Alarmbellen en engelenkoren

Ik heb al vaak geschreven over mijn grootste en liefste hobby voordat ik kanker kreeg. En vandaag doe ik het opnieuw.

Kort voor de herfstvakantie sprak ik met mijn fysiotherapeut over mijn wandelschema. De fysiotherapeut met verstand van postcovid is van mening, na wat testjes, dat ik sneller op zou moeten kunnen bouwen dan dat ik nu doe.

Bij mij gingen meteen de alarmbellen af, doodsbang om dat wat ik nu kan, weer kwijt te raken door te snel over grenzen te gaan. Toen ik gewend was aan de alarmbellen, hoorde ik echter ook het engelenkoor zingen. Want stel je toch eens voor dat ik weer zou kunnen wandelen. Wat zou dat toch onwijs fijn zijn. Misschien kan ik dan uiteindelijk ook wel weer evenementen lopen of weer in mijn eentje op pad of wellicht zelfs weer werken of.. Stop. We gaan te snel.

Braaf liep ik vrijdag 3 minuten op de loopband. Het ging goed, alleen de zeurende pijn was aanwezig. Ik heb mijn pijn inmiddels ingeschaald, net als ik bezoek inschaal. Schaal 1 is zeurende, altijd aanwezige pijn in benen, bekken, heup en onderrug, altijd beginnend met links. Schaal 2 is flinke pijnscheuten in beide benen en bekken, code oranje. Ik moet oppassen en zo snel mogelijk stoppen. Schaal 3 is scherpe pijn. Ik kan bijna niet meer blijven staan. Ik ben over mijn grens gegaan, dit heeft consequenties voor de dagen erna. 

Na de vakantie zouden we bespreken hoe verder. Ik ging eerst een weekje met vakantie. Samen met goede vrienden een weekje naar zee.

De eerste dag hield ik me braaf aan de 3 minuten. We hadden afgesproken dat ik per keer maximaal 3 minuten mocht wandelen, voor de rest van de tijd had ik een rolstoel gehuurd. Maar op het strand was het niet te doen met de rolstoel, dus ging het plan al snel de zee in. Een mens moet immers ook kunnen genieten. Als ik de zee zie, wil ik 'm ook voelen.

Ik kan nu een hele lange tekst schrijven over alles wat ik gedaan heb, ga ik niet doen. Concluderend kan ik wel zeggen dat ik behoorlijk wat minuten achter de rolstoel heb gelopen, met schaal 1. Ik heb ontdekt dat achter een rolstoel lopen minder klachten geeft dan wandelen met een stok. Ik heb ontdekt dat ik, in mijn eigen tempo, langer kan lopen dan die 3 minuten. Ik heb ontdekt dat zelfs schaal 2 (in Brugge met kinderkopjes was de rolstoel niet te doen)  vol te houden is als ik tussendoor steeds rust. Ik heb gemerkt dat trappenlopen wel heel moeizaam gaat, iets wat ik daar niet veel hoefde doen, maar wat ik thuis natuurlijk weer wel moet (wasmachine staat op zolder).

Het was mooi en warm weer de afgelopen dagen, dat zal wellicht ook meegespeeld hebben. Ik hoefde verder niets te doen waar energie naar toe lekte (wassen, koken, fysio).

De verwachte pijn is uitgebleven. Wel merk ik, vooral aan mijn emotionele buien, dat ik moe en wat overprikkeld ben. Maar dat mag na een weekje weg. We hebben een fijne week gehad.

Wat vooral overblijft, zijn vragen:

* Zou ik het wandelen dan toch inderdaad versneld op kunnen bouwen?

* Zet het nu door of krijg ik binnenkort, zoals ik de laatste 2 jaar gewend ben, toch weer een terugslag?

* Wat doet het emotioneel met mij mocht ik weer terugvallen?

* Is het wellicht toch zinvol om gebruik te maken van een rollator in plaats van een stok?  Het is vaker geopperd door verschillende hulpverleners, alleen wilde ik er nooit aan. Ik vond/vind mezelf te jong. Inmiddels heb ik al wel ontdekt dat er ook lila versies zijn, dus dat biedt perspectief. Staat mooi bij mijn haar.

We gaan het zien. Van de week eerst maar eens mijn bevindingen delen met mijn ergotherapeut en fysiotherapeuten. En hopen dat het door zet. Dat ik eindelijk weer stappen kan gaan maken.