Blue Tuesday

Januari schijnt de meest deprimerende maand van het jaar te zijn. Ooit heeft iemand achter zijn bureautje bedacht dat de derde maandag in januari dan de meest deprimerende dag van het jaar zou moeten zijn. De feestdagen zijn voorbij, alle versieringen en lichtjes zijn weer opgeruimd, het is vaak koud, grijs en nat buiten, de dagen zijn al aan het lengen maar lijken door al dat grijs extra kort. De nieuwe voornemens zijn al mislukt of gedoemd te mislukken en het duurt nog eeuwen voor het weer vakantie is.

Er is veel over te zeggen. Gisteren stroomde mijn mailbox vol met Blue Monday aanbiedingen dus ik denk dat vooral de commercie er weer erg blij mee is.

Wij zijn het jaar rustig begonnen. Thuis, want net als vorig jaar durfde ik het niet goed aan om Oud en Nieuw samen met vrienden te vieren. Te bang om het jaar al meteen met een terugslag te beginnen. Sinds mijn tweede coronabesmetting, begin augustus vorig jaar, heb ik flink meer last van overprikkeling. Ik heb continu een ruis in mijn oren en het is snel teveel. Ook Kerst hadden we zodanig ingedeeld dat we het op kerstavond gezellig hadden, maar dat er beide kerstdagen geen ´verplichtingen´ waren. De kerstvakantie was rustig met weinig afspraken. Helaas was het ook erg slecht weer dus ondanks dat ik eindelijk mijn scootmobiel had, kon ik er nog niet echt veel gebruik van maken. Maar, zoals ik steeds beter gewend ben: ik pakte mijn momentjes.

Dit jaar geen nieuwe voornemens. Mezelf niet teveel stress op de hals halen want stress en ik is gewoon geen goede combi. Mij lukt het zelfs om van cadeautjes haken iets stressvols te maken. Ik bedoel maar.

9 Januari was onze trouwdag. Zoals de voorgaande jaren zouden we uit eten gaan. Gezellig met z´n drietjes naar ´t Zusje. Toen we daar om kwart over 6 binnen kwamen, schrok ik van de golf van geluid die naar buiten kwam. De drukte viel eigenlijk nog alles mee, er waren veel lege lange tafels, maar er werd hard gepraat en hard gelachen. Ik heb tegenwoordig altijd oortjes in mijn tas om geluiden te dempen, maar stom:  die zaten nog in mijn andere tas. Zo goed en zo kwaad als het kon, propte ik stukjes papieren zakdoek in mijn oren. Dat zou hopelijk wel wat tegen houden. We bestelden iets te drinken en bekeken de kaart. Ik kon me niet focussen. Ik zag de letters, ik zag de woorden, maar ze drongen niet tot me door. De kaart was anders. Ik kon geen wijs uit de voorgerechten en ging op zoek naar iets wat ik herkende. We bestelden. Grote groepen mensen kwamen binnen: lachend, roepend. Er viel een glas om, er werd een kratje neergekwakt achter de bar. Ik schrok toen ik aangesproken werd door de bediening. Ik hoorde niet wat hij zei, ik zag alleen zijn lippen bewegen. Een gevoel van surrealisme overviel me. Ik begon te zweten en raakte in paniek. Arno vroeg iets. Ik kon hem niet verstaan. Er kwamen nog meer lachende mensen binnen. ‘Mam, je ziet bleek’, zei Ruben. ‘Ik ga dit niet volhouden’, stamelde ik moeizaam.

Lang verhaal kort. Ik heb aangegeven dat het niet goed ging, er was geen oplossing, we betaalden voor het eten en drinken dat we op hadden en een uur later waren we weer thuis. Gelukkig had ik nog een doos minipizzaatjes voor Ruben. 

Woensdag hadden we een theaterconcert van Waylon: Gewoon Willem. We waren laat met kaarten kopen en hadden daardoor plaatsen op het balkon. Fijn wat de lichten betreft, die reiken meestal niet tot het balkon. Iets minder fijn was dat ik extra trappen moest lopen. Maar het ging. Ik hou normaal niet zo van de muziek van Waylon maar zijn Nederlandstalige CD overtrof al mijn verwachtingen, dus ik wilde er graag naartoe. Concerten bezoeken, ver weg in een grote zaal doe ik niet meer, maar het theater gaat gelukkig meestal goed. Ik had bewust die dag verder geen afspraken gepland, was ’s middags (eindelijk mooi weer) niet met de scootmobiel op pad gegaan maar had braaf voorgerust liggend op de bank. Een goede voorbereiding is immers het halve werk.

We hebben genoten! De muziek was goed, Waylon zong prima en maakte veel grapjes, de sfeer was uitstekend. Geen last van overprikkeling. Helaas vond mijn lichaam het toch wat minder. Ondanks dat ik er rekening mee gehouden had, waren de 2 nachten erna een drama. De eerste nacht sliep ik 2 uur en 11 minuten, de nacht erop 2 uur en 18 minuten. Ik had veel pijn in mijn benen, bekken en heupen. Ik kan dan mijn benen niet stil laten liggen. Mijn spieren spannen continu aan en dat is pijnlijk en vermoeiend. Normaal gesproken helpt de Tramadol hier goed tegen, maar dat deed nu niet voldoende. Ook overdag had ik hier last van, maar dan is het makkelijker om af te wisselen. ’s Nachts wil ik slapen. Doe ik dat niet weet ik dat ik overprikkeld raak. Ik reageer dan overgevoelig, ben continu in tranen, voel me depressief. Ik vind mezelf gewoon niet leuk als ik niet slaap. Ik weet inmiddels dat druk zetten averechts werkt, dus ik wisselde liggen, even naar beneden gaan, wat lopen, weer naar bed gaan, hazenslaapje doen en opnieuw er weer eruit gaan, af

Gelukkig lukte het vrijdag bij de fysio om de pijn er wat uit te fietsen. Het was ook fijn om even te kunnen spuien. De nacht van vrijdag op zaterdag sliep ik maar liefst 9 uur en 45 minuten. Het weekend stond vervolgens weer helemaal in het teken van bijkomen en proberen op te laden.

Niet altijd even leuk maar op zich gaat het allemaal wel. Ik probeer mijn leven zo goed mogelijk in te richten zodat ik zo min mogelijk last heb. Daar heb ik vaak een dagtaak aan, maar als het dan allemaal redelijk lukt, ben ik vaak toch best tevreden.

Tot vanochtend.

Ik loop al een paar dagen met keelpijn. Niks ernstigs. Er heerst van alles, dus het zal wel gewoon een verkoudheidje zijn. Vanmorgen kwam daar een flinke hoofdpijn bij. Ik bel de fysio af voor vandaag. Ga terug naar bed. Dommel even weg. Word na een half uurtje weer wakker en zie de blauwe lucht. Het is eindelijk mooi weer om er even met de scootmobiel op uit te gaan. Maar ik barst van de hoofdpijn. En ineens is het allemaal teveel. Huilend zit ik op mijn krukje in de douche. Mijn tranen stromen met het afvalwater het putje in. Ik dacht dat ik de laatste jaren wel genoeg tranen vergoten had maar kennelijk zit er toch nog meer dan genoeg. Geen Blue Monday maar Blue Tuesday. Ik hoop zó dat het morgen weer wat beter gaat.