Volle emmer

Tijdens de chemo en de bestralingen had ik veel last van mijn darmen. Ook had ik regelmatig last van bloed bij mijn ontlasting. Gelukkig werden de klachten gaandeweg wat minder maar helemaal weg is het nooit gegaan. Toen ik dit in september toch maar weer meldde aan mijn gynaecoloog, leek het haar verstandig om toch eens een darmonderzoek te laten doen. Gewoon voor het geval dat. Waarschijnlijk zijn het gewoon late gevolgen van de kankerbehandelingen, maar je moet er toch niet aan denken dat er straks iets ernstigs blijkt te zijn en je de signalen wel gezien maar vervolgens gemist hebt.

Het onderzoek was gepland voor vorige week woensdag. Vanwege een geschiedenis met nare ervaringen down under mocht ik een roesje. Echt opzien tegen het onderzoek deed ik niet, wel was ik wat huiverig voor het laxeren wat de dag en ochtend ervoor moest gebeuren. Achteraf kan ik wel zeggen dat het alles meegevallen is. Het laxeren dan, en het onderzoek eigenlijk ook wel. Ik heb er niks van gemerkt. De uitslag moet ik nog krijgen, maar zo op het eerste zicht waren er geen rare of nare dingen te zien.

Toen ik huilend uit het roesje kwam, dacht ik dan ook dat dit vooral kwam door de opluchting. De tranen wilden echter niet stoppen. Ook ´s avonds en de dag erop was het huilen waar de klok sloeg. Niet dat ik me nou zo verdrietig voelde. Helemaal niet, ik was alleen maar ontzettend emotioneel. En moe, ontzettend moe. Ik heb me de afgelopen jaren aangewend om tegelijkertijd met man- en zoonlief op te staan. Als zij respectievelijk gaan werken en naar school gaan, begin ik rustig aan mijn dag. Nu kon ik er met geen mogelijkheid uit komen. Ik sliep totdat mijn fitbit om  10.00 uur het signaal gaf dat ik medicijnen in moest gaan nemen. Vervolgens duurde het nog zeker een uur voordat ik mijn bed uit kon komen. Om dan om 14.00 uur weer op de bank in slaap te vallen. Tussendoor jankte ik mijn ogen uit mijn kop en in het weekend kwamen daar ook nog woedeaanvallen bij. Zodra er iets niet helemaal liep zoals ik wilde, begon de irritatie en binnen no time kon ik mijn man en vervolgens mijzelf wel wat aan doen. Niet normaal!

Er was niks om me depressief of woedend over te voelen, ik had geen echte aanleiding om zo emotioneel te zijn, ik pakte alle rust die ik maar pakken kon, ik snapte er helemaal niks van. Tot ik op de facebookpagina van de longcovidgroep een oproepje deed naar gevolgen van het narcosemiddel Propofol. Toen kwamen er vergelijkbare verhalen naar boven. De kans is dus vrij groot dat dit een reactie is op de Propofol. Wellicht in combinatie met de longcovid.

Inmiddels zijn de woedeaanvallen gelukkig verdwenen. Ik voel ook niet meer de neiging om de hele dag te huilen. Wel is mijn basisstemming down en de neiging om de hele dag te slapen is ook nog niet helemaal weg.

De blijdschap die ik twee weken geleden voelde over mijn nieuwe rode rollator staat even op een laag pitje. Ik ben te moe om er op uit te gaan. De vier en een halve minuut die ik bij de fysio kon wandelen zonder pijn, hebben we voorlopig even terug gebracht naar drie minuten. En die waren helaas ook niet zonder pijn. Even pas op de plaats.

Gelukkig is er niks geks gevonden. Ik weet dat ik me zeer gelukkig moet prijzen, maar toch valt deze nieuwe terugslag me zwaar. Mijn fysio verwoordde het als volgt: Als je al een volle emmer mee te dragen hebt en er komt dan weer een kopje water bij, dan stroomt je emmer gewoon weer over.