Revalidatie, week 1

Maandag was de 1e en vandaag de 2e dag van 10 weken revalidatie. Samen met een fysio- en ergotherapeut en 3 andere meiden (28-32-70 jaar) om leren gaan met chronische pijnklachten. Allemaal met een andere achtergrond maar wat een herkenning! Gisteren is de aanvraag op de post gegaan voor de WIA. Echt accepteren dat ik geen groepsleerkracht meer kan zijn, kan ik  niet. Weet ook niet of ik dat ooit wel zal kunnen, maar stoppen met vechten en aanvaarden dat het niet anders is, is ook al een hele stap. Hopelijk werkt het UWV een beetje mee en krijg ik de tijd en ruimte om te ontdekken wat er nog wel mogelijk is en wat ik nog wel kan én leuk vind. De focus ligt nu sowieso eerst op het verminderen van en vooral het om leren gaan met pijn. Leren accepteren dat er echt een leven vóór en een leven ná kanker is. Eigenlijk wist ik dat al wel, alleen mijn hoofd wil er soms niet aan. 
Wat ik heel fijn vond deze week is dat ik een aantal mensen gesproken heb die ik lang niet gezien heb. Dan merk je weer hoe enorm belangrijk sociaal contact is en hoe belangrijk het is om te blijven uiten en te blijven delen. Ook al vind je dat moeilijk en voel je je soms een last voor anderen. Ik heb deze week echt gevoeld dat, als je een stukje van jezelf geeft, je ook een stukje van de ander krijgt. En dat dat ontzettend waardevol is. Dat daar het leven eigenlijk om gaat. Liefde geven en liefde krijgen. Niets meer, niets minder. Het was een drukke, intensieve maar waardevolle week ❤💜