Uitgeput

Uitgeput, wat een gek woord eigenlijk. De put is leeg. Er valt niets meer te halen. Het is op. Zoiets..

Vorige week had ik nog bergen energie. Bij de revalidatie gaf ik al aan me zorgen te maken. Ik had immers teveel energie. Ik sliep niet goed, het lukte niet tot rust te komen. Ik had het gevoel mezelf uit te putten, maar wist niet hoe ik daarmee kon stoppen. Ik teerde op adrenaline. Adrenaline, een stofje wat je een goed gevoel geeft, een stofje wat maakt dat je nog een tandje bij zet. Het voelt lekker. Maar het voelt ook niet lekker. Het voelt als een hart dat te snel klopt, een hoofd dat maar raast en raast. Niet tot stilte te brengen. Ook niet als je even gaat liggen. Een lijf in de vluchtstand. Op de vlucht voor een gevaarlijke beer. Maar er was helemaal geen gevaarlijke beer.

Zaterdag ging ik flink over mijn grenzen. Of het was de optelsom van te veel , te lang over mijn grenzen gaan. Dat zou ook kunnen. Ik was een weekendje alleen op pad en had plannen om een stuk te gaan fietsen. Nog geen 2 jaar geleden wandelde ik op Walcheren. Maar dat was in mijn vorig leven. Mijn leven voor kanker. Toen het nog leuk was. Ik had het plan om de stukken die ik ooit wandelde te gaan fietsen. Met de e-bike. Ik had al meerdere keren het plan aangepast. 42 Kilometer leek me teveel. Het was de route Meliskerke-Zoutelande-Westkapelle- Domburg-Oostkapelle- Veere. Met knooppunten, maar bij Veere moest ik een stukje dubbel afleggen. Dan de route zonder Veere, 29 kilometer. Of zou dat ook te lang zijn?

Uiteindelijk ben ik maar gewoon op pad gegaan. Van mijn hotel in Meliskerke naar Zoutelande. Daar een kleine wandeling over het strand en een heerlijke bolus op het terras van strandpaviljoen “De Branding”. Genieten met een hoofdletter G. Van Zoutelande door naar Westkapelle. Ik heb iets met Westkapelle: de 2 vuurtorens, de geschiedenis van ’t Bombardement, de grote zeedijk, het vaak woeste water, het spreekt tot de verbeelding. Een extra stop bij de Westkapelse Kreek en het grote licht (de vuurtoren), daarna vond ik een rustig plekje op het plein om wat te eten en te drinken. Een wat langere pauze want ik was best wel moe.

Bij het maken van mijn planning had ik geen rekening gehouden met de wind op de dijk. Omdat ik niet wist hoever ik kon fietsen, had ik de voor mij belangrijkste plekken vooraan gezet. Met het gevolg dat ik een flinke wind op kop had over de zeedijk van Westkapelle naar Domburg. Of het daar al mis ging, of later in Domburg, waar ik het te druk vond om even te rusten, ik weet het niet. Wat ik wel merkte was dat de lol weg was en dat ik het zwaarder vond dat ik fijn vond. Ik had inmiddels de tourstand van mijn gehuurde e-bike al van tour naar sport gezet, wat ik best eng vond aangezien de eerste 2 streepjes inmiddels al op waren. Mijn batterij was bijna half leeg, had ik maar in de gaten gehouden hoe het stond met mijn eigen batterij.

Iets na Domburg, op weg naar Oostkapelle, kwam ik een fietscafé tegen. Ik stopte voor een (achteraf niet zo lekkere) ijskoffie en appte Arno dat ik niet meer langs Oostkapelle zou fietsen. Ik was best moe en het leek me beter terug naar het hotel te gaan. Een stukje van een kilometer of 8. Ik had er inmiddels ongeveer 19 kilometer opzitten.

Wat me een half uur later deed besluiten tóch naar Oostkapelle te rijden? Ik weet het echt niet. Toch weer dat automatisme van vóór kanker: er kan nog meer bij? De angst om later spijt te krijgen? Het idee dat het wel meeviel? De fear of missing out?

Ook in Oostkapelle was het druk. Veel gezellige terrasjes. Ook dat leuke terrasje waar ik ooit eerder zat, voldaan na een 25-kilometer wandeling. Er was nog wel plek, zag ik toen ik er voorbij reed. Had ik hier niet willen stoppen?

Na Oostkapelle was het vooral veel polder, veel wind en nog minder streepjes op mijn accu. De lol was er inmiddels helemaal af. Ik reed nog een stuk om, alleen maar omdat ik de knooppunten wilde volgen. Ik kwam bijna 5 kilometer verderop weer terug op de plek, waar ik 5 kilometer daarvoor had getwijfeld of ik niet beter door kon rijden in plaats van die stomme knooppunten te blijven volgen.

Misser na misser. Mijn hoofd doet echt iets heel geks als ik mezelf iets opleg. Ik kan dan niet meer helder nadenken en jaag het monster in mijn hoofd na in plaats van dat ik naar mijn lichaam luister.

Doodmoe en met nog maar 2 streepjes op de accu kwam ik in het hotel aan. Of ik de fiets nog even aan de stroom kon leggen? Ik wilde vanavond immers nog ergens gaan eten. “Dat is niet nodig, je hebt nog 2 streepjes”, vond de eigenaresse van het hotel. “Je kunt nog wel op en neer naar Domburg of Zoutelande.”

Op de hotelkamer twijfelde ik. In het hotel zat een inpandige snackbar. Ik kon ook gewoon een frietje halen en lekker in mijn kamer eten. Maar ik was alleen dit weekend in Meliskerke en ik had me voorgenomen een avondje uit eten te gaan. Een uur later zat ik dus op het terras van een eettent in Zoutelande.

Uiteindelijk tikte de teller de 45 kilometer aan, ik had nog één streepje op mijn accu. Precies genoeg, zoals Joke had gezegd. Die nacht sliep ik, evenals de nachten ervoor weer erbarmelijk slecht. Ik had pijn in mijn lijf, was doodmoe, had het warm en kon niet slapen. Mijn batterij was leeg, te leeg om nog goed in slaap te kunnen vallen.

Roofbouw op mijn lijf. Was dat de reden dat ik kanker kreeg? Nooit goed genoeg, altijd moet er nog een stukje bij. Het verhaal van mijn leven. Het kan altijd beter, het moet altijd beter. Het is nooit genoeg.

Vrijdagochtend heb ik het ziekenhuis gebeld om een plasje te laten onderzoeken. Na een half jaar vrij van te zijn geweest, heb ik nu weer fikse pijn bij het plassen. ‘Als jij jezelf niet stopt, stop ik jou wel’, ik hoor het mijn lijf zeggen. Doodmoe ben ik. De adrenaline is uitgeraasd. Wat over blijft is een dof en pijnlijk gevoel. Zal ik het ooit leren?