te doen met de opmerking dat het om baarmoederkanker gaat in plaats van om baarmoederhalskanker. Demonstratief streep ik in de verslagen het stukje: ‘hals’ weg. Met mijn turquoise pen. Toch kan ik niet voorkomen dat ik meteen denk: Zou het UWV wel de moeite nemen alles goed door te lezen of varen zij blind op het oordeel van de arbo-arts?  Ik probeer het van me af te zetten. Het ging de laatste dagen zo goed. Niet teveel binnen laten komen, afleiding zoeken, je hebt dit verder toch niet in de hand.

Om half 3 reed ik op mijn e-bike naar de Covid fit. Daar startte ik, zoals altijd, met de intervaltraining op de fiets. Het fietsen ging vandaag een stuk minder goed dan 2 weken geleden. Ik ben kortademig en de hoogste interval kost moeite. Ik ben opgelucht wanneer de 10 minuten erop zitten. Ik mag daarna nog 10 minuutjes op de loopband. Met mijn fysiotherapeut Amy praat ik over herstellen van Post-Covid. Het schijnt toch nogal een traject te zijn. Ja, ze heeft mensen zien genezen, maar ze begeleidt ook mensen die nauwelijks vooruit gaan. Echt voorspellen kan ze het niet. Ik ben niet de enige in mijn leeftijdsgroep, wel de enige die hiervoor kanker had.

Weer thuis hou ik me braaf aan de voorschriften. Na een uurtje sporten neem je een uurtje rust. Ik kruip met mijn warmtekussen in mijn onderrug op de bank om een aflevering van Oogappels te kijken. Het voelt nog steeds een beetje als spijbelen: zomaar een beetje televisie kijken terwijl manlief boven hard aan het werk is.

Na het eten merk ik dat mijn lijf pijn doet. Nu is mijn lijf sinds de chemo’s altijd wel gevoelig, maar zoals nu is lang geleden en het is op verschillende plaatsen: mijn polsen, mijn nek, mijn schouders, mijn schouderbladen, mijn ribben, mijn bekken, mijn bovenbenen, enkels. Als mijn man over mijn schouder wrijft, moet ik me inhouden om hem geen mep te geven, zoveel pijn doet het.

Ik besluit mezelf af te leiden door een podcast te luisteren en wat te diamond painten. Het gaat niet helemaal lekker, maar de podcast doet wat hij moet doen, hij leidt me af.

Tot het moment dat ik in bed lig. Omdat ik voel dat ik niet meteen kan slapen, besluit ik nog even wat te lezen. Vaak helpt dat goed om te ontspannen. Vandaag dus niet. Slapeloze nacht 3 van deze week is aanstaande. Ik besluit om even naar beneden te gaan om een kopje thee te drinken en wat te schrijven. Misschien helpt het daarna wel om de slaap weer te vatten.